Σαν σήμερα, στις 2 Ιουνίου 1941, γεννήθηκε ο ντραμίστας Τσάρλι Γουότς (Charlie Watts) που έγινε παγκόσμια γνωστός ως μέλος των Rolling Stones.

Όμως ο Γουότς είναι πρώτα από όλα ένας μουσικός της τζαζ και φανατικός λάτρης της.
 
Ένας διστακτικός ροκάς αφοσιωμένος στην τζαζ
 
Ο Γουότς είναι ένας αυτοδίδακτος μουσικός που αγάπησε την τζαζ ακούγοντας τη μουσική του σαξοφωνίστα Τσάρλι Πάρκερ και ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα σε ηλικία 17 ετών.  Το 1963 έπαιζε στο τζαζ γκρουπ Blues Incorporated του Alexis Corner, όταν οι Rolling Stones του ζήτησαν να παίξει στο συγκρότημα τους και, μετά από επανειλημμένες αρνήσεις, τελικά δέχτηκε. Παρά την τεράστια επιτυχία των Rolling Stones, ο Γουότς δεν σταμάτησε ποτέ να παίζει και να ηχογραφεί τζαζ.

 
Όπως ανέφερε ο Γουότς σε μία συνέντευξη το 1983, δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον τρόπο που παίζεις μπάσο ή ντραμς στην τζαζ και στο ροκ.  Και το 1993, όταν τα άλλα μέλη των Rolling Stones του ζήτησαν να διαλέξει εκείνος το νέο μπασίστα του συγκροτήματος, ο Γουότς επέλεξε τον Darryl Jones, ο οποίος είχε γίνει διάσημος παίζοντας με το Μάιλς Ντέιβις.

 
Μέχρι σήμερα, ο Τσάρλι Γουότς έχει ηχογραφήσει 7 αξιόλογα άλμπουμ τζαζ. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει το «From One Charlie» (τίτλος που παραπέμπει σε αφιέρωση από τον ένα Τσάρλι στον άλλο), το οποίο ηχογράφησε το 1991 ως φόρο τιμής στο είδωλό του, τον Τσάρλι Πάρκερ. Μαζί με το CD κυκλοφόρησε και ένα βιβλίο με σκίτσα που είχε σχεδιάσει ο ίδιος ο Γουότς («Ode To A Highflying Bird») και είχαν θέμα τον Πάρκερ. Και τα δύο έχουν εξαντληθεί προ πολλού, αλλά κομμάτια του δίσκου έχουν αναρτηθεί στο ιντερνέτ, όπως το Relaxing At Camarillo (το Camarillo ήταν το νοσοκομείο στο οποίο ο Πάρκερ έμεινε για πολλούς μήνες για να καταπολεμήσει την εξάρτηση του από την ηρωίνη):

 
Ένας καθόλου αντιπροσωπευτικός ροκ σταρ
 
Ο Τσάρλι Γουότς ποτέ δεν υιοθέτησε το στυλ ενός ροκ σταρ. Αντίθετα, ήταν πάντοτε μετριόφρονας και σεμνός, και η συμπεριφορά του δεν ήταν καθόλου αντιπροσωπευτική ενός σταρ της ροκ. Όταν σχετικά άσημοι μουσικοί της τζαζ συνεργαζόντουσαν μαζί του, δήλωνε πως νοιώθει κολακευμένος. Συχνά ζητάει αυτόγραφο από τους φωτογράφους που τον φωτογραφίζουν, για να τους δείξει ότι εκείνοι είναι οι καλλιτέχνες και αυτός είναι απλώς το θέμα τους. Πιστός στη γυναίκα του Shirley, με την οποία παντρεύτηκαν το 1964, δεν συμμετείχε στις «αταξίες» για τις οποίες φημίζονταν οι άλλοι  Rolling Stones.

 
Πάντοτε νηφάλιος και μετρημένος, ο Γουότς είναι ένας μουσικός που δεν του αρέσει να προβάλλει τον εαυτό του.  «Δεν μου αρέσει να παίζω σόλο ντραμς, … προτιμώ τους ντράμερ που παίζουν ως μέρος της μπάντας», έχει δηλώσει. Παρά τη διασημότητα του, ο Γουότς δεν επισκιάζει, αλλά συνεργάζεται με τους μουσικούς με τους οποίους παίζει τζαζ, όπως φαίνεται στο Bluebird:

Ο Γουότς, ένας μειλίχιος και χαμηλών τόνων μουσικός, ποτέ δεν ήθελε να είναι ο αρχηγός μιας μπάντας, αλλά ταυτόχρονα δεν ανεχόταν να θεωρείται ουραγός.  Κάποτε, όταν ο Μικ Τζάγκερ του τηλεφώνησε και τον ρώτησε «που είναι ο ντράμερ μου;», ο Γουότς έσπευσε στο δωμάτιο του Τζάγκερ και του έριξε μια γροθιά, λέγοντας του «δεν είμαι ο ντράμερ σου, είσαι ο τραγουδιστής μου».
 
Από τη σουίνγκ στο boogie woogie
 
Το ενδιαφέρον του Τσάρλι Γουότς στην τζαζ γενικά και ιδιαίτερα στα ντραμς προήλθε αρχικά από το ρυθμό της σουίνγκ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το κομμάτι Take the A Train που έγινε διάσημο από τον Ντιούκ Έλινγκτον, και το οποίο ηχογράφησε ο Γουότς με ένα δεκαμελές συγκρότημα το 2004:

 Ο Γουότς έχει ασχοληθεί και με το boogie woogie, στο οποίο, όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξη του στο BBC,  τον οδήγησε και πάλι ο ρυθμός της σουίνγκ. Το 2009 άρχισε να συνεργάζεται με δύο πιανίστες για το πρότζεκτ «ABC and D of Boogie Woogie», το οποίο περιλαμβάνει εξαιρετικές ηχογραφήσεις και παραστάσεις:
 

 
Η φήμη του Τσάρλι Γουότς ως μέλος ενός διάσημου ροκ γκρουπ σαν τους Rolling Stones έχει επισκιάσει τις επιδόσεις του στην τζαζ, αλλά ο ίδιος πάντοτε ήταν και παραμένει κατ’ εξοχήν ένας μουσικός αφοσιωμένος στην τζαζ.  Άλλωστε, το rock and roll αποτελεί εξέλιξη του lindy hop που χόρευαν οι μαύροι Αμερικανοί τη δεκαετία του 1930, ενός χορού που βασίζονταν στους ρυθμούς της σουίνγκ και του boogie woogie.  Όπως είχε σχολιάσει το ίνδαλμα του Γουότς, ο Τσάρλι Πάρκερ, δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές στη μουσική.