Επεξεργασία Δέρματος. Μία από τις πιο βρώμικες μπίζνες της [έτσι κι αλλιώς] ανελέητης Βιομηχανίας Ένδυσης. Γι άλλη μια φορά, η στάση είναι στο Μπαγκλαντές. Στις όχθες του ποταμού Buriganga, στα νότια της πρωτεύουσας Dhaka. Στη γειτονιά  του Hazaribagh.

Στο γνωστό μολυσμένο ποτάμι… Εδώ καταλήγουν τα λύματα και τα τοξικά απόβλητα. Από πού ξεκινάνε όμως; Κι από ποια χέρια περνούν για να φτάσουν εδώ;

Στο Μπαγκλαντές, η Βιομηχανία Δέρματος είναι μια δυσώδης αλλά μεγάλη για τη χώρα, μπίζνα. Βρωμάει μεν αλλά φέρνει ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Τα δέρματα είναι το δεύτερο εξαγωγικό προϊόν της χώρας. Περισσότεροι από 20.000 εργάτες και οι οικογένειές  τους ζουν από την επεξεργασία του δέρματος. Και πεθαίνουν από αυτήν. [Σύμφωνα με μια παλιότερη έρευνα, το 90% των εργατών στα βυρσοδεψεία πεθαίνουν πριν φτάσουν τα 50.]

Πώς να μην πεθαίνουν πριν την ώρα τους; Από όλες τις δουλειές που μπορεί να κάνει ένας Μπαγκλαντεσιανός εργάτης στη Βιομηχανία της Ένδυσης, το βυρσοδεψείο είναι με διαφορά, η πιο βρώμικη. Αρκεί να αναφέρουμε ότι κάθε μέρα, τα βυρσοδεψεία της περιοχής επιβαρρύνουν το ήδη μολυσμένο νερό με 21.000 κυβικά τοξικών αποβλήτων τα οποία μέσα από λούκια, καταλήγουν τελικά στον ποταμό της πρωτεύουσας.

Σε ένα από τα εργοστάσια που προμηθεύει μαύρα δέρματα στο Χονγκ-Κονγκ , την Κορέα και την Ιταλία, τα δέρματα βυθίζονται σε τεράστια ξύλινα βαρέλια με τοξικά χημικά όπως το αρσενικό και το θειικό χρώμιο για να μαλακώσουν. Οι περισσότεροι εργάτες δουλεύουν  χωρίς κανένα μέτρο προστασίας. Δεν φορούν ποτέ γάντια –μια ματιά στα χέρια τους αρκεί για να καταλάβει κανείς τι… εξοπλισμό χρησιμοποιούν – πολλές φορές, δεν φορούν ούτε παπούτσια. Περπατούν ξυπόλυτοι σε πατώματα καλυμμένα με οξύ.

“Εργάζονται σε αυτές τις συνθήκες χωρίς προστασία και με ελάχιστο  έως καθόλου ενδιαφέρον για την υγεία τους από τους ιδιοκτήτες εργοστασίων” δηλώνει ο Richard Pearshouse, ο οποίος έκανε έρευνα για τις συνθήκες στα βυρσοδεψεία το 2012 για το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Εννοείται ότι η παρατεταμένη έκθεση σε αυτά τα χημικά  μπορεί να προκαλέσει καρκίνο. Είναι να αναρωτιέσαι τελικά, ποιος από όλους έχει τα πιο βρώμικα χέρια…Οι εργάτες ή οι ιδιοκτήτες των βυρσοδεψείων και το κράτος;

Ποιος νοιάζεται όμως για τους εργάτες που πολλές φορές είναι παιδιά [άλλη πονεμένη ιστορία κι αυτή] όταν η Κυβέρνηση του Μπαγκλαντές έχει αποφασίσει να επενδύσει στο Δέρμα… Το 95% των δερμάτων εξάγονται σε Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Ολλανδία, Ισπανία, Ρωσία, Βραζιλία, Ιαπωνία, Κίνα , Σιγκαπούρη, Ταϊβάν.

Όχι ότι το Μπαγκλαντές έχει και καμιά μακρόχρονη παράδοση στο δέρμα…Το πρώτο βυρσοδεψείο στη χώρα  ξεκίνησε να λειτουργεί τη δεκαετία του 1940, στο Narayanganj. Αργότερα μεταφέρθηκε στο Hazaribagh. Γύρω στα 1965, υπήρχαν στην περιοχή περίπου 30 βυρσοδεψεία. Σήμερα [με τη φροντίδα της Κυβέρνησης ] ξεπερνούν τα 200.

Υποτίθεται ότι τα βυρσοδεψεία πρόκειται να απομακρυνθούν από τη γειτονιά του Hazaribagh. “Η Κυβέρνηση και οι ιδιοκτήτες δίνουν υποσχέσεις για  πολύ περισσότερο από όσο μπορώ να θυμηθώ. Και κοίτα, ακόμη ζούμε μέσ’ τη βρώμα” λέει ο 30χρονος εργάτης Abdul Majid. “Όσο τα βυρσοδεψεία θα φέρνουν χρήματα εδώ, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.”

* Όλες οι  φωτογραφίες  είναι του πολυβραβευμένου φωτογράφου Golam Mostofa Bhuiya Akash από το Μπαγκλαντές