«… Είμαι άνθρωπος που έχει θυμό μέσα του και πολλές φορές είναι και κινητήριος δύναμη για να ανατρέψω καταστάσεις ο θυμός. Αυτή τη στιγμή ωστόσο, δεν με αφορά η προηγούμενη γενιά. Πραγματικά. Δεν υπάρχει μέσα στο μυαλό μου. Δεν τη βλέπω. Οπότε δεν μπορώ να σου πω ότι  θυμώνω. Με αφορά τι κάνουμε τώρα. Ξέρεις, πολλές φορές ασχολούμουν με το παρελθόν, μεταφέροντας  ευθύνες κλπ, όμως αυτό δημιουργεί αδράνεια…»
 
Ένα χαρμάνι ιδιαίτερο, με αίμα σισιλιάνικο, από τον προπάππου της -μιλώντας για την πλευρά του καλλίφωνου πατέρα (το όνομα της οικογένειας είναι Bonfilio)- και από το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης –μιλώντας για την πλευρά της μητέρας, επίσης με καλλιτεχνική κλίση (στην υποκριτική, τη ζωγραφική, τη συγγραφή).
 
Μία γυναίκα δυναμική -τη λες και τσαμπουκά- που διαγράφει τη δική της πορεία αλλά με συνοδοιπόρους σταθερούς, μία τραγουδίστρια με το δικό της πιστό κοινό.
 
Με αφορμή τη «Βαβέλ», το νέο άλμπουμ της τριάδας Μποφίλιου – Θέμη Καραμουρατίδη – Γεράσιμου Ευαγγελάτου, που ακολουθώντας την παράδοση (τους) παρουσιάζεται πρώτα live και μετά κυκλοφορεί, η Νατάσσα Μποφίλιου μιλά στο Tvxs. 
 
Για τη γενιά των τριάντα και κάτι, για τη σύγχρονη Βαβέλ, την εποχή που «όλοι ψάχνουμε το ίδιο -καθένας με τον δικό του τρόπο- αλλά αδυνατούμε και να συνεννοηθούμε», για  το «μην το περιμένεις από κεί, ζήσε εδώ, εδώ είσαι, κάντο με τα χέρια σου», για την Αριστερά, το «μαζί» και βέβαια, τα τραγούδια. 
 

-Η επιλογή  να πάρετε το βάρος  ενός προγράμματος μόνη -και δη σε μία μουσική σκηνή μεγάλη, «γηπεδική», όπως ο Βοτανικός Live Stage – είναι κάτι μεταξύ άσκησης θάρρους, τόλμης και μαγκιάς. Εννοώ, σε μία εποχή κατά την οποία η συνένωση δυνάμεων είναι πιο αναγκαία από ποτέ.
 
Ν.Μ.: Εντάξει, είναι και λίγο τρέλα… Εμείς -η τριάδα- έχουμε μάθει να βάζουμε τον πήχη, όχι ακριβώς ψηλότερα, θα έλεγα μακρύτερα. Θέλουμε κάθε φορά να έχουμε μία καινούργια δυσκολία, επειδή θεωρούμε ότι, με αυτόν τον τρόπο μπορούμε συνέχεια να καλλιεργούμε την καλλιτεχνικότητα μας σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Θέλουμε να παίζουμε μόνοι μας, επειδή έχουμε πολλά να πούμε ακόμα και χρειαζόμαστε χρόνο για να τα αφηγηθούμε. Για αυτόν τον λόγο προκύπτει αυτή η επιλογή, της μοναξιάς. Χρειαζόμαστε χρόνο και επιπλέον, χρειαζόμαστε να είναι οι παραστάσεις μας ακριβώς όπως θέλουμε. Προσωπικά, χρειάζομαι να νιώθω ότι έχω στη σκηνή το περιθώριο να εκφράσω όλες μου τις ανησυχίες.
 
Δεν θέλαμε να προκύψει μία συνεργασία επειδή φοβόμαστε να πάρουμε το ρίσκο.
Αν δεν πήγαινε καλά, δεν θα πήγαινε καλά. Και είναι κάτι που επίσης, πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε. Γιατί θα έρθει κι αυτό. Δεν μπορεί ό,τι κάνεις να πηγαίνει καλά. Μπορεί να έρθει κάποια στιγμή που θα κάνουμε πράγματα που δεν θα πηγαίνουν . Απλά, είπαμε ότι, δεν πρέπει να θυσιάσεις την επιθυμία από τον φόβο μίας ενδεχόμενης εισπρακτικής αποτυχίας.
 
Επίσης, επειδή έχουμε τη «Βαβέλ», ένα άλμπουμ στο οποίο πιστεύουμε πάρα πολύ -θεωρούμε ότι είμαστε στην καλύτερη μας φάση, ότι μας αντιπροσωπεύει εκατό τοις εκατό- θέλαμε έναν χώρο με δυνατότητες. Να μπορεί να γίνει το live όπως το είχαμε φανταστεί, να δημιουργήσουμε μία πόλη μέσα στο μαγαζί, την αίσθηση της «Βαβέλ», με σκηνικά τοπία, εικόνες, οπότε είπαμε να πάρουμε το ρίσκο μιας μεγάλης σκηνής. Αναμετρηθήκαμε με κάτι τολμηρό, αλλά βλέπεις ότι, τελικά, η τύχη -καμιά φορά- βοηθάει τους τολμηρούς.
 
-Το άλλο ρίσκο αφορά στην κόντρα διαδρομή (και) της «Βαβέλ». Αντί πρώτα να κυκλοφορήσει στην αγορά, στη συνέχεια να δοκιμαστεί στον ραδιοφωνικό αέρα -όπου συνήθως, ξεχωρίζουν ένα, δύο τραγούδια- και μετά  να βρει τη θέση της στα live, παρουσιάζετε πάλι τα νέα τραγούδια πρώτα live.
 
Ν.Μ.: Αυτό δεν το αντιμετωπίζουμε ως ρίσκο, αλλά ως βαθιά ανάγκη. Κάνουμε μουσική πρώτα για εμάς, αλλά σε δεύτερο χρόνο –απολύτως- και για τον κόσμο. Αυτό σημαίνει ότι, ο στόχος της μουσικής μας δεν είναι να κάνει επιτυχία. Είναι να μεταφερθεί. Να ακουστεί. Χωρίς λοιπόν, δεύτερη σκέψη, για άλλη μια φορά, όπως κάνουμε πάντα, σε όλα τα άλμπουμ μας, τα παίζουμε ολόκληρα και τα δώδεκα τραγούδια στα live και οι άνθρωποι συνδέονται μαζί τους, τα κάνουν δικά τους πραγματικά.
 
Η ενέργεια που κουβαλούν τα τραγούδια όταν έρχεται η ώρα να ηχογραφηθούν στο στούντιο, είναι η αληθινή ενέργεια, αυτή που έχουν τα τραγούδια που παίχτηκαν στους ανθρώπους στους οποίους απευθύνονται. Κι αυτό με βοηθά πολύ όταν πηγαίνω στο στούντιο. Γιατί πηγαίνω ξέροντας ποιος είναι ο δρόμος των τραγουδιών. Ξέρω πώς πρέπει να λέγονται και ξέρω πώς πρέπει να ακούγονται. Επιμένουμε σε αυτό, επειδή θεωρούμε ότι τα άλμπουμ μας αποκτούν και μια ελαφριά -όχι ελαφριά, μεγάλη- δόση αυτοπεποίθησης. Στα άλμπουμ μας δεν κρατάς δύο κομμάτια και πετάς τα υπόλοιπα.
 
Γι’ αυτό και έχουμε τη δυνατότητα, μετά από δέκα χρόνια στη δισκογραφία, να κάνουμε live στα οποία το 95% είναι με τραγούδια δικά μας. Εμείς δεν στηρίξαμε ποτέ ένα τραγούδι. Αποτέλεσμα αυτού είναι να βγαίνουν από κάθε άλμπουμ έξι και παραπάνω τραγούδια που να μην μπορούμε στη συνέχεια να αποχωριστούμε. Γι αυτό και δεν κυκλοφορήσαμε πρώτα ένα – δύο singles. Θέλουμε να δώσουμε στο κοινό και στα ραδιόφωνα ολόκληρο το άλμπουμ ώστε να επιλέγουν εκείνοι το τραγούδι που τους αρέσει να ακούνε, να παίζουν. Είμαστε λίγο παλιακής κοπής.
 
-Είναι μία πρακτική που ακολουθούσαν οι δημιουργοί πριν πενήντα και εξήντα χρόνια. Τα τραγούδια παίζονταν «ζωντανά», στα νυχτερινά κέντρα, στα θέατρα, μαθαίνονταν από στόμα σε στόμα και κατά αυτόν τον τρόπο γίνονται γνωστά και κατά αυτόν τον τρόπο γίνονταν και επιτυχία.
 
Ν.Μ.: Κάποια στιγμή την «πατήσαμε», έχω να σου πω… Επειδή ο κόσμος ήξερε τα τραγούδια από τα live και τα είχε αγαπήσει με τον τρόπο που παίζονταν, δεν τους άρεσαν κάποιες αλλαγές –π.χ. στην ενορχήστρωση- οπότε μας έλεγαν, τι είναι αυτό, δεν είναι έτσι το τραγούδι, το έχω αγαπήσει αλλιώς. Όπως συνέβη με τις «Μέρες του Φωτός», που η ηχογράφηση ήταν τελείως διαφορετική από το live… Γι αυτό και τώρα, αυτή τη φορά, το άλμπουμ θα ηχογραφηθεί ακριβώς όπως παίζεται στο live, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, με όλη την ορχήστρα, όλοι μαζί… Μάθαμε πια (γέλια)…
 
-Έχετε πει ότι η «Βαβέλ», σε αντίθεση με τις «Μέρες του Φωτός», δεν αφορά στην προσδοκία, καταγράφει το τώρα, την εποχή της ασυνεννοησίας. Η γενιά σας, των 30 και κάτι, κρύβει και έναν θυμό για την προηγούμενη γενιά;
 
Ν.Μ.: Θεωρώ ότι στη «Βαβέλ» -κι αυτό είναι κάτι που με απελευθερώνει- κρύβεται η δική μας σχέση με αυτό που θεωρούμε εμείς ότι είναι το μέλλον, που θεωρούμε ότι είναι η διεκδίκηση, που θεωρούμε ότι είναι η περίοδος στην οποία όλοι ψάχνουμε το ίδιο -καθένας με τον δικό του τρόπο- αλλά αδυνατούμε και να συνεννοηθούμε. Ο προηγούμενος δίσκος μας είχε μία προσδοκία. Ότι κάτι θα’ ρθει. Κάτι που θα μας θυμίσει πώς ζούσαμε παλιά. Που θα μας θυμίσει ωραίες στιγμές και που θα φέρει καινούργιες. Κι αυτό έχει από μόνο του μία αναμονή που σε κρατά σε αδράνεια.
 
-Ναι, αλλά μαζί και ελπίδα…
 
Ν.Μ.: Συμφωνώ, είχε μία ελπίδα, αλλά η ελπίδα ξέρεις, είναι ύπουλο πράγμα. Τότε το είχαμε ανάγκη, αλλά τώρα που είδαμε ότι δεν υπάρχει, θεωρώ ότι είναι σημαντικό να λες, είμαι στο σήμερα, αυτό έχω και με αυτό πρέπει να ζήσω, αυτό να αντιμετωπίσω. Ως λογική έχει μία δυναμική. Κι εμένα ως προσωπικότητα, ως Νατάσσα, μου ταιριάζει περισσότερο.
 
-Εννοείτε ότι της ελπίδας ακολούθησε η διάψευση; Σα κάτι να σε / μας ταρακούνησε και να κατάλαβες ότι το καλό που περίμενες δεν πρόκειται να έρθει;
 
Ν.Μ.: Ακριβώς. Σα να σου είπε κάποιος, άκου να δεις, μην το περιμένεις από εκεί, ζήσε εδώ. Εδώ είσαι. Κάντο με τα χέρια σου. Γι αυτό κιόλας αποφεύγω τη λέξη «τύχη». Δεν θέλω να αναφέρομαι στην τύχη. Δεν θέλω να αναφέρομαι σε κάτι που δεν ξέρουμε τι είναι. Θέλω να αναφέρομαι στη δράση.
 
-Και ο θυμός της γενιάς σας για την προηγούμενη γενιά, τους 45άρηδες, 50άρηδες, υπάρχει; Ένας θυμός του τύπου, τα κάνατε σκ…, μας φέρατε σε αυτό το σημείο;
 
Ν.Μ.: Γενικά είμαι άνθρωπος που έχει θυμό μέσα του και πολλές φορές είναι και κινητήριος δύναμη για να ανατρέψω καταστάσεις ο θυμός. Εννοώ, η παρορμητικότητα της έντασης του συναισθήματος. Αυτή τη στιγμή ωστόσο, δεν με αφορά η προηγούμενη γενιά. Πραγματικά. Δεν υπάρχει μέσα στο μυαλό μου. Δεν τη βλέπω. Οπότε δεν μπορώ να σου πω ότι, θυμώνω. Με αφορά τι κάνουμε τώρα. Ξέρεις, πολλές φορές ασχολούμουν με το παρελθόν, μεταφέροντας ευθύνες κλπ, όμως αυτό δημιουργεί αδράνεια. Μειώνει, ελαχιστοποιεί τη διάθεση για πράξη. Οπότε δεν θέλω να σκέφτομαι ότι τα κάνανε σκ…. Ναι, σαφώς και τα κάνανε σκ…, δεν θέλω όμως να ασχολούμαι με αυτό, αλλά με τη λύση. Με το πώς αυτό θα αλλάξει, θα ανατραπεί.
 
-Έχετε αυτοπροσδιοριστεί ως Αριστερή. Παραμένετε; Και τι σημαίνει για σας η Αριστερά;
 
Ν.Μ.: Φυσικά και παραμένω Αριστερή. Κατ’ αρχήν, θέλω να είμαι Αριστερή. Στην έννοια, τη φιλοσοφία, στην ιδεολογία της Αριστεράς κρύβεται για μένα ένας ανώτερος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που ξέρει να μοιράζεται, που ξέρει να προσπαθεί, να διεκδικεί, που δημιουργεί. Προσπαθώ να είμαι, να γίνω αυτός ο άνθρωπος. Είναι ο στόχος, το πρότυπο μου, ο τρόπος που μεγάλωσα. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι οικουμενιστών, με βαθιά πίστη στους αγώνες και στην ιδεολογία. Και σαφώς υπάρχει και πάντα θα υπάρχει, όσο και αν προσπαθούμε να το καταργήσουμε σαν έννοια, να το ισοπεδώσουμε, να τα κάνουμε όλα ίδια. Ξέρεις, είναι πια σχεδόν αστείο, κάθεται ο κόσμος και κάνει αστεία. Λέει, πρώτη φορά Αριστερά και γελάει. Για μένα δεν είναι όροι που προσφέρονται για να γελάς. Είναι όροι για να αγωνίζεσαι να τους φτάσεις.
 
-Συνεπώς, η συμμετοχή σας στη δημιουργία της κολεκτίβας αλληλεγγύης «Αγάπη Ρε Ματζόρε», που δημιουργήσατε με συναδέλφους σας μουσικούς, αποτελεί έκφραση αυτής της στάσης ζωής.
 
Ν.Μ.: Φυσικά. Όλοι όσοι είμαστε σε αυτήν την πρωτοβουλία πιστεύουμε πάρα πολύ  στο «μαζί». Δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε κάτι ο καθένας μόνος του. Είμαστε άνθρωποι του συνόλου. Δεν μπορώ να φανταστώ μία ζωή στην οποία δεν θα μοιράζομαι, δεν θα συμμετέχω, δεν θα προσπαθώ μαζί με άλλους.
 
-Σε ποια περίοδο της Ιστορίας θα θέλατε να ζούσατε;
 
Ν.Μ.: Σε μία περίοδο επαναστάσεων, όταν ο κόσμος άλλαζε. Σε μια τέτοια εποχή θα ήθελα να ζω. Από την άλλη, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, με την απόσταση του χρόνου, σκέφτομαι πόσο δεν επιβεβαιώθηκε αυτή η προσπάθεια. Εάν ξεχνούσα αυτή την απογοήτευση, χωρίς να έχω γνώση του τι ακολούθησε, σίγουρα θα ήθελα να είμαι μέρος μιας καινούργιας εποχής. Μιας εποχής που έρχεται. Μέρος ενός αγώνα για ιδανικά, δικαιώματα.
 
-Θα ήθελα ένα σχόλιο στη δήλωση σας «είμαι 100% έντεχνη», μία δήλωση στην οποία δώσατε και τον προσδιορισμό του έντεχνου ότι, δηλαδή, πρόκειται για ένα είδος μουσικής όπως η μπλουζ και η ροκ.
 
Ν.Μ.: Ακριβώς… Και ξέρεις, με πιάνουν και λίγο τα διαόλια μου, γιατί είμαι και αντιδραστικό κορίτσι, όταν αναρωτιούνται, τι σημαίνει αυτό. Νιώθω την ανάγκη να γίνω σχεδόν ενοχλητική. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι τρώνε τέτοια σκαλώματα, για την ακρίβεια, όχι δεν καταλαβαίνω, δεν τα συμμερίζομαι. Προς τι και για ποιόν λόγο αυτή η συζήτηση; Δηλαδή, πώς θα συνεννοηθούμε; Εάν θέλεις να ορίσεις τι μουσική κάνει η Μποφίλιου, τι θα πεις; Θα πεις ότι κάνει ελληνικό τραγούδι με επιρροές από αυτό, αυτό, αυτό και εκείνο;
 
-Πώς ονειρεύεσαι τον εαυτό σου στα σαράντα;
 
Ν.Μ.: …Θέλω να είμαι ήρεμη, να είναι καλά η φωνή μου, να μπορώ να τραγουδάω, να έχω τη δυνατή επιθυμία να ανέβω στη σκηνή, αλλά πάνω, πάνω απ’ όλα, να είμαι υγιής διανοητικά και σωματικά και να είναι καλά οι άνθρωποι που αγαπώ. Πρώτα απ’ όλα αυτό και μετά όλα τα άλλα. Γιατί ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να μην είναι καλά οι αγαπημένοι μου.
 
-Για να κλείσουμε με τη μουσική, σημειώνω πόσο ωραία ερμηνεύεις το «Δρόμοι παλιοί» των Μίκη Θεοδωράκη – Μανώλη Αναγνωστάκη. Είναι από τις καλύτερες στιγμές του προγράμματος σου.
 
Ν.Μ.: Είναι τραγούδια που ξέρω από την κοιλιά της μάνας μου. Δεν τα έμαθα στην πορεία. Δεν είναι κάτι ξένο, μακρινό, που έρχεται από το παρελθόν. Είναι δικά μας. Πολλές φορές, με τον Θέμη και τον Γεράσιμο, τα τραγουδάμε στον δρόμο. «… Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανέναν και ούτε κανένας με γνώριζε…»
 
 
Μουσικοί
 
Θέμης Καραμουρατίδης (πιάνο, ενορχηστρώσεις) 
Άρης Ζέρβας (τσέλο, βοηθός ενορχηστρωτή) 
Γιάννης Δημητριάδης (πλήκτρα, ακορντεόν)
Γιώργος Μπουλντής  (μπάσο ηλεκτρικό και κοντραμπάσο)
Γιώργος Κάστανος (κλαρινέτο-σαξόφωνο)
Nίκο Μέρμηγκας (λαούτο, λάφτα, μπουζούκι, μαντολίνο) 
Μανώλης Γιαννίκιος (τύμπανα)
Περικλής Αλιώπης (τρομπέτα)
 
Συντελεστές
 
Επιμέλεια προγράμματος: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
Σκηνοθεσία: Άγγελος Τριανταφύλλου
Σχεδιασμός video: Χρήστος Γκίνης
Artwork: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς
Φωτογραφίες: Δημήτρης Σκούλος
 
 
INFO
 
«Βαβέλ»
Νατάσσα Μποφίλιου – Θέμης Καραμουρατίδης – Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Βοτανικός Live Stage
Κασσάνδρας 19 (Ιερά Οδός 72 & Σπύρου Πάτση), τηλ. 210-3473835
Ώρα έναρξης: 22:30
Τα εισιτήρια ξεκινούν από 13 ευρώ