Έφυγε από τη ζωή η συνθέτης, στιχουργός και  τραγουδίστρια, Βάσω Αλαγιάννη, δημιουργός τραγουδιών – σταθμών όπως ο «Υδροχόος» και το «Αχ Ελλάδα».

Η είδηση του θανάτου της έγινε γνωστή από τη Χάρις Αλεξίου, η οποία έγραψε στο Instagram:

«Έφυγε ήσυχα στον ύπνο της

Αυτή η γυναίκα που ήταν τόσα πολλά πράγματα.

Η «Svarno» .

Που έγραφε τραγούδια

Που θεράπευε με Reiki

Που συμβούλευε με αυτογνωσία

Που αγαπούσε με πάθος

Που κάπνιζε πολύ

Που έραβε

Που έπλεκε

Που μας μάλωνε να ξυπνήσουμε

Που γελούσε σαν μωρό

Που τραγουδούσε

Που ταξίδευε πολύ

Που μας γέμιζε δώρα

Η Βάσω Αλλαγιάννη που την τραγούδησα κι εγώ με τους στίχους του Ρασούλη και τους δικούς της στον Ζαμπέτα όπως την τραγούδησαν και τόσοι άλλοι.

Η “Svarno” η φίλη μου και master μου στο Reiki

Έφυγε ήσυχα στον ύπνο της για να αναπαυτεί για πάντα».

 

 

 

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Χάρις Αλεξίου (@haris_alexiou_official)

«Είμαι τυχερός άνθρωπος, είχα και έχω δυνατά βιώματα»

Μιλώντας πριν από μερικά χρόνια στην ιστοσελίδα «avopolis» η Βάσω Αλαγιάννη είχε πει ότι αισθάνεται πολύ τυχερός άνθρωπος:

«Δεν θα ήθελα να ξαναζήσω τίποτα από όλα τα υπέροχα, όπως και τίποτα από τα όσα δύσκολα έχω ζήσει. Όλα τα βιώματά μου τα περιέχω: πλημμυρίζουν την ύπαρξή μου και τη διαμορφώνουν! Τίποτα δεν χρειάζεται λοιπόν να «ξανά» συμβεί. Είμαι τυχερός άνθρωπος, είχα και έχω δυνατά βιώματα. Θα τα έλεγα δώρα».
Θήτευσε μουσικά δίπλα στον Μάνο Λοϊζο και τον Νότη Μαυρουδή και η πρώτη δισκογραφική δουλειά της ήταν το «Χαράτσι» (1982), σε στίχους του Μανόλη Ρασούλη, όπου έγραψε τον «Υδροχόο» και το «Λεμόνι στην Πορτοκαλιά», για τη φωνή του Νίκου Παπάζογλου.

Το δημιουργικό τρίπτυχο Αλλαγιάννη, Ρασούλης, Παπάζογλου οδήγησε σε ακόμη δύο δίσκους, τα «Σύνεργα» (1990) και το «Στο Λυκαβηττό» (1991), με το τραγούδι «Αχ Ελλάδα» να γίνεται «ύμνος».

Η Βάσω Αλλαγιάννη συνεργάζεται δισκογραφικά και με τον Μανόλη Λιδάκη («4 κύκλοι τραγουδιών», 1995), τη Βούλα Σαββίδη («Το φίλημα του χρόνου» 1992), την Πίτσα Παπαδοπούλου («Με τα μάτια κλειστά», 1994, με το τραγούδι «Πού πάει η αγάπη όταν φεύγει»), τον Σταύρο Λογαρίδη («Ονειρεμένες πολιτείες», 1996), τη Χαρούλα Αλεξίου («Παράξενο Φως», 2000), το Δημήτρη Μπάση («Μιλάω Χρόνια», 2000) και άλλους (από το 92 γράφει η ίδια και τους στίχους).

Μιλώντας για τις συνεργασίες της με τον Μανώλη Ρασούλη και τον Νίκο Παπάζογλου είχε πει: «Αναντικατάστατοι και βεβαίως ανεπανάληπτοι. Τι θα μπορούσα να πω για τον Μανώλη; Δεν παρομοιάζονται και δεν γεννιούνται κάθε μέρα τέτοιοι άνθρωποι. Και τι να πω για τον Νίκο, αυτό το χαρισματικό, εμπνευσμένο και γοητευτικό πλάσμα, που λατρεύτηκε από όλους μας… Ξέρετε, μου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω εγώ για εκείνους, γιατί τους αγάπησα πολύ και τους δύο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να λέω τα τραγούδια μας, στην απουσία τους.

Οι υπέροχοι στίχοι του Αλκαίου μου ταίριαξαν και με συγκίνησαν πολύ! Ωστόσο θέλω να πω ότι δεν έχω τρομάξει και δεν βλέπω κανένα τέλος. Είμαι αισιόδοξη και, πάνω από όλα, πιστεύω στους νέους ανθρώπους με ήθος, έμπνευση και ταλέντο. Ένας καινούργιος κύκλος ανοίγει, απαλλαγμένος από το «κυνήγι του θησαυρού», απλά γιατί δεν υπάρχει πια θησαυρός. Αυτό θα ξαναφέρει πίσω την ποιότητα και τη συνέχεια, με διαφορετικό όμως τρόπο. Πάντα θα υπάρχει καλλιτεχνικό πνεύμα, πάντα θα υπάρχουν δημιουργοί και πάντα, μετά από μια μπόρα, βγαίνει ο ήλιος».