Πλακάκια παλιού σπιτιού, τραπεζάκια με καρέκλες παλιού σινεμά, τσαρουχική σκηνή, τραγούδια, μάγoι, επιθεωρησιακά νούμερα ή – επί το νεώτερον –  stand up comedy, καλεσμένοι από το τραγούδι και το θέατρο, διαγωνισμός τραγουδιού. Ο Φοίβος Δεληβοριάς μας προσκαλεί στην Ταράτσα του.

Φοίβο μιλάμε για ένα λαϊκό θέαμα που συμβαίνει τώρα αλλά εμπνέεται από το παρελθόν. Είναι μια έκφραση δημιουργικής νοσταλγίας, ένα «κράτημα» από το γερό νήμα της ιστορίας του λαϊκού πολιτισμού; τι αισθήματα και ποιες σκέψεις είχες πίσω από αυτήν την ιδέα της Ταράτσας;

Μέσα στην κρίση, όπως όλοι, έκανα κι εγώ τη δική μου ερμηνεία της νεοελληνικής ιστορίας. Διάβασα πολλά βιβλία για τις πτωχεύσεις, για τους πολέμους, τις καταστροφές, τον εμφύλιο. Μέσα σ’όλα αυτά, ξαφνικά έπεφτα σ’ένα βιβλίο για την επιθεώρηση, για τα παλιά μπουζουξίδικα, για τον Αττίκ, για τα κατοχικά χρόνια του Κουν, για το Γκριν Παρκ, για τους πιονέρους του ελληνικού σινεμά ή για το θέατρο Σκιών. Και αφ’ενός έβλεπα πώς από το μηδέν οι λαϊκοί άνθρωποι έφτιαχναν ένα δικό τους είδος έκφρασης με μια καλλιτεχνική τρέλα που έβλεπε πάντα μπροστά απ’ την εποχή. Αφ’ετέρου έβλεπα γύρω μου σε κάθε λαϊκή πολυκατοικία τα υλικά ενός ιδανικού σύγχρονου τέτοιου θεάματος, έβλεπα πως το έμψυχο υλικό καθόλου δεν άλλαξε, έχει την ίδια αγωνία να εκφραστεί, οι ίδιοι τύποι ταλέντων φυτρώνουν στην καθημερινή ζωή, δεν υπάρχει όμως στην σημερινή Αθήνα ο χώρος τους, ο κήπος που θα ευδοκιμήσουν και θα γράψουν την ιστορία τους. Σκέφτηκα λοιπόν την Ταράτσα.

Ποια κοινά και τι διαφορές βλέπεις μεταξύ της Μάντρας του Αττίκ και της Ταράτσας του Φοίβου;

Ακολουθήθηκε η ραχοκοκαλιά. Ανοιχτός χώρος, μαγικά, τροβαδούροι, νέα κορίτσια με ταλέντο, σκετς, κωμικοί, αγώνες τραγουδιού. Η διαφορά είναι η εποχή και τα σημαινόμενα. Όπως ένας σύγχρονος συνθέτης επικοινωνεί με το ζεϊμπέκικο ή με το βαλς π.χ. και πετυχαίνει μια σύνδεση με ένα πρωτογενές αίσθημα που υπήρχε και στους παλιούς, έτσι κι εμείς. Είμαστε σύγχρονοι άνθρωποι που ντυνόμαστε με ένα παλιότερο ένδυμα και μας αποκαλύπτεται κάτι από τον εαυτό μας.

Είναι όπως λες η πραγματοποίηση ενός παιδικού ονείρου. Αυτός είναι μάλλον ένας ακόμη λόγος που η χαρά σ’ αυτήν παράσταση δεν κρύβεται. Σ’ αυτήν τη «φαντασίωση» σου  η χαρά είναι αιτία ή αποτέλεσμα; Είναι σκοπός ή μέσο στην πρόταση/πρόσκληση που μας κάνεις;

Έχω μεγάλη ανάγκη από χαρά. Ουσιαστική, όχι χαζοχαρούμενη ανάγκη. Και όταν βλέπω λουλούδια γύρω μου, χαίρομαι. Πρωτογενώς. Η Ταράτσα είναι γεμάτη λουλούδια. Διαφόρων ειδών.

Σε αντίθεση βέβαια με την εποχή που δεν ευνοεί την πραγματοποίηση αλλά την ματαίωση των ονείρων για τους περισσότερους. Πως βλέπεις αυτήν τη δυστοπία ως καλλιτέχνης;  Γεννά τέχνη ή αμηχανία τελικά στους δημιουργούς;

Νομίζω πως ελάχιστες εποχές ευνοούσαν την πραγματοποίηση των ονείρων του απλού ανθρώπου. Ίσως και να ήταν μόνο το β μισό του 20ου αιώνα. Παρόλα αυτά τέχνη υπήρχε πάντα. Γιατί η τέχνη ξέρει να βγάζει ζωή μέσα από τα όνειρα. Να κοιτάει μέσα από τη φαντασία την ιστορία του ανθρώπου. Και η φαντασία είναι πάντα μπροστά από την ιστορία.

Η τηλεόραση είναι γεμάτη από μουσικά σόου αποκάλυψης ταλέντων κι εσύ κάνεις  διαγωνισμό τραγουδιού. Ποιο είναι το διαφορετικό; Τι παρατηρείς σε αυτούς που ανταποκρίθηκαν;

Εγώ δεν ζήτησα φωνές, αλλά δημιουργούς τραγουδιών. Έχουμε γεμίσει εξαιρετικό εργατικό δυναμικό, δεν υπάρχει όμως έργο. Όλοι διασκευάζουν. Ανάμεσα στα τραγούδια που εστάλησαν είδα δυο-τρεις δημιουργικές πυρκαγιές έτοιμες να ανάψουν.

Στα τραγούδια σου διακρίνεται εύκολα η αγάπη σου για την πόλη που μεγάλωσες την Αθήνα. Τι αγαπάς ακόμη σε αυτήν, τι σε θλίβει και πως την ονειρεύεσαι; Σκέφτηκες ποτέ να την εγκαταλείψεις, θέλησες να αλλάξεις τόπο;

Ζήλεψα πολλές πόλεις. Εδώ όμως υπάρχει ακόμη το ξενύχτι και η ζωτικότητα. Υπάρχει κάτι πολύ αυτοκαταστροφικό, υπάρχει όμως ακόμα και το ευ ζην ως προτεραιότητα του ανθρώπου. Η ζωή δεν είναι μόνο αιτία και αποτέλεσμα, όπως αλλού.

Σε ποια φάση βρίσκεται τώρα ο αγώνας, στον οποίο πρωτοστάτησες, με την ΑΕΠΙ;

Από την αρχή πίστευα πως στο νέο τοπίο της ζωής πρέπει θαρραλέα να γίνει η ΑΕΠΙ σύγχρονος οργανισμός μη κερδοσκοπικός, όπως παντού, γιατί αλλιώς θα καταστραφεί από την κρίση και από την συγκεκριμένη φύση των ιδιοκτητών της. Η πολιτεία είχε τρεις φορές την ευκαιρία να το κάνει. Το ματαίωσε και τις τρεις. Γι’ αυτό και σήμερα βρισκόμαστε στο μη περαιτέρω. Η εταιρεία είναι ζόμπι, η επίτροπος έχει δικαιοδοσία απλώς να την κρατήσει στη ζωή για μια διανομή, οι απαξιωμένοι και ανίκανοι ιδιοκτήτες είναι ακόμα εκεί, οι χρήστες είτε κάνουν προτάσεις που δεν ακούει κανείς, είτε κρύβονται πίσω από την ανομία που προκρίνει η πολιτεία και δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους -και οι δημιουργοί δεν έχουν ούτε για τα νοίκια τους, ενώ η μουσική τους παίζεται παντού.

Εμπλεκόμενος αναπόφευκτα με την πολιτική και τους πολιτικούς τι είδες;

Έχω αηδιάσει με το επίπεδο της δειλίας και της ανοησίας ορισμένων πολιτικών προσώπων. Χάνονται το ένα τρένο πίσω από το άλλο. Παρόλα αυτά έγιναν πολύ συγκινητικά πράγματα, η πλειοψηφία των δημιουργών ενώθηκε και συζητάει πλέον ανοιχτά. Και θα είναι πλέον πολύ απαιτητική από όσους χειρίζονται και διαχειρίζονται τα έργα τους.

Τι έχει μείνει σταθερό και τι έχει αλλάξει από τον Φοίβο του 1989 που πήγε τα τραγούδια του στον Χατζιδάκι στον Φοίβο του 2017 που στήνει την Ταράτσα;

Η ποιητική διάθεση. Πιστεύω πως η ποίηση αλλάζει τις συνθήκες, πάντα το πίστευα.

Info:
Η ΤΑΡΑΤΣΑ ΤΟΥ ΦΟΙΒΟΥ» | Ιερά Οδός 13-15, Γκάζι
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη
Ώρα έναρξης παραστάσεων: 21.00
Ώρα εισόδου κοινού: 19.30

Εμφανίζονται σε όλες τις παραστάσεις:
ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ
ΣΠΥΡΟΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ
Τραγούδι: ΝΕΦΕΛΗ ΦΑΣΟΥΛΗ
Μάγος: ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΠΙΔΗΣ

Το μουσικοχορευτικό ντουέτο ΣΤΕΝΟΣ ΚΟΡΣΕΣ (Άννη Θεοχάρη, Έλσα Λουμπαρδιά)

Ακολουθεί το πρόγραμμα των συμμετεχόντων καλλιτεχνών του Ιουνίου:
14-15/6: ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ – ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ – ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΘΙΟΥΔΑΚΗΣ
21-22/6: ΑΡΓΥΡΗΣ ΜΠΑΚΙΡΤΖΗΣ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΓΑΝΕΛΛΗΣ – ΒΥΡΩΝ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
28-29/6: ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ – ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ – ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΠΑΥΛΟΥ

Τιμές εισιτηρίων καθήμενων
Α ΖΩΝΗ: 30 ΕΥΡΩ
Β ΖΩΝΗ: 23 ΕΥΡΩ
Τιμή εισιτηρίου ορθίων
15 ΕΥΡΩ (δώρο μια μπύρα)

Πληροφορίες: 210 3428272