Την ερχόμενη Δευτέρα, 28 Σεπτεμβρίου, στις 20:30, στον Κήπου του Μεγάρου Μουσικής, η Φωτεινή Δάρρα θα ερμηνεύσει συνθέσεις του Δημήτρη Παπαδημητρίου, αλλά θα παρουσιάσει επίσης και σημαντικές επιτυχίες από το διεθνές ρεπερτόριο. 

Τα τραγούδια που αγαπήθηκαν από όλους μας μέσα στα χρόνια σηματοδοτούν την όμορφη εποχή της ελληνικής μουσικής, αλλά και την καινούργια εποχή των δυο καλλιτεχνών και θα ακουστούν σε αυτή τη συναυλία που λέει όχι στο χειμώνα εντός μας. «Καλοκαίρι ακόμα» μας λεν οι δύο καλλιτέχνες και μιλούν για το αιώνιο καλοκαίρι του τραγουδιού. 

Η Φωτεινή Δάρρα, μούσα του Δημήτρη Παπαδημητρίου, αλλά και σύγχρονη μούσα του Μίκη Θεοδωράκη, δισκογραφική ερμηνεύτρια του Νίκου Μαμαγκάκη και του Μίμη Πλέσσα,  έχει συνεργαστεί επί σκηνής με μερικούς από τους σπουδαιότερους δημιουργούς και ερμηνευτές. Αναγνωρισμένη δημόσια από την Τζένη Βάνου ως η συνεχίστρια της, παρουσιάζει στο Μέγαρο ένα ρεσιτάλ από όλο το φάσμα των σπάνιων φωνητικών δυνατοτήτων της.  

Καλοκαίρι ακόμα… Αυτό μήπως ακούγεται και κάπως σαν απειλή;  Δεν πρέπει να αλλάζουν στην ώρα τους τα πράγματα;

Ο πλήρης τίτλος της συναυλίας είναι: Κι όμως «…καλοκαίρι ακόμα…»! Κι αν την έννοια του καλοκαιριού συνολικά την αισθάνεται κανείς να είναι απειλητική, τότε μάλλον οι καιροί μας έχουν αλλάξει πολύ περισσότερο από όσο νόμιζα. Το καλοκαίρι  έχει θετική έννοια. Καλό-καίρι που σημαίνει καλός καιρός. Αλλά μάλλον αναφέρεστε στο δύσκολο καλοκαίρι που περάσαμε όλοι οι Έλληνες φέτος. Εμείς αναφερόμαστε στο καλοκαίρι που θέλουμε να κρατήσουμε μέσα στην ψυχή μας και αυτό δεν έχει καθόλου πολιτική χροιά. Με ρωτάτε αν πρέπει να αλλάζουν τα πράγματα; Τα πράγματα κάποιες φορές πρέπει να αλλάζουν και κάποιες άλλες όχι. Το θέμα είναι πόσο εμείς το θέλουμε και με ποιόν τρόπο το επιδιώκουμε. Τέλος πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τις συνέπειες της όποιας επιλογής μας.

Το ρεπερτόριο της συναυλίας;

Είναι το ρεπερτόριο που είχαμε σε όλες τις καλοκαιρινές μας συναυλίες ξεκινώντας από τη Δήλο. Τα τραγούδια μας, κάποια τραγούδια που δημιούργησε ο Δημήτρης πριν γνωριστούμε και μια μικρή αλλά χαρακτηριστική επιλογή τραγουδιών που αγαπάμε από το ελληνικό και διεθνές ρεπερτόριο με τη δική μας ματιά. 

Γιατί δεν τραγουδάτε κι εσείς κανένα επαναστατικό τραγούδι που είναι της μόδας; Αν ακούσεις κρατικό ραδιόφωνο νομίζεις πως μόλις έπεσε η χούντα…

Τραγούδησα τα τραγούδια του Θεοδωράκη του ’80, τότε που όντως έπεσε η Χούντα! Νομίζω όμως πως το κλίμα στο οποίο αναφέρεστε έχει επεκταθεί και πέρα από το κρατικό ραδιόφωνο. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις, μέσα από την τέχνη, μια τόσο βαριά ιστορική στιγμή ζώντας την ταυτόχρονα, χωρίς να γίνεις γραφικός. Υπάρχουν ωστόσο τραγούδια που μπορούν να εκφράσουν αυτό που νιώθει ο σημερινός μέσος Έλληνας. Γι’ αυτό και τα τραγούδια που γράφτηκαν από το Γκάτσο  στο παρελθόν όπως για παράδειγμα το «Μάνα μου Ελλάς» του Ξαρχάκου ή το  «Σκουπιδαριό» ή «Παρασκευή Μεγάλη» του Παπαδημητρίου που τραγούδησα στον δίσκο «Λουλούδι στη φωτιά» είναι τραγούδια που μιλούν για την Ελλάδα του σήμερα με τέτοιο τρόπο που νομίζεις ότι γράφτηκαν μόλις.

Πιστεύετε πως οι ανάγκες μας στο τραγούδι μένουν σχετικά σταθερές, ή αλλάζουν γρήγορα; 

Άλλες ανάγκες ορίζονται από τη φύση και άλλες τις ορίζουμε εμείς κάθε φορά. Ανάγκη είναι η επαφή με την τέχνη, όπως ανάγκη είναι και η διασκέδαση ή η εκτόνωση. Αυτό που έχει αλλάξει σήμερα είναι το κατά πόσον αυτό που θέλει ο ακροατής είναι η ονειρική απεικόνιση μιας πραγματικής ζωής – αυτό δηλαδή που είναι σε θέση να προσφέρει η τέχνη – ή η προσομοίωση συναισθημάτων με τρόπο που ο ίδιος τελικά να μένει ανέπαφος, μακριά από τα αληθινά συναισθήματα. 

Το γούστο δηλαδή πως αλλάζει κατά τα γνώμη σας; Χθες μας άρεσε η Δανάη, σήμερα μας αρέσετε εσείς. 

Δε νομίζω ότι η Δανάη κινδυνεύει από τις επόμενες γενιές τραγουδιστών, γιατί απλώς έχει περάσει στην ιστορία ως μια αληθινή αξία στο χώρο του τραγουδιού. Πάντως το να αρέσω σε κάποιον που του αρέσει μια τέτοια σπουδαία περίπτωση, με κάνει πολύ χαρούμενη.

Υπάρχει συνέχεια στο τραγούδι; Πιστεύετε στις επανεκτελέσεις που είναι και της μόδας σήμερα;

Πιστεύω ότι από καταβολής του το ελληνικό τραγούδι μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Παλιά γινόταν από στόμα σε στόμα, σήμερα που υπάρχει η δυνατότητα της εγγραφής, αυτό ονομάζεται επανεκτέλεση. 
Πιστεύω ότι πρέπει να σεβόμαστε τα τραγούδια, τον τρόπο που γράφτηκαν και φυσικά να τα ξαναλέμε, αφού αυτός είναι και ο στόχος για τον οποίο φτιάχτηκαν!

Πάντως έχουμε μια μανία με το νέο. Η εποχή αποθεώνει το νέο. Δεν είναι άδικο κάπως;

Κούρασε η στασιμότητα πολλών ετών στα ίδια. Κατά συνέπεια έγινε μόδα το νέο. Νομίζω ότι έχει να κάνει με τη σχέση των σημερινών γονιών με τα παιδιά τους. Ο σημερινός γονιός έκανε πρίγκιπα το παιδί του και δικαίως! Όμως πριν αφήσουμε τα παιδιά μας να αποφασίσουν,  να επιβάλλουν την αισθητική τους άποψη, πρέπει να τα διδάξουμε το καλό και το ωραίο. Πιστεύω στην άποψη των νέων ανθρώπων που έχουν ολοκληρωμένη προσωπικότητα. 

Δεν αλλάζουν τα πράγματα όμως, όπως φαίνεται. Εδώ ψηφίσαμε «Όχι » και πήραμε πάλι «Ναι». 

Πάλι στο πολιτικό μου το γυρνάτε. Δεν πιστεύω στα διχαστικά. Τα ναι και τα όχι. Πιστεύω στην ενότητα. Μόνο αυτή μπορεί να μας ισχυροποιήσει απέναντι στους ξένους αντιπάλους μας. Έναντι αυτών υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας. Δύσκολο να πιστέψεις σε κάτι αυτό τον καιρό.

Πότε θα σας ξαναδούμε σε κέντρο διασκεδάσεως; Διότι με τις συναυλίες δυσκολευόμαστε…

Μην δυσκολεύεστε καθόλου! Τη Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου θα είμαστε στην τελευταία Πανσέληνο του καλοκαιριού στον ωραιότερο Κήπο στο κέντρο της Αθήνας, αυτόν του Μεγάρου Μουσικής. Η πρόσβαση είναι εύκολη και είναι μια ευκαιρία να ξεφύγετε λίγο από τα πολιτικά και τα εκλογικά. Εκεί θα υπάρχουν μόνο τραγούδια.