Η Κριστίν Κίλερ (κεντρική φωτογραφία), η γυναίκα που υπήρξε η «πέτρα» του μεγαλύτερου (;) ροζ – πολιτικού σκανδάλου στη Βρετανία, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 75 ετών. Τα «ροζ σκάνδαλα» στην πολιτική έχουν μακρά ιστορία. Στην παγίδα των μυστικών υπηρεσιών που με «δόλωμα» γοητευτικές γυναίκες εκβιάζουν προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους έχουν πέσει κατά καιρούς αξιοσέβαστοι πολιτικοί, διπλωμάτες, αλλά και δημοσιογράφοι.

Τα «honey traps», οι «παγίδες» τέτοιου τύπου είναι ευρύτατα διαδεδομένες και οι Βρετανοί έχουν αποδειχτεί σπεσιαλίστες.

Όπως γράφει το sputniknews.com, οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες έχουν δημιουργήσει από σαλόνι μασάζ στη Βόρεια Ιρλανδία για να εκβιάζουν Ιρλανδούς πολιτικούς προκειμένου να τους οδηγήσουν σε συμβιβασμό, μέχρι πορνείο στο Λονδίνο τη δεκαετία του 1950 για να εξασφαλίσουν υλικό που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε οποιαδήποτε περίπτωση εκβιασμού, Βρετανών, αλλά και Ρώσων πολιτικών και επιχειρηματιών.

Σκάνδαλο Προφιούμο

Η Κίλερ ήταν το πρόσωπο – κλειδί ενός ερωτικού τριγώνου ανάμεσα στον Τζον Προφιούμο, υπουργό Πολέμου στην κυβέρνηση Μακμίλαν, και στον Γιεβγκένι Ιβανόφ, αξιωματικό του σοβιετικού Ναυτικού και στρατιωτικό ακόλουθο της σοβιετικής πρεσβείας στις αρχές της δεκαετίας του 1960.

Το σκάνδαλο προκάλεσε σοκ στη Βρετανία και έριξε την κυβέρνηση του συντηρητικού πρωθυπουργού Χάρολντ Μακμίλαν.

Τζον Προφιούμο

Ο γιος της, Σέιμουρ Πλατ δήλωσε στον Guardian ότι το σκάνδαλο είχε επηρεάσει την μητέρα του πολύ αρνητικά. Την εποχή εκείνη η Κίλερ ήταν χορεύτρια σε καμπαρέ, αλλά και πόρνη πολυτελείας. Ο Προφιούμο ήταν παντρεμένος όταν έκανε δεσμό μαζί της. Ήταν ο νεότερος βουλευτής της Βρετανίας -εξελέγη σε ηλικία μόλις 25 ετών- και στη συνέχεια, αρχηγός του βρετανικού επιτελείου στην Ιαπωνία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπουργός Εξωτερικών τη δεκαετία του 1950 και υπουργός Πολέμου από το 1960.

Το 1962 το ειδύλλιο δεν ήταν πλέον, κρυφό και ούτε λίγο, ούτε πολύ ο Προφιούμο -λόγω της σχέσεις της Κίλερ με τον Ιβανόφ- κατηγορήθηκε εμμέσως από τον Τύπο για εσχάτη προδοσία. Αυτό που άφησαν να εννοηθεί ήταν ότι μέσω της Κίλερ και του Ιβανόφ, που χαρακτηρίστηκε κατάσκοπος, διοχετεύτηκαν στη Μόσχα, βρετανικά κρατικά μυστικά. Ο Προφιούμο μαθαίνει για τη δεύτερη σχέση της Κίλερ από τον Τύπο. Καλείται, ωστόσο, να δώσει εξηγήσεις στο βρετανικό κοινοβούλιο. Παρουσιάζεται το 1963, κάνοντας το μοιραίο λάθος να αρνηθεί οποιαδήποτε σχέση μαζί της. Δέκα εβδομάδες αργότερα και ενώ το σκάνδαλο είχε αποκαλυφθεί πλήρως, παραδέχτηκε ότι παραπλάνησε τη Βουλή, για να προστατέψει τη σύζυγο και την οικογένειά του, και αναγκάστηκε σε παραίτηση.

Στο μεταξύ, ο Ιβανόφ ανακλήθηκε στη Μόσχα, ενώ ο Στίβεν Γουόρντ (στο πάρτι του οποίου γνωρίστηκαν) δικάστηκε με την κατηγορία των εσόδων από ανήθικες δραστηριότητες. Αυτοκτόνησε, ωστόσο, μία ημέρα πριν από την ετυμηγορία. Η Κριστίν Κίλερ κρίθηκε ένοχη για ψευδορκία από το βρετανικό δικαστήριο και εξέτισε ποινή φυλάκισης εννέα μηνών. Μετά την έξοδό της από τη φυλακή, η Κίλερ κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία της, υπό τον τίτλο «Επιτέλους η αλήθεια».

Ο Προφιούμο και η σχέση του με τη ναζί κατάσκοπο 

Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της δεκαετίας του 1950 που δόθηκαν στη δημοσιότητα πριν λίγες ημέρες αναφέρουν ότι ο Τζον Προφιούμο πριν από την Κίλερ, διατηρούσε δεσμό με το μοντέλο Gisela Winegard, η οποία ήταν κατάσκοπος των Γερμανών κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Είχαν γνωριστεί το 1936 στην Οξφόρδη, κατά τη διάρκεια των σπουδών του. Στα περίπου είκοσι χρόνια που κράτησαν επαφή, εκείνη δούλευε για τις μυστικές υπηρεσίες των ναζί στο κατεχόμενο Παρίσι, απέκτησε παιδί με υψηλόβαθμο Γερμανό αξιωματικό και φυλακίστηκε με την κατηγορία της κατασκοπείας όταν το Παρίσι απελευθερώθηκε το 1944.

Gisela Winegard

Ωστόσο, ο Stephen Dorril, λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Huddersfield, ειδικός στην ιστορία των υπηρεσιών πληροφοριών και συν-συγγραφέας του βιβλίου «Honeytrap» για την υπόθεση Profumo, λέει ότι η Winegard ίσως δεν ήταν το μόνο πρόσωπο της υπόθεσης που εκμεταλλεύτηκε την παράνομη σχέση.

Όπως γράφει ο Guardian «στο αποκορύφωμα του ροζ σκανδάλου του 1963, όταν ο Profumo αναγκάστηκε να παραιτηθεί επειδή είπε ψέματα, συνεπώς παραπλάνησε τη Βουλή των Κοινοτήτων όσον αφορά τη σύντομη σχέση του με την Christine Keeler, η MI6 έστειλε στην MI5 μια επιστολή και αρχεία που περιγράφουν τη σχέση του υπουργού των Τόρις με τη Winegard (πραγματικό όνομα Gisela Klein)».

«Λόρδος» Αντονι Λάμπτον

Ο λόρδος Άντονι Λάμπτον, γόνος γνωστής οικογένειας, υπουργός της κυβέρνησης των Συντηρητικών και γενικός γραμματέας του τότε υπουργείου Άμυνας, πιάστηκε στην παγίδα ενός πορνείου – δημιούργημα της MI5, το 1973. Τη στιγμή που οι μυστικές υπηρεσίες τον χαρακτήρισαν «κίνδυνο για την ασφάλεια» εξαιτίας του τρόπου ζωής του, οι «προσωπικές στιγμές» του αγκαλιά με δύο πόρνες βρέθηκαν «στα μανταλάκια» -πρωτοσέλιδο στη ταμπλόιντ «The News of the World»- ενώ η αστυνομία ανακοίνωνε ότι σε έρευνα που έγινε στο σπίτι του βρέθηκε και κατασχέθηκε μικρή ποσότητα κάνναβης. Τα τεκμήρια εξασφάλισε μία κρυμμένη φωτογραφική μηχανή στο πορνείο.

Ο Λάμπτον παραιτήθηκε από υπουργός και βουλευτής. Μεταγενέστερη έρευνα έδειξε ότι δεν είχε θέσει σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια, καθώς ως υπουργός δεν είχε ποτέ μαζί του τους περίφημους κόκκινους υπουργικούς χαρτοφύλακες (γεμάτους με κυβερνητικά έγγραφα) όταν πήγαινε στις πόρνες.

Μορντεχάι Βανούνου

Το 1986, ο Μορντεχάι Βανούνου Ισραηλινός πρώην τεχνικός στο Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών του Ισραήλ στην έρημο Νεγκέβ (Negev Nuclear Research Center), αποκάλυψε στον βρετανικό Τύπο λεπτομέρειες σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ισραήλ -για την ακρίβεια, πώς το Τελ Αβίβ είχε αναπτύξει παράνομα πυρηνικά όπλα, προσκομίζοντας μάλιστα, φωτογραφικά τεκμήρια.

Κάπως έτσι ξεκίνησε ένας μυστικός «πόλεμος προσφορών» μεταξύ των εφημερίδων που ήθελαν την αποκλειστικότητα. Ο ήδη ταλαιπωρημένος Βανούνου είχε βρει καταφύγιο στα προάστια του Λονδίνου. Ενώ έκανε τη βόλτα του στα αξιοθέατα της πόλης, γνώρισε μία νεαρή γυναίκα, τη Cindy, στη γοητεία της οποίας ενέδωσε μετά από μερικές συναντήσεις. Όταν εκείνη του πρότεινε ένα ρομαντικό ταξίδι στη Ρώμη «για να ξεφύγει», το δέχτηκε.

Μόνο που λίγο αφότου έφτασαν στη Ρώμη, ο Βανούνου απήχθη από πράκτορες της Μοσάντ και μεταφέρθηκε στο Ισραήλ. Εκεί δικάστηκε κεκλεισμένων των θυρών και καταδικάστηκε σε 18 χρόνια φυλάκιση, 11 από τα οποία παρέμεινε στην απομόνωση. Αφέθηκε ελεύθερος το 2004, αλλά του επιβλήθηκαν μια σειρά περιορισμών, μεταξύ άλλων, η απαγόρευση να δώσει συνεντεύξεις σε ξένους δημοσιογράφους και να φύγει από τη χώρα. Τα επόμενα χρόνια συνελήφθη επανειλημμένα από την ισραηλινή αστυνομία και του επιβλήθηκαν διάφορες ποινές για παράβαση των περιορισμών που του είχαν επιβληθεί.

Όπως αποδείχτηκε, η «Cindy» ήταν αξιωματικός της Μοσάντ -πραγματικό όνομα Cheryl Ben Tov- παντρεμένη με επίσης, αξιωματικό της Μοσάντ. Η «εξαφάνιση» του Βανούνου σχεδιάστηκε προκειμένου να αποφευχθεί διπλωματικό επεισόδιο, αφού μία απαγωγή του επί βρετανικού εδάφους θα μπορούσε να αποδειχθεί εξαιρετικά επιζήμια για τις σχέσεις της Μεγάλης Βρετανίας με τους στενούς συμμάχους της.

Τζέρεμι Γούλφεντεν

Ο ανταποκριτής της Daily Telegraph στη Μόσχα στις αρχές της δεκαετίας του 1960, είναι ίσως το πιο τραγικό θύμα της επιχείρησης «honey trap». Ο δημοσιογράφος ήταν διπλά ευάλωτος στον εκβιασμό της KGB: Μιλούσε ρωσικά και ήταν gay -η ομοφυλοφιλία την εποχή εκείνη θεωρούνταν έγκλημα στη Μεγάλη Βρετανία.

Ο κουρέας του Υπουργού Εξωτερικού Εμπορίου ανέλαβε την αποστολή να τον αποπλανήσει, ενώ μια κρυφή φωτογραφική μηχανή τεκμηρίωσε το ραντεβού. Στη συνέχεια, η KGB απείλησε να στείλει τις φωτογραφίες στον εργοδότη του Γούλφεντεν, εκτός και εάν άρχιζε να κατασκοπεύει τους Δυτικούς που ζούσαν στη Μόσχα.

Ο Γούλφεντεν ανέφερε το περιστατικό στην πρεσβεία, η οποία απάντησε διφορούμενα, υπαινισσόμενη ότι πλέον είναι διπλός πράκτορας που θα δίνει πληροφορίες στην KGB και θα συνεχίζει να αναφέρεται στην MI6.

Η αφόρητη πίεση της διπλής ζωής τον οδήγησε στον αλκοολισμό. Προσπάθησε να τερματίσει την καριέρα του απρόθυμου πράκτορα συνάπτοντας γάμο με μια Βρετανίδα που γνώρισε στη Μόσχα και οργανώνοντας την επιστροφή του ως ανταποκριτής από τη Μόσχα στην Ουάσινγκτον.

Όμως, το παιχνίδι των κατασκόπων δεν είναι μία υπόθεση που μπορεί να εγκαταλείψει κανείς εύκολα. Μετά από μία συνάντηση με τον παλιό «καθοδηγητή» του στην MI6 του σε ένα πάρτι της βρετανικής πρεσβείας στην Ουάσιγκτον το 1965, ο Γούλφεντεν  αναγκάστηκε να συνεχίσει.

Ο αλκοολισμός του επιδεινώθηκε και πέθανε στις 31 Δεκεμβρίου 1965 από εγκεφαλική αιμορραγία που προκλήθηκε από πτώση στο μπάνιο. Οι θεωρίες συνωμοσίας για τον θάνατό βεβαίως, παραμένουν μέχρι σήμερα: Δολοφονήθηκε από Αμερικανούς, Βρετανούς ή Σοβιετικούς κατασκόπους; Ή, μήπως από κανέναν;

Η δραματική διαπίστωση είναι ότι, σύμφωνα με έρευνα, ο Τζέρεμι Γούλφεντεν δεν προσέφερε ως κατάσκοπος καμία χρήσιμη πληροφορία (και αυτό ισχύει και για τις δύο πλευρές). Οι Βρετανοί συνάδελφοι του δεν του έδιναν καμία αξιόλογη πληροφορία, καθώς η Υπηρεσία τους είχε προειδοποιήσει ότι μιλούσε στην KGB και οι Σοβιετικοί από την πλευρά τους, είχαν προβλέψει τον κίνδυνο να γίνει διπλός πράκτορας, οπότε ούτε εκείνοι τον τροφοδοτούσαν με πληροφορίες που θα έκαναν τη διαφορά.

Μάρκους Βολφ

Ο επικεφαλής της Γενικής Διεύθυνσης Πληροφοριών (HVA) της πάλαι ποτέ Ανατολικής Γερµανίας, Μάρκους Γουλφ, σε αντίθεση με όσους προηγήθηκαν στη βραχεία αυτή λίστα, δεν υπήρξε θύμα κάποιας παγίδας, αλλά ο αρχιτέκτονας ίσως της πιο επιτυχημένης και εκτεταμένης επιχείρησης «honey trap» στην ιστορία της κατασκοπείας.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Βολφ κατέληξε στην εξής απλή διαπίστωση: Ότι ο αριθμός των εργένηδων στη Γερμανία είχε μειωθεί αισθητά εξαιτίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και ότι η σπανιότητα των εργαζομένων ανδρών στην παραγωγική ηλικία είχε ως αποτέλεσμα την είσοδο των γυναικών όχι μόνο στο εμπόριο και τη βιομηχανία, αλλά επίσης, στην κυβέρνηση και τη δημόσια διοίκηση. Το διπλό αυτό φαινόμενο σήμαινε ότι στα ανώτερα κλιμάκια της δυτικογερμανικής κοινωνίας βρίσκονταν πλέον πολλές περισσότερες ελεύθερες γυναίκες, τη διαθεσιμότητα και το status των οποίων θα μπορούσε να αξιοποιήσει η Στάζι.

Ο Βολφ, που αποτελούσε αίνιγµα για τους ανταγωνιστές του της ΜΙ6 και της CIA, δημιούργησε ένα ειδικό τμήμα στελεχωμένο από όμορφους και έξυπνους αξιωματικούς, – τους «Romeo spies»- στους οποίους ανέθεσε να διεισδύσουν στη Δυτική Γερμανία προς άγραν ισχυρών, ανύπαντρων γυναικών, από τις οποίες θα μπορούσαν να αποσπάσουν πληροφορίες.

Πράκτορες της Στάζι και της KGB

Η επιχείρηση επέτρεψε στη Στάζι να διεισδύσει στα ανώτερα κλιμάκια της κυβέρνησης και της βιομηχανίας της Δυτικής Γερμανίας, με κατάσκοπους στο ΝΑΤΟ, ακόμη και στο προσωπικό γραφείο του καγκελάριου της Δυτικής Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ.

Ωστόσο, το σχέδιο κατέρρευσε όταν η αντικατασκοπεία της Δυτικής Γερμανίας κατάφερε να εντοπίσει τους αξιωματικούς της Στάζι από τo χαρακτηριστικό… κοντό, ομοιόμορφο κούρεμα τους.

Στην αυτοβιογραφία του με τίτλο«Man Without a Face» ο Βολφ αρνείται ότι άσκησε πίεση στους αξιωματικούς του να χρησιμοποιήσουν το σεξ ως «εργαλείο πληροφοριών», ισχυριζόμενος ότι απλά τους έδωσε την ελευθερία να το πράξουν.

«Συνειδητοποίησαν ότι πολλά μπορούν να γίνουν με το σεξ. Αυτό ισχύει τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για την κατασκοπεία, γιατί ανοίγει κανάλια επικοινωνίας πιο γρήγορα από άλλες προσεγγίσεις. Όσο υπάρχει κατασκοπεία, θα υπάρχουν γοητευτικοί Ρωμαίοι που θα ξελογιάζουν ‘στόχους’. Ήμουν επικεφαλής μίας υπηρεσίας πληροφοριών, όχι μιας λέσχης μοναχικής καρδιάς», είχε γράψει.