Ο συνθέτης Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και η ηθοποιός – σεναριογράφος Ελένη Ράντου, μιλούν στο tvxs και την Κρυσταλία Πατούλη για τη στήλη «Μια φορά κι ένα τραγούδι» με αφορμή την ιστορία της δημιουργίας τους: «Πεθαίνω για σένα».
 
 

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
 

Ads

Το «πεθαίνω για σένα» είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε κατά παραγγελία, για την ομώνυμη ταινία. Αρκετά καλή. Γιατί είμαι και λίγο περίεργος με τις ελληνικές ταινίες. Οι δύο στις δέκα μου αρέσουν. Έχω γράψει και για άλλες ταινίες μουσική, αλλά δεν μου άρεσαν το ίδιο. Αν και δεν θέλω να τις υποτιμήσω… Εν τοιαύτη περιπτώσει, αυτή η ταινία νομίζω ήταν η καλύτερη. Πρώτα ήταν, βέβαια, θεατρική παράσταση, με κείμενα της Ελένης Ράντου, και λεγόταν «Μαμά μην τρέχεις» σε σκηνοθεσία του Κακλέα. Ήταν εξαιρετική και γινόταν χαμός…

Κάποια στιγμή, η Ελένη μου είπε ότι θέλει να την κάνει ταινία. Μέσα στο στόρι της, ο ήρωας -που η ίδια υποδυόταν την σύζυγό του- έγραφε υποτίθεται και στίχους. Η τρέλα του ήταν να είναι στιχουργός και μάλιστα, ήθελε να γράψει ένα τραγούδι για κάποιον διάσημο λαϊκό αοιδό!
Ήμασταν τότε στην Θεσσαλονίκη γιατί είχαμε παραστάσεις, καθόμασταν στο lobby του ξενοδοχείου συζητώντας με την Ελένη, και με ρωτούσε «ποιον τραγουδιστή σκέπτεσαι να βάλουμε στην ταινία, ο οποίος να είναι cult αλλα και λαϊκός;» κλπ. Έτσι,  μου ήρθε η ιδέα του Μαργαρίτη.

Έγινε λοιπόν το τραγούδι με τον Μαργαρίτη, τον πήραν τηλέφωνο τα παιδιά, ήρθε, το τραγούδησε και βγήκε σε cd με το soundtrack της ταινίας.  
Μου άρεσε πάρα πολύ και το έπαιζα πάντα στις συναυλίες αλλά εν τω μεταξύ άρχιζαν να μου στέλνουν μηνύματα και να μου δίνουν ιδέες στο διαδίκτυο, του στυλ «Γιατί δεν το λές και εσύ;» ή «Είναι μια άλλη εκδοχή, είναι πιο τρυφερό, λιγότερο λαϊκό, σαν μπαλάντα, μια άλλη μορφή» κλπ.
Τέλος πάντων, έτσι έγινε σαν ένα άλλο τραγούδι, διαφορετικό από αυτό που ερμήνευε ο Μαργαρίτης το οποίο εμένα βέβαια, μου άρεσε ιδιαίτερα, γιατί έτσι γράφτηκε.
Αλλά και αυτή την νέα εκδοχή την άκουσα πολλές φορές που την ηχογραφήσαμε από κάποιες συναυλίες, μου άρεσε, και έτσι μπήκε στον τελευταίο δίσκο: Η ενοχή των αμνών – 2010.

Την βασική ιδέα των στίχων την έχει γράψει η Ελένη Ράντου και τους μοντάρισε, κάνοντάς τους τραγούδι, ο Γιάννης Μαύρος.
 
Κρ.Π.: Αυτό το τραγούδι το αντιλαμβάνομαι με την έννοια, πως όταν πιστεύεις κάτι τόσο πολύ που έχει δύναμη να σε σπρώχνει στη ζωή να κάνεις πράγματα -παρόλο που ξέρεις τελικά ότι δεν είναι αυτό ακριβώς που ευθύνεται- γίνεται η αφορμή αλλά και έμπνευση για να ζήσεις. Φαίνεται να έχουμε ανάγκη να εμπνεόμαστε. Και νομίζω, ότι η δεύτερη εκδοχή δίνει αυτή την αίσθηση περισσότερο, ενώ η προηγούμενη version ήταν πιο πολύ παθιασμένη αλλά λιγότερο ως… έμπνευση και περισσότερο ως… καταστροφή.
 
Λ.Μ.: Και μένα σαν αποτέλεσμα με άφησε ικανοποιημένο. Τώρα πάμε παραπέρα… Έτσι είναι τα τραγούδια. Κάνουν τον κύκλο τους και όσα αντέχουν από αυτά, καλώς. Τα υπόλοιπα πάνε στο συρτάρι. Και προχωράμε. Κι όσα αντέχουν. Αυτό είναι σπουδαίο. δηλαδή, αν ένας καλλιτέχνης μπορεί να κρατήσει ένα – δύο, αν και είναι σπουδαίο ακόμα και ένα να κρατήσει. Αλλά πέντε- έξι, είναι ακόμα καλύτερα.
 
Κρ.Π.: Είναι όμως πώς αντιλαμβάνεται και πώς εκφράζεται και η κοινωνία από κάποια πράγματα. Γιατί υπάρχουν τραγούδια που στην εποχή τους δεν έγιναν γνωστά και μετά από πολλά χρόνια σημείωσαν τεράστια επιτυχία.
 
Λ.Μ.: Αυτό, συμβαίνει. Πιστεύω ότι θα μείνει το τραγουδάκι αυτό αρκετά.
 
Κρ.Π.: Και εγώ το εύχομαι. Τι ετοιμάζετε τώρα;
 
Λ.Μ.: Κατ’ αρχάς ξεκινάμε 21 του μηνός στην Ακτή Πειραιώς, με Μπουγά, Ζουγανέλη, Σταρόβα, Πασχαλίδη και Κούτρα. Μία παράσταση περίεργη, με τραγούδι, σάτυρα, γέλιο…
 
Κρ.Π.: Έχετε δώσει τίτλο;
 
Λ.Μ.: Ναι, καυστικό για την εποχή.
 
Κρ.Π.: Δηλαδή;
 
Λ.Μ.: «Ταμείο αλλεργίας».
 
Κρ.Π.: Μάλιστα. Θα πεθάνουμε στο γέλιο πάλι…
 
Λ.Μ.: Και ετοιμάζω και ένα καινούργιο cd με νέα τραγούδια που θα κυκλοφορήσει μετά τα Χριστούγεννα.
 
Κρ.Π.: Ωραία. Ραντεβού λοιπόν στην Ακτή Πειραιώς, και μετά τα Χριστούγεννα, για να μιλήσουμε για τον νέο σας «δίσκο».

Λ.Μ.: Βεβαίως.
 
 

 
 
Ελένη Ράντου
 
Η ιστορία ξεκινάει από το θεατρικό έργο, που ο βασικός ήρωας προσπαθούσε σε όλη τη διάρκειά του, να γράψει ένα τραγούδι με σκοπό, όμως, να γίνει μεγάλη επιτυχία. Το θέμα είναι, ότι την έμπνευση αυτού του τραγουδιού, του την έδινε ο έρωτας του αντίζηλού του για την ίδια τη γυναίκα του!

 
Κρ.Π.: Υπήρχαν, δηλαδή, οι στίχοι από τότε που παιζόταν στο θέατρο;
 
Ελ.Ρ.: Υπήρχαν οι μισοί γιατί χρειαζόμασταν μόνο ένα τετράστιχο. Για την ταινία, για τα κουπλέ, συνεργαστήκαμε με τον Γιάννη Μαύρο.
Αυτή είναι η ιστορία του. Ότι ξεκίνησε από μυθοπλασία και από το γεγονός ότι η έμπνευσή σου, καμιά φορά, μπορεί να είναι για τραγική ειρωνεία και η… καταδίκη σου!
 
Κρ.Π.: Από αυτό εμπνευστήκατε και κάνατε και το έργο; Γιατί κάτι τέτοιο λέγαμε νωρίτερα με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Για έμπνευση. Χωρίς βέβαια να μιλήσουμε για την πιθανότητα της… καταδίκης.
Ή ότι μια έμπνευση μπορεί να είναι και ένα ατελείωτο ψέμα…
 
Ελ.Ρ.: Δεν πρέπει όμως κανείς να τσιγκουνεύεται το συναίσθημα. Γιατί η χρησιμότητα του συναισθήματος είναι πιο ισχυρή και δυνατή από την καλή ή την κακή του έκβαση. Αυτό πρέσβευε το τραγούδι: Ότι καμιά φορά αξίζει να μπαίνεις σε μία περιπέτεια, ας είναι και καταδικασμένη.
 
Κρ.Π.: Για ποιο λόγο;
 
Ελ.Ρ.: Για να νιώθεις ότι ζεις. Γιατί και ο φόβος δεν σε πάει…
Μ αυτή την λογική ψάχναμε και τα στιχάκια με τον συνεργάτη του Λαυρέντη. Εντάξει, ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ο Λαυρέντης θα κάνει κάτι τέτοιο. Θυμάμαι, ότι με το που το είχαμε ακούσει, θέλαμε να το βάλουμε να ακούγεται σε όλη την ταινία από την αρχή ως το τέλος! Βρήκε, δηλαδή, την ιδανική του τύχη.
 
Κρ.Π.: Θέλατε να κάνατε την ταινία ένα… ατέλειωτο τραγούδι;
 
Ελ.Ρ.: Ναι, θα μπορούσε. Γιατί είχε να κάνει πολύ με το μουσικό κομμάτι, όταν ο ήρωας ήταν στιχουργός και το όνειρό του ήταν να πλησιάσει έναν μεγάλο αοιδό, λαϊκό και να του δώσει το.. τέλειο τραγούδι, το στόρι από μόνο του, γέμιζε με μουσική όλο το θέμα της ταινίας.
Θέλω να πω, επίσης, ότι αυτό που είχα να καταθέσω γι αυτό το τραγούδι, το κατέθεσα μέσα σε όλη αυτή την ταινία. Καμιά φορά, αυτά που θέλω να πω, τα καταλαβαίνω όταν τα γράφω. Ποτέ δεν μπορείς να τα αρθρώσεις…
 
Κρ.Π.: Μου θυμίζει αυτό που έλεγαν και οι Σαμουράι, ότι «πρώτα νικάς, και μετά μάχεσαι».
 
Ελ.Ρ.: Τουλάχιστον τότε που το έγραφα το πίστευα πολύ έντονα, ότι καμιά φορά κι όταν η μάχη είναι χαμένη, έχει νόημα να την δώσεις. Αυτό που κερδίζεις, είναι πιο σημαντικό αυτό που χάνεις. Κερδίζεις τη ζωή. Χάνεις μια μάχη. Αυτό είναι για όλους, ας πούμε, τους μη ευτυχείς σε έκβαση έρωτες… Που πεθαίνουνε να ζήσουνε.

Πεθαίνω για σένα

Στίχοι: Γιάννης Μαύρος & Ελένη Ράντου
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μαργαρίτης

Στον κόμβο Κηφισίας επάνω σου τρακάρω,
σε ώρα απελπισίας, Χριστό είδα τον χάρο.
Χτύπησε καραμπόλα και η δόλια η καρδιά μου,
τα παίζω όλα για όλα, άναψε την φωτιά μου.

Πεθαίνω για σένα και ας είσαι απάτη
δε πα να είσαι ψέμα εγώ σε λέω αγάπη

* κάνοντας εγγραφή στο newsletter συμφωνείτε με τους όρους χρήσης της υπηρεσίας Moosend

Τι να μας πει η φυσική οι νόμοι δεν μετράνε,
σε φάση μεταφυσική τα πάθη κυβερνάνε
Αν είσαι άνθος του κακού δεν ψάχνω αποδείξεις,
στην αυταπάτη ενός τρελού θα ζω μέχρι να λήξεις.

Πεθαίνω για σένα και ας είσαι απάτη
δε πα να είσαι ψέμα εγώ σε λέω αγάπη