Από το Μάιο του 2011, οι φοιτητές της Χιλής διεκδικούν στους δρόμους τη μεταρρύθμιση του συστήματος εκπαίδευσης της χώρας, το οποίο είχε παραδοθεί επί δικτατορίας στον ιδιωτικό τομέα και χαρακτηρίζεται από βαθιές ανισότητες. Έκτοτε έχουν πραγματοποιηθεί περισσότερες από 40 κινητοποιήσεις. Στα τέλη Απριλίου, δεκάδες χιλιάδες φοιτητές βγήκαν ξανά στους δρόμους, υπενθυμίζοντας πως τα αιτήματά τους παραμένουν ζωντανά. Ο Paul Floor Pilquil, υπεύθυνος διεθνών σχέσεων της Εθνικής Φοιτητικής ‘Ενωσης Χιλής, βρέθηκε στην Αθήνα και το tvxs.gr συνομίλησε μαζί του για την δημιουργία και την ανάπτυξη του κινήματος.
 

Ads

 
Πώς δημιουργήθηκε το κίνημα των φοιτητών στη Χιλή;
 
Πριν από περίπου 10 χρόνια, για πρώτη φορά, το 2001, μαθητές ηλικίας 14 χρόνων βγήκαν στους δρόμους γιατί δεν είχαν τις κατάλληλες συνθήκες – τα κατάλληλα μέσα για να μπορέσουν να πάνε στο σχολείο και μάχονταν για τη δωρεάν μετακίνηση στο σχολείο. Οι μαθητές άρχισαν να βγαίνουν στους δρόμους και να διαδηλώνουν για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους. Οι διαδηλώσεις αυτές των μαθητών κατεστάλησαν και ποινικοποιήθηκαν από τον Τύπο και έτσι ήταν πολύ δύσκολο εκείνα τα χρόνια να υπάρξει κάποια πρόοδος.
 
Παρόλα αυτά, συνέχισαν να βγαίνουν στους δρόμους το 2001 -2002 μέχρι και το 2006 όταν περισσότεροι από 100.000 νέοι βγήκαν στους δρόμους αλλά αυτή τη φορά ζητώντας την αλλαγή υπέρ της δημόσιας παιδείας και την κρατικοποίηση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό ήταν μια ριζοσπαστική αλλαγή γιατί μετά από πολύ καιρό νέοι ηλικίας 14 έως και 17 ετών απαιτούσαν δημόσια παιδεία και  αλλαγή του Συντάγματος. Γιατί αντιλαμβάνονταν ότι το πρόβλημα της παιδείας προέρχονταν από τις νεοφιλελεύθερες αλλαγές που ακολουθήθηκαν τα χρόνια της δικτατορίας του Πινοσέτ.
 
Το 2006 αυτό το κίνημα είχε μεγάλη αποδοχή  από τον κόσμο, αλλά δεν κατάφερε  να επιτύχει τις απαραίτητες αλλαγές. Έτσι, οι ίδιοι νέοι  του 2006 συνέχισαν να μάχονται, αλλά αυτή τη φορά στο πανεπιστήμιο. Στο πανεπιστήμιο ξεκίνησε ένας διάλογος για το πανεπιστήμιο… ότι πρέπει να είναι στην υπηρεσία του λαού. Και αυτό το πανεπιστήμιο έπρεπε να είναι δωρεάν, να μπορούν όλοι να πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο και να ικανοποιεί επίσης έναν κοινωνικό ρόλο που μέχρι στιγμής δεν ικανοποιούσε. Και έτσι αρχίσαμε να έχουμε αυτή τη συζήτηση και ξεκινήσαμε να βγαίνουμε στους δρόμους.
 
Λόγω της ποινικοποίησης τα 10 αυτά χρόνια αγώνα από τον Τύπο και της μη προβολής των πραγματικών απαιτήσεων του κινήματος, το 2011 είδαμε ως λύση τις ειρηνικές διαδηλώσεις απέναντι στην εικόνα αυτή που επέβαλαν. Αρχίσαμε να κάνουμε καρναβάλια, γιορτές με πολύ κόσμο στους δρόμους, απαιτώντας δωρεάν παιδεία για όλους. Έτσι δεν μπορούσαν ποια να ποινικοποιούν  το φοιτητικό κίνημα και  τα αιτήματά του έγιναν γνωστά. Το κίνημα άρχισε να  μεγαλώνει το 2011, φτάνοντας τα 500.000 άτομα στους δρόμους. Αυτό είχε ως επακόλουθο το να αρχίσει να συζητείται  η εμφανής η κρίση που το νεοφιλελεύθερο μοντέλο προκαλούσε  στο εκπαιδευτικό σύστημα.
 
Αυτός ο κοινωνικός αγώνας σήμερα δεν περιορίζεται μόνο στην εκπαίδευση, αλλά αφορά και άλλα θέματα και βλέπουμε πως τα κοινωνικά κινήματα σήμερα συντονίζονται για να ζητήσουν αλλαγές  στο Σύνταγμα και στο οικονομικό σύστημα της χώρας.
 
Που βρίσκεται η πηγή της κατάστασης της εκπαίδευσης στη χώρα σας;
 
Όταν αρχίσαμε να συζητάμε τις ρίζες του προβλήματος καταλήξαμε ότι ο βασικός υπαίτιος είναι το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, που έχει επιβληθεί σήμερα στις χώρες μας. Και ήταν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ που έγιναν οι αλλαγές στην παιδεία, την υγεία  και τον τρόπο ζωής.
 
Αν κανείς κοιτάξει την Χιλή είναι σαν να κοιτάει ένα παράθυρο στο μέλλον του νεοφιλελευθερισμού. Εμείς δεν έχουμε προβλήματα μακροοικονομίας, αλλά έχουμε μια πολύ μεγάλη κοινωνική κρίση ταυτότητας.
 
Πρέπει να πούμε εδώ ότι ο πρ. υπουργός παιδείας  Χοακίν Λαβίν της κυβέρνησης του Πινιέρα,  είναι ένας από τα «Chicago Boys» και επίσης μέσα στην ίδια την οικογένεια του προέδρου – ο αδερφός του, Χοσέ Πινιέρα, ήταν υπουργός της κυβέρνησης του Πινοσέτ και ήταν επίσης στους «Chicago Boys».

 
Ποιες ήταν οι επιπτώσεις του κινήματός σας;
 
Το 2011 η κυβέρνηση δεν πήρε κανένα μέτρο. Αυτό οδήγησε σε πτώση της δημοτικότητας της και μια μεγάλη εσωτερική κρίση. Όταν εμείς ξεκινήσαμε, ο πρόεδρος, Σεμπαστιάν Πινιέρα είχε δημοτικότητα 60% και σήμερα δεν φτάνει ούτε το 27%.
 
Πριν από τρεις βδομάδες οι κυβέρνηση αναγκάστηκε να αποδεχτεί τα αιτήματά μας και ανακοίνωσε τον αποκλεισμό των ιδιωτικών τραπεζών από τη χρηματοδότηση της εκπαίδευσης. Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα, αλλά δεν είναι η ουσία του προβλήματος.
 
Σήμερα είμαστε λοιπόν ένα μεγάλο κίνημα, και έχουμε μια μεγάλη ευθύνη για το μέλλον και για αυτό συνεχίζουμε να μαχόμαστε.
 
Ποια είναι η συμβουλή σας προς τους Έλληνες φοιτητές;
 
Θέλουμε να πούμε στον ελληνικό λαό γενικότερα ότι το ιδιωτικό μοντέλο δεν είναι λύση στο πρόβλημα της χρηματοδότησης της εκπαίδευσης γιατί δημιουργεί  εκπαίδευση για τους φτωχούς και για τους πλούσιους. Ο μόνος τρόπος για να εξασφαλίσεις το δικαίωμα στην εκπαίδευση, είναι να είναι το κράτος υπεύθυνο για αυτήν.
 
Παράλληλα, θέλουμε να στείλουμε το μήνυμα στους Έλληνες ότι δεν πρέπει να δέχονται τον εκφοβισμό ότι υπάρχει μόνο ένας «σωτήριος» δρόμος, αλλά να πιστέψουν ότι υπάρχουν εναλλακτικές. Και προς απόδειξη αυτού, μπορούν να κοιτάξουν το παράδειγμα της Λατινικής Αμερικής.
 
 Ο κ. Pilquil πήρε μέρος την Τετάρτη 2 Μαΐου, ως κεντρικός ομιλητής, στην εκδήλωση των νέων του ΣΥΡΙΖΑ με θέμα: «Η Νεολαία στο Στόχαστρο». Η φωτογραφία από το “Πάρτυ Φιλιού” που οργάνωσαν οι φοιτητές, στα πλαίσια των κινητοποιήσεων τους.