Ο «τυφώνας» Ρούμπιν Κάρτερ δεν ήταν απλώς ένας πυγμάχος αλλά ένα σύμβολο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αγώνων κατά των διακρίσεων των Αφροαμερικανών. Ο Κάρτερ καταδικάστηκε για μια τριπλή δολοφονία που δεν διέπραξε πoτέ. Στην πραγματικότητα καταδικάστηκε επειδή ήταν αφροαμερικανός. Η ιστορία του τραγουδήθηκε από τον Μπομπ Ντίλαν, ενώ έγινε και ταινία (1999) με πρωταγωνιστή τον Ντένζελ Ουάσινγκτον. Διαβάστε για τη νύχτα που στήθηκε η συνωμοσία σε βάρος του «Τυφώνα»…

Ο Ρούμπιν «Hurricane» Κάρτερ (6 Μαΐου 1937 – 20 Απριλίου 2014) διέπρεψε στα ρίνγκ στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’60. Για μια πενταετία, από το 1961 έως το 1966, ο Κάρτερ βρισκόταν ανάμεσα στους σπουδαιότερους πυγμάχους έχοντας 28 νίκες, 11 ήττες και 1 ισοπαλία και βάδιζε προς την κορυφή. Ωστόσο η καριέρα του στα ρινγκ ολοκληρώθηκε απότομα, καθώς συνελήφθη για μια τριπλή δολοφονία στη γενέτειρά του, το Πάτερσον, στο Νιου Τζέρσεϋ.

Στις 17 Ιουνίου του 1966, δύο άνδρες μπήκαν στο «Lafayette Bar and Grill» στο Πάτερσον και αμέσως άνοιξαν πυρ, ο ένας με καραμπίνα, ο άλλος με πιστόλι. Νεκροί από την επίθεση έπεσαν ο μπάρμαν Τζέιμς Όλιβερ και ο Φρεντ Νάγιοκς, πελάτης. Λίγο αργότερα στα τραύματά της υπέκυψε και η Χέιζελ Τάνις, επίσης πελάτισσα. Ο ίδιος ο Κάρτερ υποστήριξε από την αρχή την αθωότητά του, ωστόσο η επιτροπή, που αποτελούνταν μόνο από λευκούς, τον καταδίκασε τρεις φορές σε ισόβια, αν και δεν υπήρξαν ποτέ αποδεικτικά στοιχεία. Μαζί του καταδικάστηκε ο Τζον Άρτις, συνοδηγός του Κάρτερ, την ημέρα της σύλληψης. 

Το 1974, μέσα από τη φυλακή, θα γράψει την αυτοβιογραφία του «The Sixteenth Round: From Number 1 Contender to Number 45472». Δύο χρόνια αργότερα το ανώτατο δικαστήριο του Νιου Τζέρσει ανέτρεψε την καταδίκη του λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Ωστόσο καταδικάστηκε εκ νέου σε δεύτερη δίκη το ίδιο έτος. Το 1985 ο δικαστής Χάντον Λι Σάροκιν επανεξετάζοντας την υπόθεση του Κάρτερ έκανε λόγο για «δίωξη βασισμένη σε φυλετικές διακρίσεις» και έδωσε εντολή για απελευθέρωσή του. Το 1988 η Εισαγγελία του Νιού Τζέρσεϊ απέσυρε οριστικά τις κατηγορίες.

Ο «Τυφώνας» παρέμεινε στη φυλακή για 19 ολόκληρα χρόνια δίνοντας μια πολυετή δικαστική μάχη για τη δικαίωσή του.  Όπως λέει o φίλος και συγκρατούμενός του Τζον Άρτις, ο Κάρτερ «ήταν ένας Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ του δικαστικού συστήματος». Μιλώντας στο Democracy Now, ο Άρτις αναφέρει πως ο Κάρτερ «απεχθανόταν την αδικία και υπερασπιζόταν τα δικαιώματα των αδύναμων». Οι δυο τους γνωρίστηκαν μέσω ενός κοινού φίλου. 

Τι συνέβη εκείνη τη νύχτα του 1966; Ο Τζον Άρτις διηγείται:

Τον συνάντησα τυχαία στην πόλη εκείνο το βράδυ. Του ζήτησα να με πάει μέχρι το «Nite Spot» ένα από τα διασημότερα νυχτερινά μαγαζιά στο Πάτερσον. Με ακολούθησε και στη συνέχεια να με πετάξει στο σπίτι. Είπε «εντάξει». Έξω από το μαγαζί ένας ακόμη γνωστός του ζήτησε να πάει μέχρι το σπίτι. Δέχτηκε και έτσι οι τρεις μπήκαμε στο αμάξι. Ωστόσο ο Ρούμπιν ήθελε αρχικά να περάσει από το δικό του σπίτι που ήταν στα ανατολικά. Στη διαδρομή μας σταμάτησε η αστυνομία.

Ένας αστυνομικός μας πλησίασε. Κοίταξε μέσα στο αυτοκίνητο και ζήτησε την άδεια και το δίπλωμα από τον Κάρτερ. Ο αστυνομικός τον αναγνώρισε. «Ε! Πρωταθλητή δεν σε αναγνώρισα…», του είπε. Ο Κάρτερ ρώτησε: «Λοιπόν ποιον είναι το πρόβλημα;». «Ψάχνουμε για δύο νέγρους», του απάντησε. Ωστόσο στο αυτοκίνητο ήμασταν τρεις, έτσι μας επέτρεψαν αν φύγουμε. Τελικά πήγαμε στο σπίτι του Ρούμπιν και στη συνέχεια αφήσαμε τον γνωστό στο σπίτι. Συνεχίσαμε για το δικό μου σπίτι. Μας σταμάτησε ο ίδιος αστυνομικοί σε μια διασταύρωση. Όταν έφτασαν και οι υπόλοιποι αστυνομικοί δεν ανέφερε ποτέ μας είχε κάνει έλεγχο και νωρίτερα όταν ακόμη ήμασταν τρεις. Τώρα πλέον είχαμε μείνει δύο (*όσοι και οι δράστες της δολοφονίας). Μας πήγαν στον τόπο του εγκλήματος και αυτή ήταν η αρχή του εφιάλτη μας.

Μας ανάγκασαν να σταθούμε μπροστά από το κατάστημα, με την πλάτη γυρισμένη σε αυτό. Ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί μας κοίταζε, ενώ την ίδια ώρα έβγαζαν από μέσα τα θύματα της επίθεσης, πάνω στα φορεία, και τα έβαζαν στα ασθενοφόρα. Στη συνέχεια μας έβαλαν σε ένα περιπολικό κα μας οδηγήσαν στο αρχηγείο.

Στον Ρούμπιν Κάρτερ και τον Τζον Άρτις απαγγέλθηκαν κατηγορίες για τριπλή δολοφονία. Βρέθηκαν ενώπιον του δικαστηρίου και μετά από έξι εβδομάδες ανακοινώθηκε η απόφαση. «Μας είπαν να σηκωθούμε και μας έκριναν ένοχους για τις δολοφονίες. Τα πόδια μου λύγισαν. Δεν είχαν ξανανιώσει πιο φοβισμένος σε όλη μου τη ζωή γιατί γνώριζα πως στη συνέχεια το δικαστήριο θα ανακοίνωνε την ποινή μας». Κρίθηκαν ένοχοι αλλά με την δυνατότητα απόδοσης χάριτος. «Σε αντίθετη περίπτωση θα είχαμε καταδικαστεί σε θάνατο και όχι σε ισόβια», αναφέρει ο Άρτις.

Ο Τζον Άρτις έχει αποκαλύψει και στο παρελθόν πως του ζητήθηκε από την αστυνομία να αναγνωρίσει ως μοναδικό δράστη της δολοφονίας τον Τζον Κάρτερ ώστε να αφεθεί ελεύθερος. «Μου το πρότειναν στην αρχή, αλλά και μετά από δέκα χρόνια. Αρνήθηκα να το κάνω», λέει.

Ο Τζον Άρτις αφέθηκε πρώτος ελεύθερος με αναστολή το 1981, γεγονός που του έδωσε τη δυνατότητα να συνεχίσει να παρακολουθεί μαθήματα στο κολέγιο. Όπως αναφέρει ο λόγος που τον απελευθέρωσαν ήταν η στάση που κράτησε κατά τη διάρκεια μιας εξέγερσης το 1971. Είχε ταχθεί κατά της δολοφονία ομήρων που είχαν πιάσει οι κρατούμενοι και οι αρχές του Νιου Τζέρσεϊ άλλαξαν στάση απέναντι του μειώνοντάς του την ποινή στο ελάχιστο λόγω καλής διαγωγής.

Ο Ρούμπιν Κάρτερ απελευθερώθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 7 Νοεμβρίου του 1985, όταν το δικαστήριο επανεξετάζοντας την υπόθεση απεφάνθη πως «τα κριτήρια για την καταδίκη μας ήταν περισσότερο φυλετικά, παρά λογικά και τα περισσότερα επιχειρήματα ήταν προϊόν απόκρυψης και όχι αποκάλυψης». «Όταν ο δικαστής Χάντον Λι Σάροκιν ανακοίνωσε την απόφαση έτρεξα στον Ρούμπιν και τον αγκάλιασα. Είχα την αίσθηση πως όλα θα πήγαιναν καλά στο εξής. Ο Σάροκιν είπε στους εισαγγελείς του Νιου Τζέρσεϊ πως στην υπόθεση υπήρξε κατάφωρη παραβίαση των συνταγματικών δικαιωμάτων». Ο «τυφώνας» αφέθηκε ελεύθερος το 1985 και οι κατηγορίες αποσύρθηκαν οριστικά το 1988.

Οι Ρούμπιν Κάρτερ και Τζον Άρτις έμειναν αχώριστοι μέχρι το θάνατο του πρώτου πριν από λίγες ημέρες από καρκίνο. «Ένιωθε υπεύθυνος για αυτό που μου είχε συμβεί, καθώς όπως έλεγε η παγίδα είχε στηθεί για αυτόν. Αυτά τα 48 χρόνια ο ένας υποστήριζε και προστάτευε τον άλλο. Ήταν ο ορισμός της φιλίας. Ο Ρούμπιν ήταν πιστός σε μένα και εγώ έμεινα πιστός στον Ρούμπιν». Ο Άρτις βοήθησε τον φίλο του μέχρι την τελευταία στιγμή της μάχης του με την επάρατη νόσο.

Λίγα χρόνια μετά την απελευθέρωση του, το 1994, ο Ρούμπιν Κάρτερ θα μιλήσει στο Πανεπιστήμιο «Queen» στον Καναδά. «Υπάρχουν φυλακές και φυλακές. Μπορούν να φαίνονται διαφορετικές αλλά είναι ίδιες. Όλες έχουν ως στόχο τον περιορισμό. Τον περιορισμό της ελευθερία σας. Σας πετούν στην απομόνωση χτυπώντας την αυτοεκτίμησή σας. Υπάρχουν φυλακές από τούβλα, τσιμέντο και χάλυβα, αλλά υπάρχουν και φυλακές χωρίς ορατούς τοίχους, οι φυλακές της φτώχειας, του αναλφαβητισμού και του ρατσισμού. Πολλές φορές άνθρωποι καταδικάζονται σε αυτές τις φυλακές. Το δικό μας το καθήκον είναι να αναγνωρίζουμε την αλληλοσύνδεση και την ομοιότητα αυτών των φυλακών και να δράσουμε ενάντια σε αυτές. Γιατί καμία φυλακή δεν μου είναι αρεστή», είχε πει μεταξύ άλλων προς τους παρευρισκόμενους, επισημαίνοντας πως «η πραγματική ελευθερία» είναι η παιδεία.

Here comes the story of the Hurricane….