Πρώτα υπήρξαν κάποιες δυσάρεστες ομοιότητες. Μετά ο Τραμπ ζήτησε από τον διευθυντή του FBI να σταματήσει την έρευνα για τον Μάικλ Φλιν, τον πρώην σύμβουλό του για την εθνική ασφάλεια, που παραιτήθηκε μετά τις διαρροές για επαφές του με τους Ρώσους. Τελικά οι ομοιότητες έγιναν εντυπωσιακές και το «Watergate του Τραμπ» πρωτοσέλιδο στον αμερικανικό κι όχι μόνο Τύπο. Το ερώτημα τώρα είναι θα έχει ο Τραμπ την ίδια κατάληξη με τον Νίξον; 

Στην Ουάσιγκτον πολλοί είδαν την σύνδεση με το «Watergate» αμέσως. Μετά την ηχηρή παραίτηση του Φλιν ο πρώην υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων για την προεδρεία, Τζον ΜακΚέιν υποστήριξε ότι «τα σκάνδαλα του Τραμπ είναι μεγέθους και κλίμακας Watergate».

Όλοι αναγνωρίζουν ότι στην περίπτωση του Watergate η αδιάσειστη απόδειξη και το τελειωτικό χτύπημα για τον Νίξον ήταν η κασέτα στην οποία ακουγόταν να διατάζει το FBI που είχε αναλάβει την έρευνα για την διάρρηξη των γραφείων του Δημοκρατικού Κόμματος στο κτίριο Watergate, «να μείνει έξω από αυτό». 

Αυτή τη φορά η απόδειξη και το τελειωτικό χτύπημα φαίνεται ότι δεν είναι μια αντίστοιχη κασέτα – αν και ο Τραμπ έχει υπαινιχθεί ότι υπάρχουν ηχογραφήσεις από συζητήσεις μέσα στο Οβάλ Γραφείο – αλλά αντίθετα ένα έγγραφο γραμμένο από τον Τζέιμς Κόμεϊ – τον διευθυντή του FBI που ο Τραμπ απέλυσε στα μέσα Μαΐου. Μια απόλυση που θύμισε εκείνη του ειδικού εισαγγελέα Άρτσιμπαλντ Κοξ από τον Νίξον και η οποία έμεινε γνωστή στην ιστορία ως η «σφαγή του Σαββατόβραδου», καθώς οδήγησε σε παραίτηση την ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης. 

Η αναφορά του Κόμεϊ γράφτηκε μετά τη συνάντηση που εκείνος είχε με τον Τραμπ τον Φεβρουάριο στο Λευκό Οίκο. Σε αυτή αναγράφεται η εντολή που έλαβε από τον πρόεδρο για την υπόθεση του Φλιν: «Ελπίζω να μπορέσεις να το αφήσεις να περάσει…»

Οι υποστηρικτές του Τραμπ θα μπορούσαν να πουν ότι αυτό είναι απλώς ο λόγος του Κόμεΐ εναντίον του λόγου του προέδρου των ΗΠΑ και μια τέτοια έγγραφη αναφορά δεν σημαίνει τίποτα και δεν είναι αξιόπιστη. Τα διεθνή μέσα σημειώνουν πάντως ότι οι αναφορές ακόμη και χαμηλόβαθμων στελεχών του FBI έχουν ιδιαίτερα βαρύνουσα σημασία για την αμερικανική δικαιοσύνη, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον πρώην διευθυντή του Bureau. Επίσης θεωρείται βέβαιο ότι αυτή δεν είναι η μοναδική τέτοιου είδους αναφορά. Ο Κόμεΐ φέρεται να έχει ένα επιμελώς τακτοποιημένο αρχείο για την υπόθεση ακριβώς για να προστατέψει τον εαυτό του. 

Watergate vs Trumpgate 

Πάντως ο Τραμπ όπως και ο Νίξον είναι ένοχοι για το ίδιο πράγμα. Για παρεμπόδιση ερευνών του FBI που οδηγούσαν πολύ κοντά στο Λευκό Οίκο. Σύμφωνα με τον Guardian τότε όπως και τώρα έγινε μια διάρρηξη στα κεντρικά του Δημοκρατικού Κόμματος. Τότε μια αληθινή και τώρα μια εικονική υπό τη μορφή χακαρίσματος των email των στελεχών της καμπάνιας του κόμματος. Τότε όπως και τώρα ο προβληματισμός δεν επικεντρώθηκε στο ίδιο το έγκλημα αλλά στην προσπάθεια κάλυψής του και παρακώλυσης της έρευνας. Και στις δυο περιπτώσεις εκδιώχθηκε από τον πρόεδρο των ΗΠΑ ένα πρόσωπο με κομβικό ρόλο στην έρευνα. Ο Νίξον απέλυσε τον ειδικό ειδικό εισαγγελέα Κοξ και ο Τραμπ πήγε ακόμη ένα βήμα παραπέρα απολύοντας τον ίδιο τον διευθυντή του FBI. 

Ο ρόλος του Τύπου ήταν καθοριστικός και τότε και τώρα. Η επίμονη έρευνα της Washington Post έκανε θρύλους τους ρεπόρτερ Μπομπ Γουντγόρντ και Καρλ Μπερνστάιν. Η εφημερίδα αυτή την περίοδο προχωρά σε αντίστοιχες αποκαλύψεις για έναν και πάλι Ρεπουμπλικάνο Πρόεδρο αλλά έχει απέναντί της ισχυρό ανταγωνισμό. Τους New York Times. Το έργο των δυο εφημερίδων διευκολύνουν οι συνεχείς και καταστροφικές για τον Τραμπ διαρροές, είτε από την ίδια την κυβέρνησή του, είτε από τις ερευνητικές υπηρεσίες. Η αναφορά του Κόμεϊ προήλθε από στενούς συνεργάτες του πρώην διευθυντή του FBI. Πίσω στο 1972, υπενθυμίζεται ότι το «βαθύ λαρύγγι» των Γουντγόρντ και Μπερνστάιν ήταν ο Μαρκ Φελτ, τότε βοηθός του διευθυντή του FBI. Αυτό φυσικά αποκαλύφθηκε αργότερα. 

Οι διαρροές εξόργισαν τον Νίξον ακριβώς όπως εξοργίζουν τώρα και τον Τραμπ. Στο Watergate υπήρχε η ομάδα του Λευκού Οίκου, γνωστή ως «οι υδραυλικοί» που είχαν την εντολή να βρουν τη διαρροή και να τη σταματήσουν. Ομοίως ο Κόμεϊ στην αναφορά του κατηγορεί τον Τραμπ ότι του ζήτησε να κάνει το ίδιο, δηλαδή να σταματήσει τη ροή πληροφοριών από τον Λευκό Οίκο, υπονοώντας παράλληλα ότι οι δημοσιογράφοι που χρησιμοποιούν τις πληροφορίες που προέρχονται από αυτές τις διαρροές θα πρέπει να βρεθούν αντιμέτωποι με φυλάκιση. 

Πολλοί εκτιμούν ότι μια μεγάλη διαφορά μεταξύ του Watergate και της περίπτωσης Τραμπ είναι η διάθεση της κοινής γνώμης, καθώς ο Τραμπ βρίσκει υποστήριξη στους Ρεπουμπλικάνους ενώ ο Νίξον είχε «καταδικαστεί» αμέσως. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Guardian, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο Νίξον είχε διατηρήσει την υποστήριξη των Ρεπουμπλικάνων μέχρι το τέλος. Ένα μήνα μετά την έναρξη των ανακρίσεων για το Watergate, ο Νίξον συγκέντρωνε ένα ποσοστό στήριξης 76% στους Ρεπουμπλικάνους, ενώ αντίθετα η πλειοψηφία των Αμερικανών αξίωνε τη δίωξή του. Μεταξύ αυτών που τον στήριξαν ήταν οι μελλοντικοί πρόεδροι Τζορτζ Μπους και Ρόναλντ Ρέιγκαν. 

Ο Τραμπ σήμερα συγκεντρώνει ένα 84% στήριξης εντός των Ρεπουμπλικάνων. Στις γενικές δημοσκοπήσεις τα πράγματα είναι χειρότερα για τον Αμερικανό πρόεδρο. Ο Νίξον που ξεκίνησε την θητεία του με δημοφιλία 68% στους Αμερικανούς πολίτες λίγο πριν την παραίτησή του έφτασε στο 24%. Ο Τραμπ που κέρδισε την προεδρία μέσω εκλεκτόρων χωρίς να έχει τη στήριξη της λαϊκής πλειοψηφίας λαμβάνει ποσοστό 36% στην τελευταία δημοσκόπηση της Quinnipiac Poll. 

Κάποιοι βέβαια βλέπουν μεγάλες διαφορές μεταξύ της περίπτωσης Τραμπ και Νίξον. Οι σημαντικότερες είναι ότι, πρώτον, ο Νίξον βρισκόταν αντιμέτωπος με ισχυρές πλειοψηφίες των Δημοκρατικών και στα δυο σώματα του Κογκρέσου και οι επιτροπές που συγκροτήθηκαν για το σκάνδαλο με επικεφαλής Δημοκρατικούς συγκέντρωσαν τα αποδεικτικά στοιχεία που τελικά οδήγησαν τον Νίξον σε παραίτηση. Ο Τράμπ δεν αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα. Αντίθετα οι Ρεμπουπλικάνοι ελέγχουν το Κογκρέσο, χωρίς να λείπουν, ωστόσο, κάποιοι από αυτούς που ζητούν την σύσταση εξεταστική επιτροπής ή ειδικού εισαγγελέα για το θέμα. Η δεύτερη σημαντική διαφορά είναι ότι ο Τραμπ έχει έναν προπαγανδιστικό μηχανισμό τον οποίο ο Νίξον δεν είχε στη διάθεσή του. 

Θα επαναληφθεί η ιστορία; 

Μια άλλη διαφορά είναι σίγουρα ότι στον Τραμπ πήρε μόλις τέσσερις μήνες θητείας για να φτάσει κοντά στο σημείο που βρέθηκε ο Νίξον μετά από τέσσερα χρόνια. Τελικά το σκάνδαλο Watergate τελείωσε με την ντροπιαστική παραίτηση του Ρίτσαρντ Νίξον. Μια τέτοια μοίρα για κάποιους περιμένει και τον Ντόναλντ Τραμπ. 

Ο Τζον Ντιν, πρώην σύμβουλος στο Λευκό Οίκο, ο ίδιος άνθρωπος που είναι γνωστός ως εκείνος που προειδοποίησε τον Νίξον «για τον καρκίνο που μεγαλώνει στην προεδρία» δήλωσε στο CNN ότι ο Τραμπ δεν έμαθε κανένα από τα μαθήματα του Watergate: «Δε νομίζω ότι αυτός ο πρόεδρος ξέρει καλή ιστορία. Κάνει τα λάθη που έκανε και ο Νίξον». Μένει να φανεί αν θα έχει και το ίδιο τέλος.