Στην καρδιά της Υεμένης βρίσκεται ένα σύμπλεγμα αρχαίων ουρανοξυστών από λάσπη που στέκεται περήφανα πάνω στην έρημο. 

Είναι η πόλη Σιμπάμπ. Χτισμένη τον 16ο αιώνα παραμένει μια από τις παλαιότερες μητροπόλεις του κόσμου στις οποίες χρησιμοποιήθηκε η κατακόρυφη κατασκευή. 

Η πόλη υπήρξε μια σημαντική στάση για τα καραβάνια για την προμήθεια μπαχαρικών και θυμιαμάτων. Η Βρετανίδα εξερευνήτρια Φρέγια Σταρκ, το 1930, βάφτισε την πόλη από λάσπη «το Μανχάταν της ερήμου». 

Η Σιμπάμπ χτίστηκε ψηλά για να προστατεύεται τόσο από τις πλημμύρες όσο και από τους εχθρούς, ωστόσο, βρίσκεται παράλληλα πολύ κοντά τόσο σε πηγές νερού, όσο και σε γεωργικές εκτάσεις. 

Σύμφωνα με το National Geographic, τα πλινθόκτιστα πολυώροφα κτίρια, τα οποία εκτείνονται έως και επτά ορόφους κατασκευάστηκαν από το εύφορο χώμα γύρω από την πόλη. Χώμα, σανό και νερό χρησιμοποιήθηκαν για τα τούβλα που στη συνέχεια ψήθηκαν στον ήλιο για μέρες. 

Τα ισόγεια χωρίς παράθυρα χρησιμοποιήθηκαν για τα ζώα και ως αποθήκες σιτηρών ενώ οι πάνω όροφοι αποτελούν μεταξύ άλλων χώρους συναντήσεων! Υπέργειες γέφυρες αλλά και πόρτες συνδέουν τα κτίρια μεταξύ τους, πράγμα που είναι τόσο χρηστικό, όσο και μέτρο άμυνας της πόλης. 

Οι δομές της πόλεις απειλούνται συνεχώς από το άνεμο, τη βροχή και τον ήλιο και απαιτείται συνεχής συντήρηση. Το 2008, ένας τροπικός κυκλώνας που έφερε πλημμύρες κατέστρεψε μέρος της πόλης.

Η πόλη κινδυνεύει και από ανθρωπογενείς παράγοντες. Το 2015 προστέθηκε στη λίστα της Παγκόσμιας Κληρονομιάς σε Κίνδυνο, όταν ο βίαιος εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε στην Υεμένη, ώθησε τη χώρα σε μια μεγάλη ανθρωπιστική καταστροφή. 

Ιστορικά κτίρια υπέστησαν σημαντικές ζημιές κατά τη διάρκεια σφοδρών βομβαρδισμών στη Σαναά και εξακολουθούν να κινδυνεύουν από ένοπλες συγκρούσεις.