Είμαι  μια πηγή, μια πληγή, μια προσευχή, ένα όνειρο. Ένας άνεμος κακοποιός μ’ έριξε σ’ αυτή την ξέρα, που δεν έχει όνομα, ούτε τέλος κι αρχή, ένας αέρας κακοήθης με πήρε και με πέταξε σ’ αυτή την  άγνωστη άκρη.

Ads

Ξοδεύτηκα σε περιπλανήσεις ατέρμονες μήπως έρθω στα ίσια μου, δαπανήθηκα στα αγκαθωτά μονοπάτια του έρωτα, περπάτησα απ’ άκρου εις
άκρον αναζητώντας τους δρόμους της Φιλίας που δεν είχαν μέχρι τότε ανιχνευτεί κι έφτασα ως το τέρμα  ζητιανεύοντας ψυχία  αγάπης περισσευάμενης,  να ξεδιψάσω στη Σαχάρα των πόλεων -η ψυχή μου κολυμπούσε στην άβυσσο.

Όταν τους είχα χρεία, αλάργευαν, με περικύκλωναν, όταν ζητούσα τη γαλήνη. Γνώρισα μάγους, φακίρηδες, οιωνοσκόπους, δαιμονισμένους, κυνικούς, αλητάμπουρες, πούστηδες, ξόρκια. 

Τσαρλατάνους με όψη σοφού, νταβατζήδες με μάσκα Χριστού, πρόθυμοι όλοι τους να σταματήσουν την ακατάσχετη αιμορραγία της ψυχής μου, τους πλήρωσα με όλα μου τα λεφτά, όλα μου τα στολίδια, το τελευταίο μου χαϊμαλί μου το σούφρωσε ένα τζάνκι ανέστιο που τον έκανα μια νύχτα μουσαφίρη  στην καλύβα μου, δίπλα σ’ έναν παραπόταμο του Γάγγη. 

Ενώ απέναντί μου φλεγόμενα λείψανα έσβηναν στον ορίζοντα στο ταξίδι του αποχαιρετισμού. Έγινα πλάνης στον κόσμο των Ινδιών, εκεί που γεννήθηκε η  μάνα του τραγουδιού  και του άφατου πόνου, εκεί που ζουν ακόμη οι ανέγγιχτοι, που δεν τολμάει κανείς να τους σιμώσει.

Μάζεψα τα κομμάτια μου, γύρισα πίσω, για να πιάσω το νήμα απ’ την αρχή.

Στην Κρήτη, παιδούλα, με έδεναν σ’ ένα καρεκλάκι πισθάγκωνα, με τσιμπούσαν με μια βελόνα. Αν μάζευα όλο εκείνο το αίμα μου που έσταζε!

Όταν με  έλυναν, έτρεχα στα ρουμάνια, παρέα με τ’ αγρίμια, στα πεδινά μάζευα  καυκαλίθρες, σταμναγκάθια, έπλεκα  στεφάνια από αγριοκρέμμυδα, τα φορούσα στέμμα στην εβένινη κόμη μου και γινόμουν η κόρη της Κνωσού, η  θυγατέρα του Μίνωα, η θεά των όφεων.

Η πληγή που μου άνοιξαν δεν έχει ταίρι.

Α, Δεν έχει εδώ ούτε για τα κοράκια φωλιές! Εδώ, στους άνυδρους αμμόλοφους, μόνο τσακάλια θ’ ανταμώσω, αγριεμένα απ’ το μαρτύριο της δίψας και της πείνας, να τσακώνονται πάνω απ’ τα σαπισμένα κουφάρια των όρνεων.

Εδώ περπάτησε γυμνή η Μαρία η Αιγυπτία με τα μαλλιά ως τους αστραγάλους της πλεγμένα σαν ψάθα. Εδώ δοκιμάστηκε η ψυχή του Ρεμπώ. 

Εδώ πιο κάτω πάλεψε ο Διγενής με τον Χάρο. Πού να τελειώνει ο κόσμος; Πού να τελειώνουν τα βάσανα; Περπατώ με τα μάτια κλειστά ψηλαφώντας το χάος. Χωρίς αίσθημα μα και χωρίς ψευδαισθήσεις.

Ναι,  όπως λέει ο προφήτης Ουίλιαμ Μπλέικ <>.

Έχω απομείνει, ναυαγός ανυπεράσπιστος σ’ αυτή  την σκάλα, που έχει από όλους τους ναυτικούς της γης λησμονηθεί. Και ποιος να δέσει και ν’ αράξει σ’ αυτό τον κάβο τον παντέρημο; Εμένα στα πολλά τα μποφόρια νταγιαντούσε η βάρκα μου, πώς έμπασε νερά και βούλιαξε με τέτοια μπουνάτσα; 

Α, κάποιος μου γνέφει απ’ το πέλαγος. Είναι ο Μάνος! Ο Μάνος και μου τραγουδά: <>. 

Στην Αμερική με προσκάλεσαν να ενσαρκώσω την Μπλανς Ντυμπουά, μιαν απεγνωσμένη γυναίκα του Νότου. Δε μου
πρέπανε τέτοιοι ρόλοι, είμαι εγώ ένα κορίτσι  απ’ τη Μεσόγειο, γεμάτο
σφρίγος. 

Δε γίνεται να δροσιστώ σ’ αυτή την ξέρα που μ’ έστειλαν εξορία. Μόνο με τ’ όνειρο, ναι, με την δύναμη του ονείρου. Εκεί θα βρεθώ και θα μείνω για πάντα.

Στο μπαλκονάκι μου που έκανα νυχτέρια με την Πανσέληνο  κορτάροντας τα άστρα. Τραγουδώντας το <>, την <<Φραγκοσυριανή>>, την  <>, το , το <<Imagin>>.

Εκεί θα τρέξω με φτερά του ονείρου μου  να ξεχαστώ, κι έτσι ας με θυμάστε, καθώς θα τραγουδώ το ποίημα της Σαπφώς όταν προσεύχεται στην  θαλασσογέννητη  Αφροδίτη για την αγάπη της: <>.-

Θωμάς Κοροβίνης

*Κείμενο, από ομιλία του συγγραφέα, ερευνητή και τραγουδοποιού Θωμά Κοροβίνη, για το “Mεγάλο Αφιέρωμα στη Φλέρυ Νταντωνάκη, την Τραγουδίστρια του Ουρανού:

Για δύο συνεχόμενα βράδυα, την Παρασκευή, 11 και το Σάββατο 12/2/12, που η Θεσσαλονίκη τίμησε τη ιέρεια του τραγουδιού Φλέρυ Νταντωνάκη στην αίθουσα του UNDERGROUND-ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟΥ του Γιώργου Κορδομενίδη της οδού Δεσπεραί.

Μέσα σε άκρως μυσταγωγική ατμόσφαιρα και πλήθος συγκινημένων  ακροατών μίλησαν για την ζωή και το έργο της Φλέρυς ο ποιητής Γιώργος Χρονάς, ο συγγραφέας-τραγουδοποιός Θωμάς Κοροβίνης  και ο σκηνοθέτης Αντώνης Μποσκαίτης, του οποίου η εξαιρετική ταινία για την Φλέρυ προβλήθηκε στο τέλος της εκδήλωσης.

Ακούστηκαν τραγούδια από την εργογραφία της Νταντωνάκη και του Χατζιδάκι από τον τραγουδιστή Παντελή Θεοχαρίδη με τον Γιάννη Φιλιπποπολίτη στο πιάνο και ένα τραγούδι το Κοροβίη με το τίτλο “Φλέρυ” που ηχογραφήθηκε το 1992.