Ο 16χρονος Κάρμα έχει δουλέψει ως ανθρακωρύχος στην Ινδία για περισσότερο από ένα χρόνο. Έσκαβε για κάρβουνα επί 7 ώρες την ημέρα σε μια «ποντικότρυπα». «Όλα ήταν ασταθή. Η μυρωδιά ήταν αφόρητη. Ήταν τόσο βρώμικα που ήταν δύσκολο να κινηθείς. Αναπνέεις μέσα στο κάρβουνο και τη σκόνη. Οι άνθρωποι αρρωσταίνουν έτσι. Δεν υπάρχει νερό να πιεις και όλα είναι μέσα στην λάσπη. Ήταν απαίσια», δήλωσε στο Al Jazeera.

 
Ακτιβιστές για τα δικαιώματα των παιδιών έχουν καταγγείλει ότι υπάρχουν χιλιάδες παιδιά σαν τον Κάρμα στα ορυχεία της Μεγκαλάγια, καθώς μόνο αυτά κρίνονται κατάλληλα – λόγω μεγέθους – να μπουν στα κλειστοφοβικά τούνελ. Τα περισσότερα παιδιά κατάγονται ή από γειτονικές περιοχές της Ινδίας ή από το Νεπάλ και το Μπαγκλαντές.
 
«Πράκτορες που δουλεύουν για τους ιδιοκτήτες των ορυχείων βοηθούν στην διακίνηση παιδιών προς την πλούσια σε κάρβουνο περιοχή της Μεγκαλάγια», δήλωσε στο αραβικό δίκτυο η Χασίνα Κχαρμπχιχ, ακτιβίστρια με την ΜΚΟ Impulse.

 
Οι πράκτορες υπόσχονται στους γονείς υψηλούς μισθούς σε αντάλλαγμα για την εργασία των παιδιών τους, αλλά παραλείπουν να αναφέρουν τις συνθήκες εργασίας, που θα κληθούν αυτά να αντιμετωπίσουν. Πολλές φορές τα ορυχεία πλημμυρίζουν ή καταρρέουν χωρίς καμία προειδοποίηση, εγκλωβίζοντας και σκοτώνοντας τους εργάτες. Σπανίως υπάρχει αποζημίωση για τα θύματα.
 
«Εάν πεθάνουμε, πεθάναμε», είπε ο Ραμ Κουμάρ Ράι, ένας Νεπαλέζος 40χρονος ανθρακωρύχος. «Απλά θα μας θάψουν εδώ. Εάν επιβιώσουμε και έχουμε τραυματιστεί, τέλειωσαν όλα. Δεν θα δουλέψουμε. Αλλιώς θα μας αφήσουν να σαπίσουμε εδώ και να πεθάνουμε. Όσοι έχουν χρήματα, φίλους ή οικογένεια, είναι τυχεροί. Θα στείλουν το πτώμα τους πίσω στο Νεπάλ. Όσοι δεν έχουν κανένα απλά θα καταλήξουν κάπου εδώ τριγύρω».
 
Ο ίδιος πρόσφατα είχε ένα ατύχημα σε ένα τούνελ όταν καταπλακώθηκε από ένα βράχο, τραυματίζοντας την πλάτη και το στήθος του. Δεν έλαβε ποτέ αποζημίωση ή χρήματα για να καλύψει τα ιατρικά έξοδα από τον ιδιοκτήτη του ορυχείου. «Όταν κάποιος πεθάνει, κρύβουν το πτώμα του ώστε να μην το μάθει κανείς, και να μην πληρώσουν αποζημίωση στην οικογένεια», είπε στο Al Jazeera.
 
Υπάρχουν αρκετοί νόμοι που ορίζουν κανόνες για τις συνθήκες εργασίας στα ορυχεία και απαγορεύουν την παιδική εργασία και για όσους είναι κάτω των 18. Αλλά η βιομηχανία της Μεγκαλάγια τους αψηφά ανοιχτά καθώς η κυβέρνηση έχει αποτύχει να εφαρμόσει την νομοθεσία και να τιμωρήσει τους παραβάτες.
 
Ο Κάρμα δουλεύει από τα 14 του. Η επταμελής του οικογένεια μετακόμισε ψάχνοντας απελπισμένα δουλειά. Ο πατέρας του μόλις πέθανε από τύφο περνώντας όλη του την ζωή στα ορυχεία της Μεγκαλάγια. «Θα ήθελα να είχα την ευκαιρία να σπουδάσω αλλά τότε μόνο ο αδερφός μου θα έμενε να δουλέψει και δεν μπορούμε να το αντέξουμε οικονομικά. Και εάν προσπαθήσω να κάνω και δεύτερη δουλειά τότε ο μισθός θα είναι μικρότερος. Επομένως: πηγαίνω στο σχολείο ή τρώμε;», διερωτήθηκε.
 
«Όταν πρωτοπήγα στην ποντικότρυπα ήμουν πολύ φοβισμένος. Νόμισα ότι θα πέσει η οροφή στο κεφάλι μου. Τα γόνατά μου είχαν γρατσουνιστεί. Δυο εβδομάδες μετά, το συνήθισα», περιέγραψε και πρόσθεσε: «Υπάρχουν παιδιά 9 και 10 ετών που κάνουν την ίδια δουλειά. Είναι μικρότερα από ότι είναι δυνατόν».
 
Παρά τις καταγγελίες ακτιβιστών και νομικών, η υπουργός Εργασίας της Μεγκαλάγια, Αμπαρέν Λινγκντοχ, δήλωσε ότι δεν έχει δει στοιχεία για παιδική εργασία. «Οι ιδιοκτήτες των ορυχείων μου λένε ότι ένα παιδί είναι αδύνατο να σκάψει για κάρβουνο», υποστήριξε μιλώντας στο αραβικό δίκτυο. «Πρέπει να διασταυρώνετε τις ηλικίες αυτών των λεγόμενων παιδιών. Είμαστε μια μικροκαμωμένη κοινωνία. Εάν κοιτάξεις το πρόσωπό μου δεν θα καταλάβεις πόσο χρονών είμαι. Οπότε μπορεί να μοιάζω με 16χρονη αλλά η ηλικία μου είναι διαφορετική. Κάθε φορά που σώζουμε ένα τέτοιο παιδί προσπαθούν να βρουν έγγραφα γιατρών που να δείχνει ότι είναι μεγαλύτερο από την τάδε ηλικία», πρόσθεσε.
 
Παρόλα αυτά, η υπουργός είπε πως η κυβέρνηση ετοιμάζει νομοσχέδιο για την καταγραφή όλων των εργατών στα ορυχεία και για την θέσπιση κανονισμών ασφαλείας. Η παιδική εργασία σε αυτό το πλαίσιο απαγορεύεται, αλλά δεν απαγορεύονται και τα ορυχεία-«ποντικότρυπες» – γεγονός που δημιουργεί την «ζήτηση» για την παιδική εργασία.
 
Από την άλλη πλευρά, η Χασίνα Κχαρμπχιχ έχει τις αμφιβολίες της εάν η κυβέρνηση θέλει ειλικρινά να χτυπήσει την παιδική εργασία. «Η πολιτική βούληση ποτέ δεν υπήρξε γιατί τα μισά ορυχεία είναι ιδιοκτησία πολιτικών αρχηγών. Οπότε προσπαθούν να φροντίσουν όλες οι διαδικασίες παραπόνων να καθυστερούν», είπε και συμπλήρωσε: «Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καθόλου δικαιώματα. Μια δημοκρατική χώρα σαν την Ινδία δεν γίνεται να αναπτύσσεται και να πλουτίζει μέσω καταπάτησης των δικαιωμάτων. Είναι απάνθρωπο».