Οι Active Memeber συμπλήρωσαν 20 χρόνια και καλούν τους φίλους τους σε μια γιορτή στον Πολυχώρο «Τεχνόπολις» στο Γκάζι, την Τετάρτη 29 Αυγούστου…

Ads

Οι «αλητάμπουρες» από το Πέραμα, έχουν γίνει πλέον «ζοφεροί μηνυματίες των καιρών», τονίζουν στο tvxs.gr οι 20χρονοι πλέον Active Member. Πληροφορίες για προπώληση εισιτηρίων εδώ.

Όλα ξεκίνησαν το 1992, όταν ο Μιχάλης Μυτακίδης (BD Foxmoor) δημιούργησε το γρουπ Active Member. Είναι η αρχή της «Low Bap» και  η αρχή μιας δημιουργικής πορείας. Δίσκοι, συλλεκτικές εκδόσεις σε βινίλιο, lowbap ντοκιμαντέρ, σάουντρακ ταινιών και ντοκιμαντέρ (όπως to Catastroika, Oligarchy, Hitman: Εξομολόγηση ενός Οικονομικού δολοφόνου), θεατρικά έργα (βλ. Φεστιβάλ Αθηνών κ.α.), βιβλία, ραδιόφωνο αλλά και webradio, fanzines, περιοδικά, εκατοντάδες συναυλίες και παράξενα project, συζητήσεις, lowbap φεστιβάλ κ.α.

Σήμερα οι Active Member, B.D.Foxmoor και Sadahzinia (Γιολάντα Τσιαμπόκαλου), συνεχίζουν να στέλνουν τα «ενοχλητικά» μηνύματά τους και όπως λένε «δεν προβλέπεται να κάνουμε κάτι άλλο, θα συνεχίσουμε όπως έχουμε διαλέξει να κάνουμε τα πράγματα».

Active Member είκοσι ετών…  Τι έχει αλλάξει και τι παρέμεινε ίδιο από τότε που ξεκινούσατε;

Έχουν αλλάξει όλα κι όλα ίδια είναι, όπως τα πάντα σ’ αυτό τον τόπο. Το γκρουπ συνεχίζει να ζει και να φωνάζει σ’ ένα τόπο που το κακό περιγράφεται μόνο όταν έχει συμβεί και δε γίνεται ν’ αλλάξει  πια, τίποτα.

Παρ’ όλα αυτά δεν προβλέπεται να κάνουμε κάτι άλλο. Θα συνεχίσουμε όπως έχουμε διαλέξει να κάνουμε τα πράγματα. Προσπαθούμε να διατηρήσουμε  όσο μπορούμε σχετικό το χρόνο για μας και να μη βαθαίνουμε στη μιζέρια αυτού του λερού λαού.

Οι Active Memeber είχαν «παιδικά όνειρα» που τελικά ποτέ δεν υλοποιήθηκαν;

Συνεχίζουν κάποια από τα όνειρα μας να παλεύουν με το τίποτα για να καμωθούν ομορφιά. Δεν ξέρω αν είναι παιδικά. Εξάλλου το περιβάλλον μας (αυτή η μαύρη αφήγηση)  έχει σκοτώσει μέσα μας δυστυχώς «το παιδί κείνο το ανέμελο». Τώρα πια εκείνος ο αλητάμπουρας από το πέραμα έχει γίνει ο ζοφερός μηνυματίας των καιρών και δεν βρίσκει τρόπο ν’ αλλάξει διάθεση, μπορεί πια και να μη το θέλει.

Σε αυτά τα 20 χρόνια υπήρχαν πράγματα για τα οποία έχετε μετανιώσει; 

Φυσικά έχουμε μετανοιώσει για κάποια πράγματα. Όπως τ’ ότι αφήσαμε πολύ χώρο σε κάποιους απ’ το συνάφι το καλλιτεχνικό οδηγούμενοι από όσα πιστεύαμε ότι πρέπει να διατηρήσουμε ανέγγιχτα μέσα μας. Από δω και στο εξής θα τους γαμήσω τα πρέκια. Θα με βρίσκουν πάντα μπροστά τους. Θα δώσουμε μάχες για να γίνει γνωστό ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος για να γίνονται τα πράγματα. Εχουμε φυλαγμένα στο «αρσενάλι» μας όσα χρειάζεται για να δημιουργήσουμε πρόβλημα και πάνω απ’ όλα έχουμε την διάθεση. Βλέπεις αυτά τα 20 πρώτα χρόνια κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν σαν να μην υπάρχουμε. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε το χρέος μας στα λίγα όμορφα που γεννιούνται δίπλα μας και να πάρουμε εκδίκηση για τους αμέτρητους και καταραμένους ποιητάδες.

Κουραστήκατε ποτέ; Υπήρξε στιγμή που να είπατε «ως εδώ φτάνει»;

Όχι δεν κουραστήκαμε παραδόξως. Ούτε ξεστομίσαμε πως φτάνει μέχρι εδώ ήταν. Πιο εύκολο θα ήταν να δώσω τέλος στη ζωή μου παρά ν’ αρνηθώ το δρόμο προς το βάθεμα μου. Το lowbap είναι ένα παραπόρτι που οδηγεί στα όμορφα και λεύτερα. Είναι μέχρι να το ανακαλύψεις, μετά θα το ΄χεις συντροφιά για πάντα.

Είχες γράψει ένα κείμενο που δημοσιεύσαμε στο tvxs.gr («Tι άλλο φοβάμαι» πως θα γίνεις, γείτονα). Τι άλλο φοβάσαι πως θα γίνουμε και τελικά τι έχουμε γίνει;

Φοβάμαι για σας τους δημοσιογράφους ότι θα συμβεί το πιο τραγικό. Δεν θα χρειάζεται να ψάξετε για «θέμα». Θα περιγράφεται απλά τους καιρούς όλοι με τον ίδιο τρόπο. Κάθε διαφορετική πινελιά θα σας βάζει αμέσως απέναντι από την ομογενοποιημένη αυτή κατάσταση. Όσοι από σας έχουν ακόμα τσίπα πάνω τους θα  είναι και οι πρώτοι που θα συμφωνήσουν μαζί μου ότι ήδη ζούμε τις τελευταίες λεύτερες μέρες. Φοβάμαι πάρα πολλά πράγματα γιατί είμαι πια πεπεισμένος ότι « λαός λερός και στα βάσανα λερός».

Τι είναι αυτό που σας ενοχλεί περισσότερο στην Ελλάδα του σήμερα;

Το φιλότιμο, αυτή η αιώνια δικαιολογία.

Το τελευταίο διάστημα υπάρχει αύξηση των ρατσιστικών επιθέσεων, σε διάφορες περιοχές, μεταξύ αυτών και στο Πέραμα που το ζεις καθημερινά…

Πάντα γινόντουσαν ρατσιστικές επιθέσεις. Κάποτε την πλήρωναν οι «αριστεροί», μετα οι ομοφυλλόφιλοι, οι τοξικομανείς, οι χοντροί, μετά όσοι δεν είχαν υποκλιθεί στο καθεστώς του πασοκ και του lifestyle, μετά πήραν σειρά όσοι δεν θεωρούσαν τον εαυτό τους ευρωπαίο. Χτυπιοντουσαν ανελλέητα όσοι καλλιτέχνες κάναν ροκ και δεν ήταν απ΄την σαλονίκη ας πούμε, μετά όσοι δεν έκαναν έντεχνο, όσοι δεν είχαν χορηγούς, όσοι δεν παίρναν κρατικές επιχορηγήσεις και δεν συμμετέχαν στο μεγάλο φαγοπότι, όσοι δεν πήγαιναν στη Μύκονο, στην Πάρο, στην Ιο και στην Χαλκιδική. Αργότερα πήραν σειρά όσοι σκάβαν τα χωράφια για να μπορουν οι μπουρτζοβλαχοι να λοιώνουν στα σκυλάδικα, όσοι φυλάγαν τα γερόντια στα χωριά επειδή τα παιδιά τους δεν έπρεπε ν’ αλλάξουν τη βολή τους. Ακολούθησαν όσοι αγρότες δεν έβαζαν στη γη τους μεταλλαγμένα η όσα ήταν επιχορηγούμενα και ακολουθούσαν τον δύσκολο δρόμο των πατεράδων τους. Θύματα ρατσιστικής βίας υπήρξαν όσοι δεν ηταν μέλη του σωματείου στη ζώνη στο Πέραμα και δεν έβρισκαν ποτέ μεροκάμματο. Οι παλιοί καραβομαραγκοί και τα μαστόρια, όποιος δεν έχει τώρα facebook  και twiter κι άλλα πολλά που μπορούμε να συζητάμε ώρες. Άρα δεν καταλαβαίνω καθόλου την έκπληξη όλων γι αυτά που συμβαίνουν τώρα τελευταία, μάλιστα εγώ έχω αρχίσει να σκέφτομαι πoια κοινωνική ομάδα θα είναι το επόμενο θύμα αυτού του υπέροχου λαού.

Τι ετοιμάζεται για τα γενέθλιά σας στην «Τεχνόπολη» στο γκάζι;

Μια γιορτή για όσους ελπίζουν να πεθάνουν κάποτε λεύτεροι και για όσους απέτυχαν και το χάρηκαν.  Επέτρεψε μου κλείνοντας να αφήσω μπροστά σας κάποιους στίχους σε κάποιον που πέθανε λεύτερος. Για τον Λάμπρο

Απόψε το τραγούδι μου, είναι για τους σκορπισμένους.
Ύμνος στους ηττημένους
που δεν θα ξαναδώ.
Απόψε, με τους στίχους μου τους παραστρατημένους
φόβους μου ξεχασμένους
κάλεσα να ’ναι εδώ.
Κι ήρθαν εκείνες οι φωνές οι απαγορευμένες,
βραχνές και θεριεμένες,
μα δεν ανακαλώ.
Και ζωντανέψαν οι μορφές οι λαοσπιλωμένες,
αρχές μου ξοδεμένες
γι’ αυτό σας προκαλώ.
Τώρα που έπαψα να βλέπω μέσα απ’ τα μάτια των νεκρών,
τους στυλοβάτες των καιρών
θα γούσταρα αντικρυστά.
Απορημένους να τους δω, έτσι, λόγω των ημερών,
συμμόρφωση των τυχερών,
το τέλος να σ’ αποζητά.
Βοτανισμένη λευτεριά που μάς αποστερεί τη γνώση,
κλήθηκε πρώτα να προδώσει
για να καλύψει τον εχθρό.
Κανείς, ρε, Λάμπρο δε μπορεί στο βάλτο αυτό να μάς  
κυκλώσει.
Μα δε μπορεί και να μας σώσει.
Επέτρεψε μου να χαρώ.