Ο τουρκικός στρατός θέλει να καταλάβει τη βόρεια και ανατολική πλευρά της Συρίας στο όνομα της καταπολέμησης της κουρδικής τρομοκρατίας. Όμως η Ουάσιγκτον και η Δαμασκός αντιτίθενται. Η Άγκυρα είναι ευάλωτη, μόνη, αδύναμη και απομομωμένη. 

Η Άγκυρα, η οποία δεν έχει μπορέσει να επιλύσει το κουρδικό ζήτημα στα δικά της εδάφη από το 1925, προσπαθεί από την αρχή του εμφυλίου πολέμου στη Συρία να θέσει τέρμα στην δική της αγωνία για τους Κούρδους μέσα από τον πόλεμο. 

Οι χαράσσοντες την ιδεολογία του τουρκικού κράτους φοβούνται τη δημιουργία ένος κράτους, μιας περιοχής, μιας κουρδικής οντότητας στα τουρκο-συριακά σύνορα. 

Το Κουρδιστάν χωρίστηκε σε τέσσερα μέρη, με την πίεση των δυτικών δυνάμεων και την συμφωνία των τεσσάρων πρωτευουσών: Άγκυρας, Τεχεράνης, Βαγδάτης και Δαμασκού. 

Επί του παρόντος, η τουρκική διπλωματία έχει έναν μόνο στόχο σε όλες σχεδόν τις πρωτοβουλίες και τις πράξεις της: Να απαλλαγεί από την κουρδική παρουσία, κι αν όχι να αποδυναμώσει τους Κούρδους κατά μήκος των συνόρων της με τη Συρία, μήκους 911 χιλιομέτρων. 

Η Άγκυρα είναι έτοιμη να συνταχθεί ακόμη και με τον διάβολο για να εξαφανίσει τους Κούρδους από το χάρτη. Επειδή πιστεύει ότι οι Κούρδοι της Συρίας που εκπροσωπούνται από το PYD (Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης) είναι παρακλάδι του PKK (Εργατικό Κουρδικό Κόμμα), το οποίο διεξάγει ένοπλο αγώνα στην Τουρκία από το 1984 εναντίον της κεντρικής κυβέρνησης και υπέρ των κουρδικών δικαιωμάτων.

Η κυβέρνηση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κι ένα μεγάλο μέρος των Τούρκων πιστεύουν ότι PYD είναι τρομοκρατική οργάνωση. Ενώ το κόμμα αυτό δεν έχει επιτεθεί ποτέ σε τουρκικά στρατεύματα, με εξαίρεση το Αφρίν, της κουρδο-συριακής πόλης που καταλήφθηκε από τον τουρκικό στρατό τον Ιανουάριο του 2018. 

Το PYD και το μέτωπό του που αποτελείται από Άραβες, Τουρκμένιους, Ασύριους, Γεζίντι και τις FDS (Δημοκρατικές Δυνάμεις της Συρίας) αναγνωρίζονται de facto ως νόμιμοι εκπρόσωποι της Rojava (Βόρεια), δηλαδή της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία και τη Δυτική Ευρώπη.

Οι Δημοκρατικές Δυνάμεις της Συρίας είναι ο κύριος σύμμαχος του διεθνούς συνασπισμού για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους (IS). Υποστηρίζονται στρατιωτικά και πολιτικά από όλες τις πρωτεύουσες του δυτικού κόσμου. Αλλά η Άγκυρα θέλει να χρησιμοποιήσει το Ισλαμικό Κράτος για να πολεμήσει τους Κούρδους. Ένοπλες ισλαμικές ομάδες και ομάδες υποστηρίζονται ιδεολογικά και στρατιωτικά από την Άγκυρα.

Ο Ερντογάν έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι «θα καθαρίσει το βορρά και την ανατολή της Συρίας» στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Η Τουρκία έχει καταλάβει ήδη στρατιωτικά την πόλη του Αφρίν και ορισμένα συριακά χωριά δυτικά του Ευφράτη.

Οι Αμερικανοί εμπόδισαν πρόσφατα τον τουρκικό στρατό να ξεκινήσει μια επιχείρηση για τη δημιουργία μιας «ασφαλούς ζώνης» στο έδαφος της Συρίας. Η Ουάσιγκτον έχει ήδη αρκετά προβλήματα με την Τουρκία, ξεκινώντας από την αγορά του ρωσικού συστήματος αεράμυνας S400. Σκοπεύει προς το παρόν να προστατέψει τους Κούρδους συμμάχους της στα εδάφη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μακροπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα σχέδια στη Μέση Ανατολή, ιδίως σε σχέση με το Ιράν.

Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να παρακάμψει τον Ερντογάν και να δημιουργήσει ένα «Κοινό Κέντρο Επιχειρήσεων» στην πόλη Ούρφα (Νοτιοανατολική Τουρκία) για να καθυστερήσει τουλάχιστον την κατοχή της βόρειας Συρίας από τον τουρκικό στρατό. Οι Αμερικανοί έστειλαν παράλληλα μαζικά νέα αμυντικά όπλα στις Δημοκρατικές Δυνάμεις της Συρίας. 

Αυτό δεν είναι πολιτικο-στρατιωτικό πρόβλημα που μπορεί να επιλυθεί μόνο μεταξύ Ουάσιγκτον, Άγκυρας και Κούρδων. Το καθεστώς στη Δαμασκό, η Μόσχα, η Τεχεράνη, ακόμη και το Ισραήλ και οι ισλαμιστικές ομάδες έχουν επίσης λόγο. 

Μεταξύ όλων αυτών των δυνάμεων, η Άγκυρα είναι σίγουρα η πιο ευάλωτη, η πιο απομονωμένη και η ασθενέστερη. Ο Ερντογάν έχασε πρόσφατα τοπικές εκλογές, οι αντίπαλοι του κόμματός του ετοιμάζουν τη δημιουργία νέων κομμάτων, η οικονομική κατάσταση επιδεινώνεται, η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να επιβάλει κυρώσεις κατά της Τουρκίας λόγω των ενεργειών της στην Ανατολική Μεσόγειο και ο Ερντογάν δεν έχει ούτε έναν σύμμαχο σε όλες αυτές τις συγκρούσεις.

Ο ίδιος ο Ερντογάν και οι εκπρόσωποι της εξουσίας φαίνεται να μην αναγνωρίζουν όλα αυτά τα αδιέξοδα ή δεν θέλουν να τα παραδεχτούν δημόσια. 

Ένα δημοφιλές ρητό λέει ότι «το λιοντάρι δεν θέλει να δείξει τις πληγές του». Αλλά εξακολουθεί να είναι πληγωμένο.