Στις 20 Ιανουαρίου του 2017 ανέλαβε τα ηνία της μεγαλύτερης πλανητικής υπερδύναμης ο εκκεντρικός 70χρονος δισεκατομμυριούχος Ντόναλντ Τράμπ, δημιουργώντας -και δικαιολογημένα- ανάμεικτα συναισθήματα και αρκετή ανασφάλεια και ανησυχία σε ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη.

Ads

Καταρχάς ο 45ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, με προσωπική περιουσία 4,5 δισεκατομμύρια δολάρια, είναι ο 113ος πλουσιότερος άνθρωπος στις ΗΠΑ και ο 324ος πλουσιότερος στον κόσμο, σύμφωνα με τα στοιχεία του περιοδικού Forbes για το 2016.

О εκλεγμένος με την υποστήριξη των Ρεπουμπλικανών Τράμπ έχει χαρακτηριστικά που τον καθιστούν μοναδικό, για τη θέση που κατέχει: Είναι ο γηραιότερος (70 ετών) και ο πλουσιότερος άνθρωπος που ανέλαβε ποτέ την προεδρία στις ΗΠΑ, ο οποίος μάλιστα δεν έχει καμία απολύτως εμπειρία από υπηρεσία σε δημόσια διοίκηση ή στο Στρατό και εκλέχτηκε χωρίς να έχει την πλειοψηφία της λαϊκής ψήφου.

Συγκεκριμένα ο Τραμπ εκλέχτηκε με 2,7 εκατομμύρια ψήφους λιγότερους από την αντίπαλο του Χίλαρι Κλίντον (ή το 2,09% του εκλογικού σώματος), αλλά απέσπασε την πλειοψηφία των εκλεκτόρων (306) έναντι 232 της Κλίντον.

Ads

Ενώ δηλαδή οι Δημοκρατικοί είχαν την πλειοψηφία της λαϊκής ψήφου (51% έναντι 49%), επειδή δεν βγήκαν πρώτοι σε πολιτείες-κλειδιά κατάφερε ο Τραμπ να «κόψει το νήμα» και να εξασφαλίσει περισσότερους εκλέκτορες, ώστε να εκλεγεί Πρόεδρος. Είναι η 4η φορά στην αμερικανική ιστορία που συμβαίνει κάτι τέτοιο -πάντα με ρεπουμπλικάνους υποψηφίους- αλλά η πρώτη φορά που η διαφορά είναι τόσο μεγάλη. Το να χάσει η Κλίντον ενώ απέσπασε 2,7 εκ. ψήφους περισσότερους από τον Τραμπ, αυτό είναι κάτι που στις άλλες δημοκρατικές χώρες είναι ακατανόητο, αλλά έτσι λειτουργεί το «αμερικανικό σύστημα». 

Επίσης ο Ντόναλντ Τραμπ κατέχει και άλλα παρόμοια «πρωτεία», που μόνο θετικά δε θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς, όπως το γεγονός πως μεταχειρίζεται τη 46χρονη σύζυγό του -πρώην φωτομοντέλο, μετανάστρια από τη Σλοβενία, τμήμα τότε της Γιουγκσλαβίας- και Πρώτη Κυρία πλέον ως… αξεσουάρ, αλλά κυρίως το γεγονός πως αρνείται πεισματικά επί χρόνια να αποκαλύψει τη φορολογική του δήλωση και να δημοσιοποιήσει γενικώς το «πόθεν έσχες» του.

Κανείς δεν γνωρίζει επακριβώς σε ποιες επιχειρήσεις, funds και χώρες δραστηριοποιείται ο «όμιλος Τραμπ» και πιο είναι το δίκτυο  διαπλοκής των ορατών και αοράτων συμφερόντων του.

Και φυσικά κανείς δεν γνωρίζει σε ποιες και πόσες offshore (επικράτειες εχεμύθειας) έχει «παρκάρει» το ρευστό του, αν και η εκδηλωμένη συμπάθεια του προς το Brexit και το Λονδίνο, οδηγεί σε ορισμένους στο συμπέρασμα του πως ο Τραμπ πιθανόν να έχει εκατοντάδες εκατομμύρια παρκαρισμένα στο λεγόμενο «βρετανικό ιστό της αράχνης», που είναι διεσπαρμένος σε όλες τις ωρολογιακές ζώνες του πλανήτη, αλλά έχει ως κέντρο του το City του Λονδίνου.

Βέβαια δεν είναι μόνον οι Χρηματιστές και οι σύμβουλοι του City ειδικοί στο να βοηθούν ζάπλουτους, σαν τον Τραμπ, να φοροδιαφεύγουν. Το ίδιο κάνουν και πολλοί γραβατωμένοι του Wall Street χρησιμοποιώντας με τη σειρά τους τόσο τη βρετανική, όσο και την αμερικανική ζώνη των offshore.

image
 
Stairway to Tax Haven

«Μα νόμιζα πως τους φόρους τους πλήρωναν μόνον οι φτωχοί!» είχε δηλώσει με αφοπλιστική ειλικρίνεια η Νεοϋρκέζα πολυεκατομμυριούχος Λιόνα Χέμσλεϊ, όταν συνελήφθει για φοροδιαφυγή.

Αποτελούσε μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που ζάπλουτοι Αμερικανοί συλλαμβάνονταν για φοροδιαφυγή, καθώς οι περισσότεροι είχαν ήδη βρει νομικά και λογιστικά τεχνάσματα για να παρκάρουν τα λεφτά τους σε «φορολογικούς παραδείσους» και να απολαμβάνουν ξέγνοιαστοι τα κοκτέηλ τους πάνω σε πολυτελή γιότ, γλεντοκοπώντας «εις υγείαν των κορόιδων», χωρίς κανένα φόβο να τους πιάσει η IRS (εφορία των ΗΠΑ). Τι είναι όμως αυτοί οι περιβόητοι «φορολογικοί παράδεισοι», που κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους ενώ αφήνουν στους υπόλοιπους να πληρώσουν το λογαριασμό;

Επίσημα χρησιμοποιείται ο όρος «επικράτεια εχεμύθειας» (Secrecy Jurisdiction), ή απλά  ο αγγλικός όρος Offshore. αν και κανονικά θα έπρεπε να αποκαλείται «φορολογικό καταφύγιο».

Είναι ένας τόπος, που προσελκύει κεφάλαια επιτρέποντας σε κάποιους ζάπλουτους να αποφεύγουν, νόμιμα ή παράνομα, τη φορολόγηση, και ταυτόχρονα ο ίδιος ο τόπος πλουτίζει υπονομεύοντας τη φορολόγηση άλλων χωρών. Ένα υπεράκτιο κέντρο είναι μια ζώνη διαφυγής φόρων από Κάπου Αλλού. Ένας «φορολογικός παράδεισος» μπορεί να προσφέρει μηδενικούς φορολογικούς συντελεστές στους μη μόνιμους κατοίκους τους, για να παρκάρουν τα λεφτά τους εκεί, αλλά να φορολογεί κανονικά τους μόνιμους κατοίκους του. Συνήθως ο τομέας των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών είναι δυσανάλογα μεγάλος σε σύγκριση με το μέγεθος της τοπικής οικονομίας.

Αργά ή γρήγορα η εγχώρια πολιτική ελίτ των υπεράκτιων κέντρων γίνεται δέσμια των συμφερόντων του τομέα των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, δημιουργώντας ένα είδος πολιτικής αιχμαλωσίας, διαφθοράς και ομερτά μαφιόζικου τύπου, όπου το να κάνεις τα στραβά μάτια στο μαύρο και βρώμικο χρήμα θεωρείται «βέλτιστη επιχειρηματική πρακτική», ενώ το να ασκείς κριτική και να το καταγγέλεις θεωρείται θανάσιμο αμάρτημα, που μπορεί να σε οδηγήσει ακόμη και στη φυλακή.

Όσο για όσους παρκάρουν τα λεφτά τους στα φορολογικά καταφύγια περιγράφουν όλα τα υπόλοιπα κράτη, που έχουν δηλαδή κανονική και αναλογική φορολογία σε σχέση με τα εισοδήματα των κατοίκων τους, ως καταπιεστικούς και φορομπηχτικούς, «λάκκους της κόλασης». Βέβαια όσους φόρους γλιτώνουν οι ζάπλουτοι μέσω του δικτύου των offshore είναι απώλειες στα φορολογικά έσοδα των χωρών που είναι πολίτες, διαμένουν ή δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά. Κι αυτό το έλλειμμα στα έσοδα το επωμίζονται ως πρόσθετους φόρους τα “συνήθη υποζύγια”, δηλαδή οι μικρομεσαίοι και οι εργαζόμενοι.

Ωστόσο τους ζάπλουτους, που έχουν παρκάρει τα λεφτά τους σε φορολογικούς παραδείσους, δεν τους ενδιαφέρει και πολύ αν τους κατηγορήσουν για ανήθικους, εφόσον χρησιμοποιούν μια προκάλυψη νομιμότητας, εκμεταλλευόμενοι τα νομικά πλαίσια σ’ αυτές τις επικράτειες εχεμύθειας. Δεν διακατέχονται από υψιπετείς ηθικούς στόχους. Βέβαια πρέπει να επισημάνουμε πως κάποτε η δουλεία, το Απαρτχάιντ, και το να μην ψηφίζουν οι γυναίκες ήταν κάτι το νόμιμο, αυτό δε σημαίνει πως ήταν και το σωστό. 
 
SECRECY WORLD: Η αμερικανική Ζώνη των Offshore

Η τρίτη ομάδα είναι μια ζώνη επιρροής των ΗΠΑ, που περιλαμβάνει χώρες-προτεκτοράτα όπως ο Παναμάς, Αμερικάνικες Παρθένες Νήσοι, Νήσοι Μάρσαλ, Λιβερία κ.α.

Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν ως γνωστόν το δέλεαρ των φοροαπαλλαγών και του απόρρητου για να προσελκύσουν χρήματα από το εξωτερικό, ακόμη και «βρώμικα χρήματα», αρκεί τα εγκλήματα να έχουν διαπραχθεί στο εξωτερικό. Έτσι οι τράπεζες της Φλόριντα προσέλκυαν τα μαύρα χρήματα των ελίτ της Λατινικής Αμερικής, ενώ παρείχαν ένα είδος ασύλου σε χρήματα της λατινοαμερικανικής Μαφίας, ακόμη κι αν προέρχονται από εμπόριο ναρκωτικών. Στα αμερικανικά Νησιά Μάρσαλ εκτός από νηολόγιο “σημαίας ευκαιρίας”, που συστάθηκε το 1986 προσελκύοντας και πολλούς Έλληνες εφοπλιστές, μπορεί να γίνει σύσταση μιας εταιρείας μόνο μέσα σε μια μέρα και κόστος καταχώρησης κ.α. 650 δολαρίων, και ετήσια προμήθεια εξυπηρέτησης λογαριασμού 450 δολάρια! Τι άλλο να ζητήσει ένας άπληστος αλλά τσιγκούνης φοροφυγάς;

Βέβαια ο Παναμάς, με την αμερικανικής κατασκευής και ιδιοκτησίας Διώρυγα του, είναι ο μεγαλύτερος φορολογικός παράδεισος στη ζώνη επιρροής των ΗΠΑ, έχοντας ξεκινήσει το 1919 με νηολόγιο «σημαιών ευκαιρίας», ενώ από το 1927 άρχισε να εξυπηρετεί και τα συμφέροντα των ζάπλουτων φοροφυγάδων της Wall Street, καθιερώνοντας και την περιβόητη “Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών”. Είναι μια χώρα ανέντιμων τραπεζιτών, δικηγόρων, λογιστών, στρατιωτικών που έχουν αναγάγει σε ύψιστη τέχνη τους να διευκολύνουν τους Αμερικανούς φοροφυγάδες να αυγατίζουν τα κέρδη τους.

Το ίδιοι και οι Κολομβιανοί έμποροι ναρκωτικών. Και φυσικά τα εκατομμύρια σελίδες των Panama Papers (Εγγράφων του Παναμά), που αποκαλύφθηκαν πρόσφατα δήθεν από “χάκερς”, ήταν στην πραγματικότητα μια ακόμη συγκαλυμμένη επιχείρηση της CIA για να ξεμπροστιάσει ξένους φοροφυγάδες και πολιτικούς, που δεν ήταν και τόσο φιλικοί προς τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση αυτός ο αποκαλυπτικός πακτωλός εγγράφων δεν ήταν παρά η κορφή του παγόβουνου των περίτεχνων διαδικασιών απόκρυψης του απίστευτου μαύρου χρήματος που διαθέτουν παρκαρισμένα στον, υπό αμερικανική προστασία, Παναμά ζάπλουτοι απ’ όλο τον κόσμο, πολλοί εκ των οποίων είναι και Έλληνες φοροφυγάδες που παριστάνουν ανερυθρίαστα και τους “πατριώτες” στη δοκιμαζόμενη Ελλάδα της Κρίσης.

image

Η απίστευτη περίπτωση των Νησιών Κάιμαν

Αναμφίβολα απ’ όλες τις ομάδες των υπεράκτιων κέντρων εκείνη που έχει ως επίκεντρο της το Σίτι του Λονδίνου -και ήταν το βασικότερο λόμπι που προωθούσε την εκστρατεία υπέρ του Brexit- υπερέχει  με διαφορά έναντι όλων των άλλων, τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα περίτεχνων προϊόντων και μεθόδων φοροαποφυγής. Η πάλαι ποτέ πρωτεύουσα της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος είναι σήμερα το κέντρο του μεγαλύτερου τμήματος του παγκόσμιου συστήματος των Offshore, που απλώνεται σε διάφορα στρώματα και σε ακτινωτή μορφή με επίκεντρο πάντα το Σίτι του Λονδίνου.

Ξεκινώντας από τους δύο «εσωτερικούς δακτυλίους», πρώτον των Εξαρτημένων Εδαφών του Βρετανικού Στέμματος (Τζέρσεϊ, Γκέρνσεϊ, Νήσος του Μάν, Γιβραλτάρ κ.α.) και δεύτερον από τα Υπερπόντια Εδάφη της Βρετανίας (π.χ. νησιά Κάιμαν), και φτάνοντας ως τον «εξωτερικό δακτύλιο», που αποτελείται από πρώην αποικίες, όπως π.χ. το Χονγκ Κονγκ, η Σιγκαπούρη κ.α, στο βρετανικό σμήνος των υπεράκτιων κέντρων αντιστοιχεί το 1/3 του παγκόσμιου τραπεζικού ενεργητικού!

Για παράδειγμα η πρώτη ζώνη των Εξαρτημένων Εδαφών του Στέμματος φιλοξενούσαν το 2007 περιουσιακά στοιχεία αξίας ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων! Τα 14 Υπερπόντια Εδάφη, που όλα μαζί έχουν μόλις 250.000 κατοίκους, κι αποτελούν τα τελευταία προκεχωρημένα φυλάκια της πάλαι ποτέ Βρετανικής Αυτοκρατορίας, φιλοξενούν επίσης περιουσιακά στοιχεία πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Μόνο τα μικροσκοπικά νησιά Κάιμαν στην Καραϊβική έχουν καταγεγραμμένες στα μητρώα τους πάνω από 100.000 εταιρείες, φιλοξενούν το 75% των hedge funds στον κόσμο καθώς και καταθέσεις δύο τρισεκατομμυρίων δολαρίων, τέσσερις φορές περισσότερες από τις τράπεζες της Νέας Υόρκης!

Παρά το γεγονός πως αποτελούν τμήμα του βρετανικού δικτύου τα Κάιμαν στοχεύουν κυρίως στην προσέλκυση του πλούτου των εύπορων ελίτ, όλης της αμερικανικής ηπείρου, αλλά και των μεγαλυτέρων εταιρειών των ΗΠΑ, που όλες έχουν άφθονες θυγατρικές Offshore. Για παράδειγμα η Enron πριν χρεοκοπήσει είχε 881 υπεράκτιες θυγατρικές, οι 692 εκ των οποίων έδρευαν στα Νησιά Κάιμαν!

Στην πραγματικότητα κανείς δεν έχει ακριβή στοιχεία και σε καμιά περίπτωση ονόματα των αληθινών κατόχων αυτών των λογαριασμών, καθώς οι μεσάζοντες δικηγόροι και λογιστές υπόσχονται “να πάρουν τα ονόματα των πελατών τους στον τάφο”. Αφήστε που υπάρχει και η δυνατότητα οι απατεώνες φοροφυγάδες να συστήνουν ανώνυμες εταιρείες και μέσω αυτών να ανοίγουν τραπεζικούς λογαριασμούς και να διακινούν τα περιουσιακά τους στοιχεία.

Όσο για το αν τα χρήματα των φοροφυγάδων είναι ασφαλή μόλις μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από τις ακτές της Κούβας του Κάστρο, την απάντηση την έδινε ήδη από τη δεκαετία του 1970 ένας ντόπιος δικηγόρος, από τον οποίο οι φοροφυγάδες Αμερικανοί ζητούσαν ρήτρες αποζημίωσης σε περίπτωση κομμουνιστικής εισβολής: «Ο Κάστρο δε θα βρει καθόλου λεφτά στο χρηματοκιβώτιο. Στην πραγματικότητα όλο το χρήμα φυλάσσεται στη Νέα Υόρκη ή στο Λονδίνο», τους αποκάλυπτε με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Μάρσαλ Λάνγκερ αποκάλυπτε πως: «Ο σημαντικότερος φορολογικός παράδεισος στον κόσμο είναι ένα νησί. Το νησί αυτό ονομάζεται Μανχάταν».

Πρέπει να σημειωθεί πως τα Νησιά Κάιμαν, ως Υπερπόντια Εδάφη της Βρετανίας, παρότι ημι-ανεξάρτητα, με δικό τους τοπικό νόμισμα (Καϊμανέζικο δολάριο) και αιρετούς αντιπροσώπους, που ρίχνονται σε φλογερούς προεκλογικούς αγώνες, στην ουσία συνεχίζουν να κυβερνώνται από έναν άνδρα Κυβερνήτη που διορίζεται από τη Βασίλισσα της Αγγλίας -κατόπιν φυσικά εισήγησης της εκάστοτε βρετανικής κυβέρνησης- και είναι αρμόδιος για την Ασφάλεια, την Άμυνα, τη Δικαιοσύνη και πλήθος άλλων δημόσιων λειτουργιών. Ο Κυβερνήτης αυτός, που είναι Βρετανός πολίτης διορισμένος απευθείας απ’ το Σίτι του Λονδίνου, είναι στην ουσία ένας μικρός βασιλιάς με πολλές εξουσίες και λειτουργεί πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα του Λονδίνου και του δικτύου των υπεράκτιων χώρων που ελέγχει.

Υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις Υπερπόντιων Εδαφών στην Καραϊβική που ανταγωνίζονται τα Κάιμαν σε προσέλκυση ζάπλουτων φοροφυγάδων. Για παράδειγμα οι Βρετανικές Παρθένοι νήσοι στην Καραϊβική, με μόνιμο πληθυσμό ούτε καν 25.000, φιλοξενούν πάνω από 800.000 εταιρείες, δηλαδή σε κάθε κάτοικο αντιστοιχούν 32 εταιρείες! Όλες αυτές οι εταιρείες φυσικά δεν πήγαν εκεί για να γίνουν παραγωγικότερες, αλλά για να μην πληρώνουν φόρους.
 
Η απάτη των «Ενδοομιλικών Συναλλαγών»

Μια στρατιά από «αξιοσέβαστους παράγοντες», καλοντυμένους λογιστές, στιλάτους δικηγόρους και ντελικάτους τραπεζίτες, που συνεργάζονται με εξαγορασμένους πολιτικούς, διεφθαρμένους δημόσιους υπάλληλους, δέσμιους δικαστές, προκειμένου να λειτουργεί εύρυθμα το σύστημα των υπεράκτιων κέντρων, εξασφαλίζουν στους ζάπλουτους φοροφυγάδες και στις εταιρείες τους τρόπους να αυγατίζουν συνεχώς τα κέρδη τους κυρίως μέσω της φοροαποφυγής.

Όχι μόνον πλούσιοι ιδιώτες αλλά και μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις βρίσκουν τρόπους, μέσω του υπεράκτιου δικτύου, να μεταφέρουν τα κέρδη τους σε χώρες με χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, αφήνοντας τις ζημίες τους να «φορολογηθούν» σε χώρες με υψηλή φορολογία. Και μη νομίζετε πως αυτό είναι κάτι το περίπλοκο.

Με μια κίνηση ενός πανούργου λογιστή, σα με μαγικό ραβδάκι, μια μεγάλη φορολογική υποχρέωση της εταιρίας «εξαφανίζεται» για να «εμφανιστεί» ξαφνικά σε έναν φορολογικό παράδεισο με σχεδόν μηδενικούς συντελεστές. Το πιο συνηθισμένο τέχνασμα που χρησιμοποιούν είναι το Transfer Pricing, που σημαίνει «τιμή μεταβίβασης ενδοομιλικών συναλλαγών» ή απλά, όπως δυστυχώς το έχουμε συνηθίσει, ως «ενδοομιλικές κομπίνες». Με απλά λόγια οι μεγάλες εταιρείες έχουν τη δυνατότητα να μεταφέρουν τα κέρδη τους σε φορολογικούς παραδείσους με χαμηλή ή και καθόλου φορολογία, ενώ το κόστος σε χώρες με υψηλή φορολογία, όπου μπορεί να εκπέσει από τα φορολογητέα τους έσοδα.

Το τέχνασμα των ενδοομιλικών συναλλαγών φτάνει παγκοσμίως σε στρατοσφαιρικά ποσά, καθώς υπολογίζεται πως τα 2/3 των παγκόσμιων διασυνοριακών συναλλαγών διεξάγονται στο εσωτερικό μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών. Αυτό σημαίνει κι άλλα βάρη στις πλάτες των απλών και τίμιων φορολογουμένων από μεγάλες πολυεθνικές, οι μέτοχοι των οποίων κερδοσκοπούν ασύστολα και σχεδόν αφορολόγητα “εις υγείαν των κορόιδων”.

Για παράδειγμα το 2006, όπως έγραψε η βρετανική εφημερίδα Guardian, οι τρεις μεγαλύτερες εταιρείες μπανάνας στον κόσμο, δηλαδή οι Chiquita, Dole, Del Monte, ενώ μόνο στη Βρετανία είχαν τζίρο 750 εκ. δολάρια το χρόνο, πλήρωσαν όλες μαζί φόρο 235.000 δολαρίων! 

Είναι αλήθεια πως κάποιες χώρες, όπως οι ΗΠΑ, και οι κυβερνήσεις τους, ειδικά οι μη δεξιές, προσπαθούν κατά καιρούς να λάβουν κάποια αντίμετρα για να περιορίσουν τις ενδοομιλικές κομπίνες και τη νομιμοφανή φοροαποφυγή των μεγάλων εταιρειών, πετυχαίνοντας κάποιες σποραδικές νίκες, αλλά όμως σε γενικές γραμμές χάνουν αυτή τη μάχη. Όταν η Ιντερπόλ αποφασίζει να κυνηγήσει ένα «μεγάλο ψάρι» εμπλέκεται συνήθως σε δύσκολες, χρονοβόρες και δικαστικά δαπανηρές διαδικασίες με αμφίβολο τελικό αποτέλεσμα. Ακόμη κι όταν στριμώχνουν τις υπεράκτιες εταιρείες με αδιάσειστα στοιχεία η διαδικασία είναι τόσο γραφειοκρατική και χρονοβόρα, που οι φοροφυγάδες βρίσκουν σχεδόν πάντα τρόπο να διαφεύγουν από το παράθυρο, ενώ έχουν προλάβει να κλέψουν το άλογο και να βάλουν φωτιά στον αχυρώνα των διωκτών τους.

Οι φορολογικές αρχές των ΗΠΑ νιώθουν συχνά σαν τους Σερίφηδες των κλασικών ταινιών γουέστερν που βλέπουν τους ληστές χρηματαποστολών να γλεντάνε στην απέναντι όχθη του ποταμού Ρίο Γκράντε, αφού πέρασαν τα σύνορα με το Μεξικό, και να τους χλευάζουν κατάμουτρα, ενώ εκείνοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε. Συχνά μάλιστα συνθηκολογούν υιοθετώντας μια στάση του στυλ «αν δεν μπορείς να τους νικήσεις, γίνε φίλος τους» ή, ακόμη χειρότερα, μετατρέποντας τα εδάφη τους σε «φορολογικούς παραδείσους», με αξιοσημείωτες φορολογικές απαλλαγές στους πλούσιους και εις βάρος πάντα των φτωχών και των μικρομεσαίων.

Είναι ένα αδιάκοπο κυνηγητό γάτας-ποντικού που οδηγεί στην αύξηση της πολυπλοκότητας του φορολογικού συστήματος, επιτρέποντας τα υπεράκτια κέντρα να προσαρμόζονται συνεχώς και γρήγορα και να βρίσκονται πάντα ένα βήμα μπροστά από τους φοροεισπράκτορες, με μεθόδους όπως Revocable Τrust (ανακλητή μεταβίβαση περιουσίας) κ.α.
Στη Μεγάλη Βρετανία η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη.

Το Εθνικό Ελεγκτικό Γραφείο της χώρας υπολόγισε το 2007, δηλαδή πριν από την οικονομική Κρίση και σε χρονιά άνθησης της οικονομίας, πως το 1/3 των 700 μεγαλυτέρων εταιριών της Μ. Βρετανίας δεν είχε πληρώσει ΚΑΘΟΛΟΥ ΦΟΡΟΥΣ, εξαιτίας κυρίως του τεχνάσματος των ενδοομιλικών συναλλαγών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο αχανής όμιλος των ΜΜΕ News Corporation, του μεγιστάνα Ρούπερτ Μέρντοχ, που συνολικά επιβαρύνονταν με συντελεστή μόνον 6%, τη στιγμή που ένας απλός εργαζόμενος του φορολογούνταν με τριπλάσιο ή και πενταπλάσιο συντελεστή. Με άλλα λόγια οι ζάπλουτοι, μέσω των offshore, των ενδοομιλικών συναλλαγών και άλλα τεχνάσματα, ξαφρίζουν την κρέμα, αυγατίζουν τα κέρδη τους, ενώ δεν πληρώνουν φόρους και μετατοπίζουν το κόστος στην υπόλοιπη κοινωνία.

Σε κάθε περίπτωση, όπως δείχνει και θα δείξει η περίπτωση του Ντόναλντ Τραμπ, όταν οι φτωχοί περιμένουν ότι ένας δισεκατομμυριούχος μπίσνεσμεν στην εξουσία θα τους «σώσει» από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και ότι θα λύσει τα προβλήματα τους είναι σα να βάζουν το λύκο να φυλάει τα πρόβατά τους.
 
 * Ο Γιώργος Στάμκος είναι συγγραφέας ([email protected]) και δημιουργός του Ζενίθ (www.zenithmag.wordpress.com)