Υπολογίζεται ότι δέκα χιλιάδες άνθρώποι μένουν παράνομα στις σύγχρονες παραγκουπόλεις του Χονγκ Κονγκ, τα λεγόμενα slums. Η διαφορά, όμως, με την εικόνα των γνωστών παραγκουπόλεων που έχουμε όλοι στο μυαλό μας είναι ότι οι συγκεκριμμένες βρίσκονται στις ταράτσες ουρανοξυστών.

Ο 58χρονος κάτοικος του Χονγκ Κονγκ, Τσαν Πίου, κοιμάται σε ένα σωρό από εφημερίδες στο πάτωμα, επειδή δεν υπάρχει χώρος για κρεβάτι στον μικροσκοπικό «προσωπικό» του χώρο. Μια φωτογραφία του πατέρα του κρέμεται στον τοίχο, παρακολουθώντας τον από πάνω σιωπηλά. Ο Τσαν Πίου μοιράζεται μαζί με άλλες επτά οικογένειες την ίδια κουζίνα, τουαλέτα και ένα μικρό καθιστικό. Ακολουθώντας προς τα έξω τον διάδρομο από το δωμάτιο του Πίου, μπορεί να θαυμάσει κανείς την εκπληκτική θέα της πόλης.

Ο Τσαν και οι γείτονες του είναι λίγοι από τους χιλιάδες κατοίκους του Χονγκ Κονγκ που μένουν στις ταράτσες παλαιών πολυκατοικιών επειδή δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά την ενοικίαση ενός διαμερίσματος. Αυτές οι παράγκες φταγμένες συνήθως από φθηνά φύλλα μετάλλου και ξύλο, με το εσωτερικό τους χωρισμένο σε όσους περισσότερους χώρους γίνεται για να «φιλοξενήσει» πολλά άτομα. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, οι παράγκες «βράζουν» ασφυκτικά από την ζέστη ενώ τον χειμώνα παγώνουν από το κρύο.

Ελπίδες για στέγαση

Σύμφωνα, με ορισμένες εκτιμήσεις, το Χονγκ Κονγκ είναι η πιο ακριβή περιοχή στην αγορά ακινήτων του κόσμου. Οι τιμές στις κατοικίες έχουν υπερδιπλασιαστεί από το 2009 και παρά μια σειρά από μέτρα για την σταθεροποιήσει των τιμών, ορισμένοι ειδικοί πιστεύουν ότι οι τιμές μπορούν να συνεχίσουν να ανεβαίνουν όλο και περισσότερο.

Η Νάταλι Γιάου εργάζεται σε μία μη-κερδοσκοπική οργάνωση που βοηθάει τους φτωχούς και μη προνομιούχους να βρουν την κατάλληλη στέγη και δηλώνει πως η κυβέρνηση δεν κάνε αρκετά για να βοηθήσει ανθρώπους όπως ο Τσαν Πίου. «Το Χονγκ Κονγκ είναι πραγματικά μια εύπορη πόλη. Όμως, δεν έχει μια πολύ καλή στεγαστική πολιτική. Οι άνθρωποι ζουν σε κακές συνθήκες. Η κυβέρνηση έχει ξεκινήσει την παροχή δημόσιας στέγασης σε οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα», δηλώνει στο BBC η Νάταλι Γιάου.

«Έχω κάνει αίτηση και περιμένω δύο χρόνια για την δημόσια κατοικία», λέει ο Τσαν Πίου. Είναι απίθανο ότι θα το πάρει σύντομα μιας και ο μέσος χρόνος αναμονής απόκτησης για δημόσια στέγαση είναι τέσσερα χρόνια. Αλλά ο κ. Τσαν είναι επίσης αντιμέωτπος με μια άλλη δυσάρεστη κατάσταση μιας και αν δεν βρει σύντομα σταθερή εργασία, θα πρέπει να υποβαθμιστεί σε ένα ακόμα μικρότερο χώρο, ο οποίος αυτή τη φορά δεν θα έρθει με θέα.