Μπορεί να λέει χαριτολογώντας στον Φοίβο Δεληβοριά, πως παρέα κάνουν ένα  ιστορικό ντουέτο Μαρινέλα-Χατζής, όμως η αλήθεια είναι πως στα μάτια μου, ο Δεληβοριάς στη σκηνή βρήκε το ντουέτο του με τη Νεφέλη Φασουλή. Και η ίδια όμως βρήκε γρήγορα τον βηματισμό της στο τραγούδι πλάι στον τραγουδοποιό που υπέγραψε τον πρώτο προσωπικό της δίσκο.

Η Ν. Φασούλη είναι ανάλαφρη χωρίς να είναι «ελαφριά», συνεσταλμένη στη ζωή, λαμπερή στη σκηνή, ερμηνεύει αβίαστα χωρίς να σου δίνει την αίσθηση ότι προσπαθεί να σε κάνει να την προσέξεις με το ζόρι, ακροβατεί με άνεση στα διαφορετικά είδη αν και την κερδίζει η τζαζ, έκανε σπουδαίες σπουδές στην Αμερική που δεν τις διαφημίζει και έχει ήδη αρχίσει να χτίζει έναν δικό της κόσμο, με μεράκι και δουλειά, γύρω από τον οποίο συγκεντρώνονται ήδη αρκετοί ακροατές που κατάφερε να συγκινήσει. Την Παρασκευή θα τη δούμε στην ταράτσα του Gazarte και με αυτή την αφορμή μίλησε στο tvxs.

Πότε πρωτο -αντιλήφθηκες ότι θέλεις να ασχοληθείς με το τραγούδι και με ποια αφορμή;

Έχω προσπαθήσει πολλάκις να αποφασίσω ποια ήταν η στιγμή που το αποφάσισα για τα καλά ότι θα τραγουδάω, αλλά είναι θολό. Εκεί που νομίζω πως το βρήκα, όλο και ξεπηδάει κάτι που έχει προηγηθεί στο παρελθόν και δεν το θυμόμουν. Μάλλον έχει γίνει πολλή δουλειά υποσυνείδητα. Τις προάλλες άνοιξα με τους δικούς μου το παιδικό μου άλμπουμ και δεν υπήρχε ούτε μία γιορτή στο νήπιο που δεν πρωτοστατούσα με το μικρόφωνο μου διασκεδάζοντας τους γονείς που παρευρίσκονταν στις γιορτές. Δεν το θυμάμαι, αλλά κατά πως φαίνεται από τις φωτογραφίες, διέπρεπα ως σουλιώτισσα-νήπιο με το δραματικό χορό του ζαλόγγου, ως χριστουγεννιάτικο αστέρι με την “άγια νύχτα”, αλλά και ως παλιάτσος με το ομώνυμο τραγούδι του Νότη Μαυρουδή. Λένε οι στίχοι της Μέλπως Ζαρόκωστα: “Κι έτσι όλοι μαζί κι αντάμα, να τραγουδάμε τα δίκια της ζωής. να τραγουδάς κι εσύ απ’ την πλατεία, να μάθεις φίλε μου σωστά να ζεις”. Ας είναι αυτή η αιτία και η αφορμή που τραγουδάμε.

Τι τραγούδια έπαιζε το ραδιόφωνο του σπιτιού, ποια του δωματίου σου;

Το ραδιόφωνο του σπιτιού έπαιζε πρώτο και δεύτερο πρόγραμμα ως επί το πλείστον. Αλλά υπήρχε και υπάρχει από τους γονείς μου μεγάλη συλλογή από cd και βινύλια, οπότε επιλέγονταν συνειδητά αυτά που θα ακουστούν, δεν περίμεναν το ραδιόφωνο για να “ανακαλύψουν”.  Η ακρόαση σπίτι μου ήταν της μορφής “ζήτω το ελληνικό τραγούδι”, περιείχε δηλαδή εσκεμμένα όλη την ελληνική δισκογραφία σε όλα τα είδη μουσικής. Λαϊκά , παραδοσιακά, Θοδωράκη και ότι καινούργιο έβλεπε φως, ανά πενταετία. Πιθανώς και για αυτό η τόση ποικιλία σε αυτά που θέλω να τραγουδάω.

Τζαζ, έντεχνο και λαϊκό τραγούδι. Τι συνδέει όλα αυτά τα είδη που καταφέρνεις να ερμηνεύεις πειστικά;

Η μουσική είναι μια! Για εμένα ο κοινός παρονομαστής σε όλα αυτά είναι το πόσο τα λόγια που λες  αγγίζουν την ψυχή σου και σε τι βαθμό. Τι ξεστομίζεις εκείνη την ώρα, ποια η ουσία του και αν αυτή σε αφορά η όχι. Αυτό τα συνδέει. Αν δηλαδή μιλάνε στην «ψυχούλα» σου όπως συνηθίζω να λέω. Ο έρωτας είναι ένας , είτε τον τραγουδάς μέσα από ένα λαϊκό τραγούδι είτε από έντεχνο. Δεν ερωτεύεται διαφορετικά αυτός που ακούει το ένα είδος η το άλλο. Ούτε βιώνει αλλιώς το άδικο, η την μικροψυχία και ό,τι άλλο τραγουδιέται. Το συναίσθημα είναι κοινό. Όποτε αν εσύ βρεις το συναίσθημα σου μέσα σε ένα κομμάτι, θα το τραγουδήσεις κι όλας με τον τρόπο σου, και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.

Τι είναι η τέχνη για σένα και πως θα περιέγραφες τη σχέση της γενιάς σου με αυτήν;

Τέχνη για μένα είναι ο τρόπος για να προσεγγίζω το ωραίο στα πράγματα. Αποκυήματα της φαντασίας που μου υπενθυμίζουν πως το ωραίο υπάρχει παντού για να σε διεγείρει. Εμένα με εξοπλίζει επίσης με υπομονή και στην πραγματικότητα που δίνει τον λόγο να υπάρχω – ολοκληρώνομαι μέσα από αυτήν την αναζήτηση. Η γενιά μου συνδέεται άρρηκτα και συνεχώς με την τέχνη , αφού τη στηρίζει και εκφράζεται μέσα από αυτή. Τη συζητάει και την αναλύει , σε οποία παρέα σταθώ και βρεθώ. Και αυτό το λέω έχοντας ταξιδέψει λίγο και έξω, και η αίσθηση που μου δίνεται είναι ότι εδώ μας αφορά περισσότερο, για αυτό νιώθω σπίτι μου.

Ποια τραγούδια σε παρηγορούν στα δύσκολα;

Στα δύσκολα μου βάζω τις μπαλάντες μου τις αγαπημένες, για να συγκινηθώ να κλάψω και να ησυχάσω. Τη συγκίνηση και το ξέσπασμα με το κλάμα το έχω σαν βασική ανάγκη, πως κάποιοι θέλουν να τρέχουν για να φεύγουν οι τοξίνες; Ε εγώ συγκινούμαι και κλαίω για να τις διώχνω, και συνήθως βάζω τις τζαζ μπαλάντες μου και ηρεμώ.

Πως από φιλοξενούμενη στην Ταράτσα του Φοίβου έγινες η γυναικεία φωνή του υλικού του;

Νομίζω ο Φοιβος θα απαντούσε σίγουρα καλύτερα σε αυτή την ερώτηση, αλλά από τη μεριά μου νομίζω τον «κέρδισα» μέσα από όλη αυτή την τριβή που είχαμε ανά τα χρόνια. Γιατί μέσα από τη συνεργασία αυτή εξελίχθηκα πρώτα και κύρια εγώ, μεγάλωσα στο μυαλό και στην ηλικία, τραγουδιστικά αλλά και σε πολλά αλλά. Τριβή λοιπόν,  που κατέληξε να γίνει βαθιά αγάπη και σύνδεση. Η ταράτσα διήρκησε 5 έτη, σκέψου πόσα σκηνικά και ευτράπελα έχουμε ζήσει. Για πλάκα του λέω πως είμαστε άλλο ένα ιστορικό ντουέτο Μαρινέλλα- Χατζης. Αυτή του η επιλογή να μου χαρίσει αυτά τα τραγούδια ήταν τόσο καλλιτεχνική, όσο και αγαπησιάρικη, μου έδωσε ένα δώρο πολύτιμο όσο τίποτα με αυτόν τον δίσκο.

Τι είναι αυτό που σε συγκινεί στη γραφή του; «Έγραψε» πάνω σου ή μπήκες στο πνεύμα του;

Ο Φοίβος είναι ο πιο πειστικός «καταγραφέας» του κοινού βιώματος, ξέρει να μετατρέπει το καθημερινό σε ποίηση καλύτερα από οποιονδήποτε έχω διαβάσει και έχω γνωρίσει. Είναι αδύνατον να μην σε αφορά με ένα τρόπο αυτό που κάνει – εμένα δε, με αγγίζει πολύ βαθιά, αφού για αυτούς θέλω και εγώ να τραγουδήσω. Έγραψε λοιπόν επάνω μου, επιλέγοντας πολύ συνειδητά τη θεματολογία καθώς και το να υπάρχουν στοιχεία από πολλά μουσικά είδη, ώστε να ικανοποιηθεί η επιθυμία μου να χαρακτηριστώ απλά τραγουδίστρια και όχι τι είδους. Από εκεί και πέρα όμως η αριστοτεχνική στιχουργική, οι ιστορίες και οι φοβερές μελωδίες είναι όλα Φοιβος, όπως το ονειρευόμουν.

Τι σου πρόσφερε η εμπειρία της Αμερικής;

Η Αμερική είναι μια πολύπλοκη εμπειρία , που χαίρομαι πολύ που την έκανα μικρή, κατάλαβα πως λειτουργεί εκεί η ελεύθερη οικονομία αλλά και το πως είναι να ζεις σε ένα μέρος που το «οικονομικό» δεν είναι ζήτημα. Προσγειώθηκα τότε σε μια χώρα που το βασικό θέμα συζήτησης ήταν να εξαλειφθεί ο ρατσισμός και τα όπλα, ενόσω την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα με τους φίλους μου συζητάμε μόνο αν θα βγει ο μήνας, για το πως οι γονείς μας βιώνουν την κρίση και αλλά τέτοια. Η Αμερική είναι πράγματι η «γη της ευκαιρίας» , παντού έχεις προτάσεις για δουλειά , επιλογές , δρώμενα και γενικά άλλη ζωή, αλλά σε κάνει να εκτιμάς το μέρος που σου δίνει δωρεάν παιδεία και υγεία και σου υπενθυμίζει πως πρέπει να παλεύεις συνεχώς για αυτό .

Τι σημαίνει επιτυχία για εσένα, πόσο σε αγχώνει και πως καθορίζει τις επιλογές σου;

Για μένα επιτυχία είναι να ξέρουν όσοι περισσότεροι γίνεται τη μουσική σου , να την απολαμβάνουν και να ταυτίζονται με αυτή. Το κομμάτι ο «κόσμος σου» , για αυτό το θεωρώ επιτυχία, διότι όπου και να το παίζω όλοι μοιράζονται μια διαφορετική ιστορία τους που ταύτισαν με αυτό. Επιτυχία είναι να κάνεις επίσης εμφανίσεις και να έρχεται κόσμος αρκετός ώστε να γίνεται η δουλειά όπως της αξίζει ! Δε με αγχώνει τίποτα σχετικό με την επιτυχία, είμαι καμία φορά λίγο σκεπτική με τα επόμενα κομμάτια που θα έρθουν , αλλά τα κριτήρια είναι ήδη αυστηρά από εμένα εξ’αρχής , και όλο και αυστηραινουν.

Μετά από ένα ντεπούτο με υλικό του Δεληβοριά, τι θα ακολουθήσει;

Η αλήθεια είναι πως κάναμε πολύ δυνατή αρχή αλλά έρχονται όμορφα πράγματα. Αυτό το χειμώνα θα συμμετέχω στην επόμενη δισκογραφική δουλειά του Αντώνη Απέργη, αλλά ετοιμάζουμε και μια σειρά από τραγούδια με τον Φώτη Σιώτα σε ποίηση Θοδωρή Γκόνη.

Τι θα ακούσουμε στο Gazarte;

Στο Gazarte γιορτάζουμε τα γενέθλια της κυκλοφορίας του πρώτου μου δίσκου, όποτε και η βραδιά είναι αφιερωμένη σε αυτόν ! Θα ακουστούν και θα τιμηθούν τα 10 τραγούδια του δίσκου μαζί με όλες μου τις επιρροές , τα τραγούδια που με συντρόφευσαν αυτόν τον ζοφερό χειμώνα , αλλά και τραγούδια που θα φέρουν το καλοκαίρι πριν την ώρα του. Ο κόσμος μου δηλαδή σε όλες του τις εκφάνσεις . Θα χαρώ να τον μοιραστούμε.

* Photo credits @Τζέλα Βαλαβάνη