Δεν θα αφορούσε κανέναν άλλον έξω από το σινάφι μας, τη συντεχνία των Ελλήνων στιχουργών και συνθετών, το θέμα «ΑΕΠΙ – πνευματικά δικαιώματα» αν δεν ήταν στενά εξαρτημένο με ένα καθολικό για την Ελλάδα και τον λαό της, ζωτικής σημασίας ζήτημα: με την διάσωση και συνέχεια του ελληνικού τραγουδιού, άρα  και με  την προστασία της ίδιας μας της γλώσσας. 

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο αυτή η ιστορία αφορά όλους τους Έλληνες. Ζήσαμε μέσα στους αιώνες τραγουδώντας, αγωνιστήκαμε και αγαπήσαμε τραγουδώντας, άρα πολύ καλά γνωρίζουμε πόσο σημαντικό υπήρξε για την γλωσσική μας συνείδηση και την πολιτιστική μας ταυτότητα, το ελληνικό τραγούδι. Την βαρύνουσα θέση που έχει το τραγούδι σε μια κοινωνία κυρίως προφορικού πολιτισμού, όπως η δική μας, δεν θέλει πολύ μυαλό να την καταλάβεις. 

Δεν είναι λοιπόν θέμα απλώς οικονομικό, ούτε και συντεχνιακό το αν θα διασωθεί στα χρόνια που έρχονται το ελληνικό τραγούδι – είναι θέμα πολιτικό και αφορά όλους μας.  Χωρίς την ύπαρξη  όμως των δημιουργών του αλλά και χωρίς τη πρόνοια και την φροντίδα της διατήρησης της γραμμής συνέχειάς τους – ελληνικό τραγούδι δεν πρόκειται να συνεχίσει να υπάρχει. Και το ξέρουμε καλά όλοι.

Είναι σα κόπτεσαι για την άμυνα μιας χώρας αδιαφορώντας για την μάχιμη υποδομή της, σα να ενδιαφέρεσαι δήθεν για την παιδεία αλλά να απαξιώνεις τους δασκάλους που την διακονούν, σα να μιλάς για τον κόσμο της εργασίας αλλά στην πράξη να εργάζεσαι ενάντια στον κόσμο της. 

Για τον ελληνικό λαό το πνευματικό δικαίωμα σε μια εποχή που το Δημόσιο δεν μπορεί να επιδοτήσει τίποτα, σε μια εποχή πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, οφείλει να είναι η κόκκινη γραμμή υπεράσπισης της πολιτιστικής του περιουσίας. 

Δεν μπορεί να είναι ούτε απλώς επιχειρηματική δραστηριότητα μιας ανώνυμης κερδοσκοπικής εταιρείας, ούτε συνδικαλιστική διεκδίκηση. Το ξέρουν καλά αυτό οι Ευρωπαϊκοί κόσμοι και γι’ αυτό έχουν πράξει τα δέοντα, εδώ και δεκαετίες.

Ας σκύψει  η πολιτεία πάνω  στο ζήτημα κι ας ακούσει τις  φωνές μας. Οφείλει να έχει άποψη και ρόλο δίπλα στους Έλληνες δημιουργούς. Το νομοσχέδιο που ετοιμάζει πρέπει να είναι ένα κείμενο που θα ενώσει κι όχι μια πράξη που θα χωρίσει. Το ίδιο και η λύση  του γόρδιου δεσμού των πνευματικών δικαιωμάτων και των εισπρακτικών τους μηχανισμών.

Σε λίγες ώρες η Υπουργός Πολιτισμού (καλλιτέχνης η ίδια) θα συναντηθεί με αντιπροσωπεία Ελλήνων δημιουργών οι οποίοι  εκπροσωπούν τις αποφάσεις μιας ιστορικής μας συνάντησης. Ας τους ακούσει. Ας μας ακούσει. 

Κι ας δώσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός εμπράκτως μια απάντηση στην επιστολή Ξαρχάκου που για μια ακόμη φορά, άκομψα,  έμεινε αναπάντητη. Είναι μια ευκαιρία. Ας μην χαθεί.

Το ελληνικό τραγούδι έζησε ερήμην του Κράτους δεκαετίες τώρα, αλλά ακριβώς γι’ αυτό βρίσκεται τώρα τραυματισμένο και σε απειλή. Επιτέλους, μια φορά ας επιστρέψουμε – όπως και όσο μπορεί ο καθένας – αυτό που του οφείλουμε: την αγάπη μας και το σεβασμό μας. 

* O Παρασκευάς Καρασούλος είναι στιχουργός