Τραγούδια και λόγια. Μια φωνή και μια κιθάρα. Μια συγκέντρωση φίλων. Με αυτόν τον τρόπο θα γίνουν οι συναυλίες της Κυβέλης Καστοριάδη στην Αθήνα, αυτή τη φορά στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, όπως αντίστοιχες βραδιές γίνονταν και στο σπίτι της οικογένειάς της στο Παρίσι, με τη διάσημη πιανίστρια Ντόρα Μπακοπούλου να παίζει στο πιάνο. Ο πατέρας της, Κορνήλιος Καστοριάδης, ένας από τους σημαντικότερους διανοουμένους του 20ού αιώνα, ο οποίος έζησε στη Γαλλία – έφυγε από την Ελλάδα μετά τα Δεκεμβριανά, με το θρυλικό πλοίο «Ματαρόα» – είχε μεγάλη αγάπη για τη μουσική. Της Νόρας Ράλλη

Ads

 
Η μικρή Κυβέλη είχε ζήσει πολλές μουσικές βραδιές στο πατρικό σπίτι στο Παρίσι με τον πατέρα της στο πιάνο και τη μητέρα της να τραγουδά, ερεθίσματα που αποδείχθηκαν καθοριστικά για τη μετέπειτα πορεία της.

«Ο πατέρας μου ήθελε να γίνει διευθυντής ορχήστρας και πολλές φορές έπαιζε στο πιάνο και  η μητέρα μου, Ζωή, τραγουδούσε», μας εξομολογείται η Κυβέλη. «Ήξερε ότι ήθελα να γίνω τραγουδίστρια και με στήριζε πολύ. Μάλιστα, ήμουν μόλις 10 χρονών και όμως με είχε πάρει πολύ στα σοβαρά σε αυτά μου τα όνειρα.»
 
Η Κυβέλη Καστοριάδη γεννήθηκε στο Παρίσι το 1980. Η αδερφή της, Σπάρτη, ακολούθησε τον ψυχαναλυτικό κλάδο, ενώ η ίδια πήρε μαθήματα τραγουδιού στο Ωδείο Rachmaninoff και  υποκριτικής στη θεατρική σχολή του Thibault de Montalembert (2009-2011).
 
Έχει δώσει συναυλίες στη Γαλλία και στην Ελλάδα. Το 2011, δημιούργησε με την Audrey Bentley την πρωτότυπη παράσταση Oh my Glotte – ballad opera, (παράφραση του «Oh my God») που ανέβασαν το φθινόπωρο του 2013 (Παρίσι), σε δικό τους πρωτότυπο σενάριο.
 
Το 2013, ηχογράφησε στην Αθήνα τον πρώτο της δίσκο με την Ντόρα Μπακοπούλου (πιάνο) και τον Ηρακλή Βαβάτσικα (ακορντεόν). Tον Ιούνιο του 2013, ερμήνευσε στο Μουσείο της Ακρόπολης έργα του γάλλου σύγχρονου συνθέτη Thierry Pécou .
 
» Αισθάνομαι πολύ περήφανη για τον πατέρα μου. Συγκινούμαι όταν ακούω να μιλάνε με θαυμασμό γι’ αυτόν, όταν βλέπω να τον σκέπτονται ακόμη με πολύ αγάπη και σεβασμό ακόμα. Όλα αυτά είναι πολύ όμορφα. Επιπλέον, ξέρω πως δεν θα είχα φτάσει εδώ που έχω φτάσει, αν δεν ήταν ο μπαμπάς. Εννοώ, όλα όσα μου προσέφερε. Και κάποιες φορές, σε δυσκολίες μου, νιώθω πως με βοηθάει να τις ξεπεράσω με κάποιο τρόπο και ας έχει φύγει από κοντά μας.
 
» Θυμάμαι πολλές στιγμές μαζί του. Πάvτα έβρισκε χρόνο να φάμε μαζί, μας διάβαζε για το σχολείο, μιλάγαμε με τις ώρες στο τραπέζι. Δεν με πίεσε ποτέ προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Ήθελε βέβαια, να έχω ένα πτυχίο κάπου, αλλά με ενθάρρυνε και με το τραγούδι. Μέχρι και σήμερα έχω στο νου μου τη φράση «Δεν είναι αναγκαίο να ελπίζει κανείς για να προσπαθήσει ούτε να πετύχει για να ξαναδοκιμάσει», που δεν είναι του μπαμπά μου, αλλά έχει να κάνει με  εκείνον.
 
» Μένω στη Γαλλία, στη Μονμάρτη, σε ένα διαμέρισμα που δεν πιάνει καν ραδιόφωνο! Έρχομαι Ελλάδα όμως συχνά, για παραστάσεις και για διακοπές. Θυμάμαι τα καλοκαίρια με τη γιαγιά μου, από τη μεριά της μητέρας μου. Από τον πατέρα μου αγαπήσαμε τη φύση και την Ελλάδα, βέβαια, αλλά  – όσο και αν μου λείπει όταν φεύγω πάλι – δεν έχω σκεφτεί σοβαρά να εγκατασταθώ εδώ.
 
» Δεν έχω διαβάσει ακόμη όλα τα βιβλία του πατέρα μου. Έχω διαβάσει την «Ελληνική ιδιαιτερότητα», όσα έχει γράψει για την αρχαία Ελλάδα και κάποια ακόμη πολιτικά, όπως «η άνοδος της ασημαντότητας» κ.α.
 
» Είχαμε πάντα μία κάποια οικονομική άνεση, ωστόσο ποτέ δεν ήμουν πλουσιόπαιδο ή καλομαθημένη. Ο μπαμπάς ήταν ενάντια στην καταναλωτική κοινωνία, είχα πάντα συγκεκριμένο χαρτζιλίκι, όχι πολύ, όλα πάντα ήταν προσεγμένα και μέσα σε όρια.
 
» Είμαι απαισιόδοξη. Και ο μπαμπάς ήταν στο τέλος. Βλέπω πως πάμε πολύ γρήγορα προς την καταστροφή. Για την κατάσταση όλου του κόσμου, όχι μόνο για την Ελλάδα ή τη Γαλλία. Η οικολογική καταστροφή είναι τεράστια και τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και σε κοινωνικό επίπεδο. Μπορεί να κάνω ότι μπορώ στον μικρόκοσμό μου, μα όχι, δεν είμαι αισιόδοξη για το μέλλον.

Info:
Η Κυβέλη Καστοριάδη (φωνή) συναντά τη Μαρία Κουλούρη (κείμενο) και τον Ορέστη Καλαμπαλίκη (κιθάρα) στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων (Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, Κυψέλη, 213 00 40 496), μ’ ένα ποικίλο πρόγραμμα όπου οι μελωδίες του Serge Gainsbourg γειτνιάζουν με εκείνες των Noir Désir, του Kurt Weill, του Tom Waits. Την Κυριακή, 9.3.2014, στις 21.00. 

Ads