Οι ΗΠΑ, υπό τον Ντόναλντ Τραμπ και το σύνθημα «η Αμερική ξανά μεγάλη», έχουν στραφεί εκ νέου σε μια πιο επιθετική πολιτική απειλώντας με επεμβάσεις στις «καυτές» ζώνες της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκακιέρας.

Ο Danny Sjursen, στρατηγικός αναλυτής του αμερικανικού στρατού και πρώην καθηγητής ιστορίας στην διάσημη στρατιωτική σχολή του West Point, σε άρθρο του υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο «Πώς να χάσετε τον επόμενο πόλεμο στην Μέση Ανατολή», το οποίο δημοσιεύθηκε στο TomDispatch, προειδοποιεί: Ο πιο σύντομος και σίγουρος δρόμος προς την «κόλαση» για τις ΗΠΑ στο χάος της Μέσης Ανατολής, είναι… να συνεχίζουν να κάνουν ό,τι έκαναν στην περιοχή μέχρι σήμερα και να το ενισχύσουν με την πολιτική της διοίκησης Τραμπ. 

Ο αρθρογράφος ξεκινά με την διαπίστωση πως μετά από 15 χρόνια χαμένων πολέμων, διάδοσης τρομοκρατικών κινημάτων και πολλαπλασιασμού αποτυχημένων κρατών στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, η Αμερική θα πολεμήσει στις επόμενες εκδοχές των συνεχιζόμενων πολέμων της.

Μπορεί η Ουάσιγκτον να «αντάλλαξε» την επεκτατική, σχεδόν μεσσιανική στάση του Τζορτζ Μπους για τον Παγκόσμιο Πόλεμό του κατά του Τρόμου, έναντι μιας ακριβέστερης, σκοπιμότερης, ακόμη και προσεκτικότερης προσέγγισης του Μπαράκ Ομπάμα προς μια ανώνυμη εκδοχή του ίδιου πολέμου για την ηγεμονία στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, και μπορεί τα 19χρονα από την Αϊόβα να έγιναν λιγότερο «πανταχού παρόντα» στις πολύβουες λεωφόρους της Βαγδάτης και της Καμπούλ, αλλά δεν είναι δα και καμιά σπουδαία παρατήρηση να σημειώσουμε ότι περισσότερο από 15 χρόνια αργότερα, ολόκληρη η περιοχή είναι ένα αξιοσημείωτο χάος.

Ακόμη και κάποιες ευεργετικές πράξεις που θα μπορούσαν να εξακολουθούν να υπάρχουν, όπως η προστασία των προσφύγων, η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας, η ειρηνευτική διαμεσολάβηση, δεν φαίνεται να υπάρχουν σε καμία αμερικανική ατζέντα.

«Έτσι, μετά από 16 χρόνια αδιόρατων ή καταστροφικών περιφερειακών εκστρατειών, ίσως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε πώς να κάνουμε καλύτερα τα πράγματα στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και να προσπαθήσουμε να φανταστούμε πώς να χειροτερεύσουμε τα πράγματα, δεδομένου ότι αυτό είναι το μονοπάτι που συχνά φαίνεται να παίρνουμε ούτως ή άλλως», αναφέρει ο Danny Sjursen και προσθέτει:

«Εδώ, λοιπόν, είναι ένα μικρό πείραμα για σας: Τι θα έπρεπε να γίνει αν η Ουάσιγκτον ήθελε να χάσει; Πώς μπορεί η κυβέρνηση των ΗΠΑ να το επιτύχει αυτό; Επιτρέψτε μου να σας προτείνω μια γρήγορη (και αναπόφευκτα ατελής) λίστα υποχρεώσεων σχετικά με το θέμα: Αρχικά, θα ρίξετε έναν διευρυμένο συμβατικό στρατό στο Ιράκ ή/και στην Συρία. Αυτό θα προσέφερε ένα γιγαντιαίο κόκκινο, λευκό και μπλε στόχο για όλους εκείνους τους θυμωμένους, νέους, ριζοσπαστικοποιημένους άνδρες που πεθαίνουν για να σβήσουν την νέα δύναμη των “σταυροφόρων”. Θα χρησίμευε ως αποτελεσματική θρησκευτική-εθνικιστική κραυγή (και στόχος) σε ολόκληρη την περιοχή.

Στη συνέχεια, θα δημιουργούσατε μια απαγόρευση για τους μετανάστες και τους επισκέπτες κάθε είδους, κυρίως από μουσουλμανικές χώρες που θα ήθελαν να έρθουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν είναι σχεδόν τυχαίο το γεγονός ότι το ISIS χαρακτήρισε το σχετικό διάταγμα του προέδρου Τραμπ ως «ευλογημένη απαγόρευση» και τον ίδιο τον Τραμπ ως την “καλύτερη πρόσκληση στο Ισλάμ”. Τέτοιες ενέργειες επιβεβαιώνουν μόνο την εξτρεμιστική αφήγηση: Η ρητορική περί ελευθερίας είναι μια νεοϊμπεριαλιστική απάτη.

Τέλος, θα τροφοδοτούσατε την κοινή αντίληψη στην περιοχή, ότι η στήριξη της Ουάσιγκτον στο Ισραήλ και τους Άραβες μονάρχες είναι άνευ ορίων. Για να το κάνετε αυτό, θα πραγματοποιήσετε δημόσιες συναντήσεις με ισχυρούς στρατιωτικούς, όπως ο Αιγύπτιος πρόεδρος Abdel Fattah al-Sisi και θα πείτε, όταν πάτε στο Ισραήλ, πως σκέφτεστε να αλλάξετε την αμερικανική πολιτική στα ζητήματα του παλαιστινιακού κράτους και των παράνομων ισραηλινών οικισμών στην Παλαιστίνη. Αυτές οι πολιτικές θα τροφοδοτούσαν μια άλλη αφήγηση του ISIS: Η υποστήριξη των ΗΠΑ στους μονάρχες και η αποτυχία της Αραβικής Άνοιξης είναι απόδειξη ότι το να είσαι μουσουλμάνος και ειρηνικός ισλαμιστής δεν σε οδηγεί στην εξουσία μέσω μιας δημοκρατικής διαδικασίας.

Το κλειδί σε μια τέτοια χαμένη στρατηγική θα ήταν να κάνεις ό,τι είναι δυνατόν για να ενισχύσεις την αφήγηση του ISIS για μια μάχη μεταξύ του Ισλάμ και της Χριστιανοσύνης, μιας ενάρετης Ανατολής έναντι μιας διεφθαρμένης Δύσης, ενός αυθεντικού Χαλιφάτου εναντίον των υποκριτικών δημοκρατιών. Σε ό,τι αφορά στον πόλεμο των ιδεών, η επιδίωξη τέτοιων πολιτικών θα απέδιδε μόνο την νίκη του ISIS και άλλων εξτρεμιστικών, τζιχαντιστικών ομάδων. ‘Ετσι θα δημιουργούσατε με επιτυχία μια στρατηγική για να χάνετε αιώνια στην ευρύτερη η Μέση Ανατολή. Και αν αυτό ήταν το επιθυμητό αποτέλεσμα για την Ουάσιγκτον, τότε εντάξει, συγχαρητήρια, αλλά φυσικά όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είναι».

Ακολούθως ο Danny Sjursen αναλύει ένα προς ένα, τα τρία σημεία μιας τέτοιας «χαμένης στρατηγικής».

«Υπάρχουν ήδη χιλιάδες Αμερικανοί στρατιώτες και πεζοναύτες στο Ιράκ και την Συρία, για να μην αναφέρουμε για τα ακόμα πιο πολυάριθμα στρατεύματα που σταθμεύουν στις βάσεις του Κουβέιτ, του Μπαχρέιν, της Τουρκίας και άλλων κρατών. Παρόλα αυτά, εάν θέλετε να διατηρήσετε τον συντομότερο δρόμο για να χάσετε την επόμενη φάση του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, απλά υιοθετήστε τυφλά τα αιτήματα των διοικητών σας περί του ότι χρειάζεστε ακόμα περισσότερα στρατεύματα και αεροπλάνα για να ολοκληρώσετε τη δουλειά στην Συρία, το Αφγανιστάν, την Υεμένη κλπ.

Η χειρότερη (και πιο πιθανή) περίπτωση: Οι αμερικανικές δυνάμεις βυθίζονται σε έναν όλο και πιο περίπλοκο, πολύπλευρο εμφύλιο πόλεμο, βαθύτερα και ακόμη βαθύτερα, μέχρι μια μέρα να ξυπνήσουν σε έναν κόσμο που μοιάζει με τη Βαγδάτη του 2007… και ξανά από την αρχή.

Ή, για να μην κατηγορηθούμε για ηττοπάθεια, πάρτε την καλύτερη περίπτωση: Αυτές οι ατέλειωτες, εξοπλισμένες και ενισχυμένες αμερικανικές δυνάμεις, καθαρίζουν το έδαφος από τον ISIS και καταφέρνουν να σχεδιάσουν την ανατροπή του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Ασαντ στην Συρία.

Είναι η V-Day στην Μέση Ανατολή! Και μετά τι; Πότε και σε ποιον τα αμερικανικά στρατεύματα επιστρέφουν την εξουσία;

Στους Κούρδους; Αυτό δεν είναι αποτελεί καν εκκίνηση για την Τουρκία, το Ιράν και το Ιράκ, για όλες τις χώρες με σημαντικές κουρδικές μειονότητες.

Στους Σαουδάραβες; Μην τους υπολογίζετε. Είναι απασχολημένοι με τους βομβαρδισμούς στην Υεμένη (με όπλα που παίρνουν από τις ΗΠΑ) και αντιμετωπίζουν τα ζητήματα της πετρελαϊκής τους οικονομίας σε έναν κόσμο όπου ο ανταγωνισμός στα ορυκτά καύσιμα είναι σκληρός.

Στην Ρωσία; Καλή ευκαιρία! Να βομβαρδίζει «τρομοκράτες»; Ναί. Να προωθεί έναν αυταρχικό ηγέτη για να εξασφαλίσει δικαιώματα  επί του εδάφους; Σίγουρα. Να προχωρά σε προσωρινές συμμαχίες στην περιοχή; Απολύτως. Αλλά μακροπρόθεσμη οικοδόμηση ενός έθνους στην καρδιά της Μέσης Ανατολής; Απλά δεν είναι το στυλ της Ρωσίας του Βλαντίμιρ Πούτιν, μιας χώρας με δική της ισχυρή πετρελαϊκή οικονομία.

Μπορεί λοιπόν να αφήσεις τον Ασαντ στην εξουσία και να επιστρέψεις την χώρα πίσω σε ό, τι έχει απομείνει από τη μειοψηφία του καθεστώτος; Αυτό, αναμφισβήτητα, είναι ο δρόμος προς την κόλαση. Άλλωστε, ήταν οι δολοφονικές, αεροπορικές επιδρομές που προκάλεσαν τον εμφύλιο πόλεμο. Μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι αργά ή γρήγορα, ο πλειοψηφών πληθυσμός των Σουνιτών και οι αυτονομιστές Κούρδοι θα επαναστατήσουν, ενώ (όπως θα έπρεπε να μας έχουν διδάξει τα τελευταία 15 χρόνια), ένα ακόμη πιο άγριο κύμα εξτρεμιστών θα ανέβει στην επιφάνεια.

Να ληφθεί επίσης υπόψη πως, όπως έδειξε η στρατιωτική εμπειρία των ΗΠΑ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, τα περισσότερα στρατεύματα επί εδάφους δεν είναι λύση. Πρόκειται για μια φόρμουλα για την σπατάλη τεράστιων οικονομικών πόρων και σημαντικών ποσοτήτων αίματος, ενώ παράλληλα αποξενώνεσαι από τον τοπικό πληθυσμό. Ταυτόχρονα, οι αεροπορικές επιδρομές με θύματα μεγάλο αριθμό αμάχων, προσθέτουν μόνο στην αφήγηση του ISIS.

Κάθε ατύχημα απλώς μειώνει περαιτέρω την αμερικανική περιφερειακή αξιοπιστία. Μπορεί οι αεροπορικές επιδρομές και το πυροβολικό να επιταχύνουν την επιθετική πρόοδο των κουρδικών, ιρακινών και συριακών συμμάχων της Αμερικής, αλλά αυτό το όφελος πρέπει να σταθμιστεί με το ηθικό και προπαγανδιστικό κόστος των νεκρών γυναικών και παιδιών.

Με άλλα λόγια, οποιαδήποτε από τις γνωστές στρατηγικές των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης της εστίασης όλων των προσπαθειών στον ISIS ή την ανατροπή του Ασαντ, δεν θα προσθέσει τίποτα σε μια πραγματική πολιτική για την περιοχή.

Αν η κάθε επιλογή εξαρτάται από τον στρατιωτικό παράγοντα, η παρουσία και οι ενέργειες της Αμερικής θα επιδεινώσουν (όπως και στο παρελθόν) την κρίση και θα αναζωογονήσουν πολλούς αντιπάλους της.

Η προτεινόμενη «απαγόρευση εισόδου» στις ΗΠΑ πολιτών από ορισμένες χώρες της Μέσης Ανατολής, από την διοίκηση Τραμπ έγινε αντικείμενο αντιπαράθεσης. Καταρχάς, οι αυξανόμενοι φόβοι σχετικά με τις τρομοκρατικές επιθέσεις της τζιχάντ σε αυτή τη χώρα και ο πιθανός ρόλος των μεταναστών και των προσφύγων σε αυτές είναι υπερβολική αντίδραση σε μια μέτρια απειλή. Κάθε χρόνο, από το 2005 έως το 2015, οι τρομοκράτες σκότωσαν κατά μέσο όρο επτά Αμερικανούς στο έδαφος των ΗΠΑ. Έχετε περίπου 18.000 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνετε σε κάποιο ατύχημα παρά σε μια τέτοια επίθεση. Επιπλέον, σύμφωνα με μελέτη του συντηρητικού Ινστιτούτου Cato, από το 1975 έως το 2015 οι πολίτες των χωρών που περιλαμβάνονται στην απαγόρευση του Τραμπ (συμπεριλαμβανομένου του Ιράκ και της Συρίας) σκότωσαν ακριβώς μηδενικούς ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ούτε κάποιος πρόσφυγας έκανε κάποια μοιραία επίθεση στο εσωτερικό των ΗΠΑ.

Αυτά είναι τα γεγονότα. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία, ωστόσο, είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας απαγόρευσης στον πόλεμο ιδεών στη Μέση Ανατολή. Εν ολίγοις, είναι το «μάνα από τον ουρανό» για την αφήγηση του ISIS, κατά την οποία οι Αμερικανοί φέρονται να μισούν όλους τους μουσουλμάνους. Ακόμη και ο Γερουσιαστής John McCain, γνωστό γεράκι, ανησυχούσε ότι η  διαταγή του Trump «θα πρόσφερε πιθανώς στον ISIS προπαγανδιστικά».

Θυμηθείτε, ενώ ο ISIS λατρεύει να αναλαμβάνει την ευθύνη για κάθε επίθεση στην Δύση που διαπράττεται από χαμένους νέους που αναζητούν ταυτότητα, αυτό δεν σημαίνει ότι η οργάνωση τους κατευθύνει πραγματικά. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των δολοφόνων είναι πολίτες των χωρών τους, όχι πρόσφυγες ή μετανάστες. Ένας από τους πιο αποτελεσματικούς – και τραγικούς – τρόπους για να χάσεις αυτόν τον πόλεμο είναι να αποδείξεις το δικαίωμα στην τζιχάντ.

Ένας άλλος τρόπος να τροφοδοτηθεί η αφήγηση ISIS είναι να ενισχύσεις τις αντιλήψεις της διπλωματικής αλήθειας. Οι Αμερικανοί τείνουν να είναι μερικοί από τους λιγότερο αυτονόητους πολίτες του πλανήτη. Είναι σύμπτωση το γεγονός ότι η δική μας χώρα είναι η μοναδική που εξακολουθεί να αμφισβητεί την ύπαρξη αλλαγής του κλίματος; Μεταξύ των σπάνιων στιγμών που συμφωνούν οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι είναι ότι η Αμερική είναι μια διαρκής δύναμη για το Καλό στη Γη. Ομως, ο υπόλοιπος κόσμος δεν το βλέπει έτσι. Στις παγκόσμιες δημοσκοπήσεις της Gallup, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν, στην πραγματικότητα, αναγνωριστεί ως η πρώτη απειλή για την παγκόσμια ειρήνη!

Ένας λόγος για τον οποίο πολλοί στην Μέση Ανατολή πιστεύουν ότι αυτό οφείλεται στην μακρόχρονη υποστήριξη της Ουάσιγκτον στους περιφερειακούς μονάρχες: Το οικονομικό έτος 2017, ο στρατιωτικός δικτάτορας της Αιγύπτου και ο βασιλιάς της Ιορδανίας θα λάβουν 1,46 δισ. δολάρια και 1 δισεκατομμύριο δολάρια αντιστοίχως σε ξένη βοήθεια από τις ΗΠΑ, σχεδόν το 7% του συνολικού προϋπολογισμού εξωτερικής βοήθειας. Αφού προκάλεσε ένα πραξικόπημα για να ανατρέψει την εκλεγμένη κυβέρνηση της Αιγύπτου, ο στρατηγός Σίσι ήταν επίσημα persona non grata στον Λευκό Οίκο, αν και ο πρόεδρος Ομπάμα επανέφερε την στρατιωτική βοήθεια ύψους 1,3 δισ. δολαρίων το 2015. Η πρόσφατη επίσκεψη του Σίσι στον Λευκό Οίκο του Τραμπ τα άλλαξε όλα αυτά, καθώς σε μια κοινή συνέντευξη Τύπου, ο πρόεδρος είπε ότι ο Σίσι είχε κάνει «φανταστική δουλειά».

Επίσης, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ εγκατέλειψε τις ισχύουσες συνθήκες ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την πώληση, έναντι πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, F-16, στην μοναρχία του Μπαχρέιν.

Όλα αυτά μπορεί να μην είχαν και μεγάλη σημασία, αν δεν ενίσχυαν τον ισχυρισμό του ISIS ότι η δημοκρατία είναι απλά ένα «είδωλο», και η δημοκρατική διαδικασία μια απάτη που οι Αμερικανοί πρόεδροι απλά αγνοούν.

Έπειτα υπάρχει το Ισραήλ, το οποίο είναι ήδη το αντικείμενο μεγάλου μίσους στην περιοχή και τώρα είναι σαφές ότι πρόκειται να λάβει υποστήριξη από την διοίκηση Τραμπ. Ο ρόλος που οι Ισραηλινοί ηγέτες ήδη παίζουν στην αμερικανική εγχώρια πολιτική είναι σίγουρα εντυπωσιακός για τα αραβικά ακροατήρια.

Για 40 χρόνια το Ισραήλ δημιούργησε ολοένα και περισσότερα πραγματικά γεγονότα για να αποτρέψει ένα βιώσιμο Παλαιστινιακό κράτος. Ο Νετανιάχου και οι προκάτοχοί του επέκτειναν τους παράνομους οικισμούς στα παλαιστινιακά εδάφη, έχτισαν τείχος αποκλεισμού και διεύρυναν περαιτέρω τη Δυτική Όχθη κατασκευάζοντας ένα δίκτυο δρόμων που προοριζόταν μόνο για τους Ισραηλινούς στρατιωτικούς και Εβραίους αποίκους.

Παρόλο που οι περισσότεροι ηγέτες του κόσμου, οι λαοί και τα Ηνωμένα Έθνη βλέπουν τους εβραϊκούς οικισμούς στη Δυτική Όχθη ως σημαντικό εμπόδιο για την ειρήνη, ο σημερινός πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Ισραήλ ήταν κάποτε πρόεδρος ενός ταμείου συγκέντρωσης κεφαλαίων που στήριζε ακριβώς αυτούς τους ισραηλινούς οικισμούς. Η ιδέα ότι θα μπορούσε να είναι, ταυτόχρονα, ειλικρινής διαμεσολαβητής στις ειρηνευτικές συνομιλίες αγγίζει την φάρσα.

Θέλετε να χάσετε; Συνεχίστε να τροφοδοτείτε την αφήγηση του ISIS για τη δημοκρατία και το Ισραήλ, όπως κάνει και η διοίκηση του Τραμπ.

Αν η διοίκηση Τραμπ εξακολουθήσει να τροφοδοτεί κάθε αρνητικό αμερικανικό στερεότυπο στην περιοχή, τότε είναι δύσκολο να δούμε ένα μέλλον με οτιδήποτε άλλο εκτός από την ήττα. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο δυσάρεστη.

Δείτε, για παράδειγμα, μια fatwa του 1998 του Οσάμα Μπιν Λάντεν εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών. Εκείνη την εποχή, περιγράφει τρία απτά κίνητρα για τζιχάντ: Την κατοχή των ιερών χωρών του Ισλάμ στη Μέση Ανατολή, τις επιθέσεις των ΗΠΑ και τις κυρώσεις εναντίον του Ιράκ, καθώς και την αμερικανική υποστήριξη στην «κατοχή» του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ. Αν το κέντρο βάρους του ISIS και της αλ-Κάιντα δεν είναι η στρατιωτική δύναμή τους αλλά η ιδεολογία τους (όπως πιστεύω ότι είναι), τότε το τελευταίο πράγμα που θα θέλει να κάνει η Ουάσιγκτον είναι να τεκμηριώσει οποιοδήποτε από αυτά τα τρία «οράματα» αμερικανικού κινήτρου.

Ο στόχος είναι να χάσουν οι ΗΠΑ τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και σε μέρη της Αφρικής. Σε αυτή την περίπτωση, η λύση είναι προφανής: Η Ουάσινγκτον πρέπει να στείλει περισσότερα στρατεύματα και να δημιουργήσει ακόμη περισσότερες βάσεις στην περιοχή, να διατηρήσει ανεπιφύλακτη στήριξη στις ισραηλινές κυβερνήσεις και στους Άραβες μονάρχες και να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να απαγορεύσει τους μουσουλμάνους πρόσφυγες στην Αμερική. Αυτό, τελικά, αντιπροσωπεύει τον «βασιλικό» δρόμο για να επιβεβαιώσει τις γενικές αφηγήσεις της Αλ Κάιντα και τώρα του ISIS. Είναι μια φόρμουλα – η οποία έχει χρησιμοποιηθεί ήδη τα τελευταία 15 χρόνια – για τη δημιουργία ακόμα πιο αποτυχημένων κρατών και τρομοκρατικών ομάδων σε όλη την περιοχή.

Όσον αφορά ειδικότερα τη Συρία, υπάρχουν κάποιες συγκλονιστικά ανυπολόγιστες αντιφάσεις στις αντιδράσεις της Ουάσιγκτον. Ο πρόεδρος Τραμπ, για παράδειγμα, μίλησε πρόσφατα συναισθηματικά για τα «δολοφονημένα, όμορφα μωρά» στο Ιντλίμπ της Συρίας. Ωστόσο, η εντολή της διοίκησης απαγορεύει σε όλους τους Σύριους πρόσφυγες – συμπεριλαμβανομένων των όμορφων μωρών τους – να εισέλθουν στη χώρα. Εάν λίγοι Αμερικανοί γνωρίζουν την ασυμφωνία ή την υποκρισία αυτού του γεγονότος, μπορείτε να στοιχηματίσετε ότι αυτό δεν ισχύει στον αραβικό κόσμο.

Για τον ISIS, ο σημερινός αγώνας στη Συρία, στο Ιράκ και αλλού είναι μέρος ενός αδιάκοπου, αποκαλυπτικού ιερού πολέμου μεταξύ του Ισλάμ και της Δύσης. Αυτή η αφήγηση είναι αποδεδειγμένα ψευδής. Η τρέχουσα γενιά τζιχάντ ξεπήδησε από τα πραγματικά παράπονα και τις αντιληπτές ταπεινώσεις που διαπράχθηκαν από τις πρόσφατες δυτικές πολιτικές. Δεν υπήρχε τίποτα «αιώνιο» σε αυτό. Οι πρώτες βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας στην Μέση Ανατολή πραγματοποιήθηκαν μετά τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ξεχάστε λοιπόν τον αγώνα «χιλιετιών» ή ακόμα και την «σύγκρουση των πολιτισμών».

Καταλήγοντας ο Danny Sjursen τονίζει: «Χρειάστηκαν οι πρώτες στρατιωτικές επεμβάσεις της Αμερικής στην περιοχή για να δημιουργήσουν αυτό που έχει γίνει πλέον «αιώνιος» πόλεμος με τη διάδοση των εξεγέρσεων της τρομοκρατίας. Θέλετε μια φόρμουλα για αιώνιο πόλεμο; Στείλτε το ιππικό… ξανά».