Ξεκινώντας από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο καθηγητής ψυχολογίας Χελμουτ Κέντλερ, πραγματοποίησε ένα φρικτό «πείραμα», όπου σκόπιμα έδινε παιδιά που δεν είχαν σπίτι σε παιδόφιλους άνδρες, καθώς υποστήριζε ότι θα γίνονταν «στοργικοί γονείς».

Η πρακτική αυτή εφαρμοζόταν για πάνω από 30 χρόνια, με τις υπηρεσίες παιδικής πρόνοιας του Βερολίνου και τη Γερουσία να κάνουν τα στραβά μάτια στις αναδοχές, ή ακόμα και να τις εγκρίνουν. Μεταξύ των ανάδοχων πατεράδων ήταν και διακεκριμένοι ακαδημαϊκοί, ενώ οι ανάδοχοι λάμβαναν μέχρι και τακτικό βοήθημα για την ανατροφή των παιδιών.