Όταν ο 27χρονος Ρόμπερτ Γκάγκνο παίζει φλίπερ στην γειτονιά του, στο Βανκούβερ του Καναδά, συγκεντρώνει γύρω του ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που τον παρακολουθεί.

Ads

Όχι άδικα.

Ο Γκάγκνο έχει τόσο μεγάλο έλεγχο πάνω στην μπίλια που μπορεί να την έχει στο ταμπλό ακόμη και για πάνω από μία ώρα.

Ο Γκάγκνο είναι ο τοπικός ήρωας.

Όχι μόνο διότι είναι ο κορυφαίος παίκτης του Καναδά και κατατάσσεται μεταξύ των κορυφαίων 10 στον κόσμο, αλλά και γιατί τα κατάφερε όλα αυτά, ενώ είναι αυτιστικός.

Ads

Ο ίδιος θεωρεί ότι ο αυτισμός του είναι ακριβώς ο βασικός παράγοντας που τον κάνει καλύτερο παίκτη. Αλλά είναι εξίσου αλήθεια, ότι το φλίπερ τον βοήθησε στη ζωή του. ‘Αλλωστε, τα πάντα βρίσκονται σε μια διαλεκτική σχέση μεταξύ τους. 

Λέει πως όταν παίζει μόνο για διασκέδαση μπορεί να ρίχνει συνεχώς την μπίλια έτσι ώστε να διαπιστώσει ποια σημεία αποδίδουν τους περισσότερους πόντους.

Σχεδόν ξαπλώνει πάνω στο φλίπερ και σηκώνει την μπίλια μαλακά πριν την αφήσει στο ταμπλό.

Ως γνωστόν, κάθε χτύπημα της μπίλιας παράγει ηλεκτρονικούς ήχους και αντανακλάσεις πολύχρωμου φωτός, χαρακτηριστικά τα οποία ήταν και αυτά που τον προσέλκυσαν αρχικά στο φλίπερ.

Ο πατέρας του, ο Μαουρίτσιο, διηγείται ότι όταν ο Ρόμπερτ ήταν πέντε ετών είχαν πάει για χάμπουργκερ και στο μαγαζί υπήρχε ένα φλίπερ. Ο μικρός ενδιαφέρθηκε περισσότερο για το μηχάνημα παρά για το φαγητό. «Με την Κάθι, την γυναίκα μου, συνειδητοποιήσαμε ότι μπορούσαμε στ’ αλήθεια να κάτσουμε ήρεμα για λίγο όσο ο Ρόμπερτ έπαιζε φλίπερ».

Η Κάθι παρατήρησε από πολύ νωρίς ότι γιος της ήταν «διαφορετικός». Γοητευόταν από τις φωτεινές ενδείξεις εξόδου, του άρεσε να γυρίζει σε κύκλους και συχνά φώναζε σε άλλους γονείς και παιδιά.

Η λέξη «αυτισμός» αναφέρθηκε πρώτη φορά όταν ο Ρόμπερτ ήταν τριών ετών λέει η μητέρα του. «Δεν ήταν πολύ γνωστό τότε. Τα βιβλία της βιβλιοθήκης που βρήκα κατηγορούσαν την κακή μητρότητα, κάτι το οποίο δεν είχε κανέναν νόημα για μένα».

Ο Ρόμπερτ χρειάστηκε περισσότερο χρόνο από το συνηθισμένο να μάθει να μιλάει, αλλά ακόμη και τότε, στην αρχή, οι λέξεις του ήταν μπερδεμένες. Απογοητευόταν όταν έβλεπε ότι δεν γινόταν κατανοητός και θυμάται την αίσθηση πως «δεν ταιριάζει».

«’Ηταν ένα γλυκό και αστείο παιδιά αλλά χρειαζόταν πολύ επίβλεψη. Ήμασταν πάντα ανοιχτοί σε σχέση με τον αγώνα του να κοινωνικοποιηθεί με τα άλλα παιδιά, λέγοντας πράγματα όπως, “μπορεί να μην φαίνεται, αλλά είναι πολύ χαρούμενος που παίζει μαζί σας”» θυμάται η Κάθι.

Το φλίπερ αποτέλεσε ένα είδος «ασύλου» από έναν κόσμο που συχνά του προκαλούσε σύγχυση. Οι γονείς του αγόρασαν το δικό του μηχάνημα, ένα Whirlwind, όταν ήταν 10 ετών και αφιέρωνε ώρες καθημερινά για να βελτιώνει την δεξιότητά του.

Τώρα υπάρχουν δώδεκα μηχανές στο γκαράζ τους,  στο Burnaby, έξω από το Βανκούβερ.

Όσο βελτιωνόταν το παιχνίδι του, τόσο ανέβαινε και η αυτοπεποίθησή του. Άρχισε να παίζει σε χώρους μαζικών συναθροίσεων, όπως στο μπόουλινγκ.

Οι μικρές συζητήσεις με άλλους ανθρώπους με αφορμή το παιχνίδι και οι ικανότητες που επιδείκνυε σε αυτό, βοήθησαν καταλυτικά στο να ενισχυθεί η αυτοεκτίμησή του λέει η Κάθι. Το σημαντικότερο, του δόθηκε η ευκαιρία να κάνει φίλους.

«Μου αρέσει να παίζω με άλλους ανθρώπους σε πρωταθλήματα. Υπάρχουν καλοί παίκτες στο Βανκούβερ και είναι διασκεδαστικό να προσπαθούμε να χτυπάμε τα σκορ του άλλου ή να δείχνουμε στους νέους παίκτες πώς να παίξουν το παιχνίδι» λέει ο Ρόμπερτ, ο οποίος απέκτησε το πρώτο του αγωνιστικό φλίπερ όταν ήταν 19 ετών.

Θεωρεί επίσης ότι ο αυτισμός έχει βοηθήσει στο παιχνίδι του. «Ανακάλυψα ότι μπορώ να συγκεντρωθώ πάνω σε ένα πράγμα για πολύ ώρα και να έχω ισχυρή οπτική μνήμη. ‘Ετσι, χρειάζομαι να παίξω μόνο μια φορά σε μια μηχανή για να την θυμάμαι».

«Είμαι επίσης σε θέση να παρατηρώ πολλά πράγματα που συμβαίνουν ταυτόχρονα και να υπολογίζω πολύ γρήγορα από πού θα περάσει η μπίλια».
Ωστόσο, η κατάσταση έχει και τα μειονεκτήματά της. Ο Ρόμπερτ παλεύει με κοινωνικές συμβάσεις, όπως για παράδειγμα, «η καλύτερη στιγμή για μια φιλική αγκαλιά». «Δυσκολεύτηκα να καταλάβω πότε πρέπει να μιλήσω και πότε δεν πρέπει να μιλήσω ή να καταλάβω τι είδους χαιρετισμούς να κάνω στους ανθρώπους», λέει ο ίδιος.

Επίσης, ο Ρόμπερτ έχει ακόμη πρόβλημα στην επιλογή των «σωστών λέξεων» για κάθε κατάσταση. Σε ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για τον ίδιο, τον ρωτούν τι θα ήθελε να γνωρίζει γι’ αυτόν ένας πιθανός εργοδότης. «Οτι είμαι στοργικός» απαντά. Παύση. «Νομίζω ότι εννοείς πως είσαι φιλικός και μπορείς να είσαι άνετος με τους ανθρώπους» τον βοήθησε η μητέρα του.

Επιπλέον, ο αυτισμός του μπορεί να επιδρά αρνητικά στο παιχνίδι του. «Είμαι πιο επιρρεπής στο να νιώθω ανησυχία και πρέπει να παλέψω να συγκεντρωθώ αν νιώθω αναστατωμένος ή ανήσυχος. Όταν συμβαίνει αυτό δεν παίζω καλά», λέει ο Ρόμπερτ.

Παίζει φλίπερ για μερικές ώρες κάθε μέρα πριν από κάθε τουρνουά. Ο πατέρας του τον βοηθά να προετοιμαστεί για την αλλαγή στη ρουτίνα του, κάτι που για τον Ρόμπερ είναι αρκετά δύσκολο.

«Μιλάμε για πράγματα σαν να είμαστε στην αίθουσα αναμονής ενός αεροδρομίου» λέει ο Μαουρίτσιο.

«Επίσης, διαλέγω τις συμμετοχές του στα τουρνουά και φροντίζω να τρώει καλά και να κοιμάται αρκετά όταν είμαστε εκεί, γιατί διαφορετικά πιθανόν θα το  ξεχάσει».

Ουσιαστικά ο Μαουρίτσιο λειτουργεί ως προπονητής. Βοηθά τον Ρόμπερτ να παραμείνει ήρεμος και να αφήνει τα κακά παιχνίδια πίσω του.

Τα τουρνουά διοργανώνονται σε όλη την Ευρώπη, τον Καναδά και την Αμερική. Ωστόσο, το πιο αναγνωρισμένο είναι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Επαγγελματικής και Ερασιτεχνικής Ένωση Φλίπερ (Professional and Amateur Pinball Association – PAPA), όπου ο νικητής είναι και ο πρωταθλητής παγκόσμιας εμβέλειας. Το όνομα του νικητή τυπώνεται σε πανό και κρέμεται από τα δοκάρια της έδρας της PAPA στο Πίτσμπουργκ.

Ο Ρόμπερτ τα κατάφερε πέρυσι, με την μητέρα του να παρακολουθεί τα αποτελέσματα από το σπίτι. «Θυμάμαι να λέω, “θεέ μου τα κατάφερε”» λέει η Κάθι.

Ο Ρόμπερτ πήγε στον τελικό ενάντια στον κορυφαίο παίκτη, Zac Sharp. Ο Sharp επέλεξε το μηχάνημα στο οποίο θα έπαιζαν, το Flash Gordon, παλιό, αλλά ένα γνωστό για την δυσκολία του.

Ωστόσο, ο Ρόμπερτ έφτασε σε ένα τεράστιο σκορ στη δεύτερη μπάλα του, η οποία αποδείχθηκε ασυναγώνιστη. Στιγμές αργότερα σήκωνε το τρόπαιο, ενώ ο πατέρας του κοίταζε με δάκρυα στα μάτια του.

«Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος, χαρούμενος και υπερήφανος που κέρδισα την PAPA», λέει ο Ρόμπερτ. «Λατρεύω να αποδεικνύω στους ανθρώπους ότι κάνουν λάθος για μένα».

Ο Robert συνεχίζει να παίζει αγωνιστικό φλίπερ, αλλά τώρα επικεντρώνεται στην οικονομική ανεξαρτησία του. Δουλεύει δύο πρωινά την εβδομάδα σε μια τράπεζα και παρακολουθεί ένα νυχτερινό σχολείο προγραμματισμού υπολογιστών. Κάνει και ομιλίες για την καριέρα του στο φλίπερ. Αν και ζει ακόμη με τους γονείς του θέλει να αυτονομηθεί και ονειρεύεται να κάνει την δική του οικογένεια. «Θα ήθελα να είχα το κορίτσι μου, ακόμη και να παντρευτώ μια μέρα», λέει.

Οι υπερήφανοι γονείς του τον ενθαρρύνουν να συνεχίσει να μην αμφισβητεί τον εαυτό του.

«Ο Ρόμπερτ είναι εμφανίσιμος και τον ενθαρρύνουμε να γράφεται σε ιστοσελίδες γνωριμιών» λέει ο Μαουρίτσιο. «Δεν θέλω να αισθάνεται περιορισμένος ή να έχει οποιαδήποτε εμπόδια».