«Στις 21.50, λόγω καρδιαγγειακής και αναπνευστικής ανεπάρκειας, πέθανε ο Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Στάλιν», είπε ένας εκφωνητής. Μια γυναίκα βγάζει το καπέλο της, έτοιμη να δακρύσει. Ένας όμορφος νεαρός με στρατιωτική στολή σκύβει το κεφάλι. Ένας μεσήλικας άνδρας κοιτάζει την κάμερα, σαν να ελέγχει ότι τον παρακολουθεί ακόμα, πριν κοιτάξει ξανά… Ξανά και ξανά, εστιάζουμε στα πρόσωπα στα πλήθη σε όλη τη Σοβιετική Ένωση. Δεν είναι όλα σκυθρωπά. Μερικοί άνθρωποι κινούνται, συνομιλούν, μασούν, καπνίζουν, ακόμη και μισο-χαμογελούν

Ο έπαινος των ραδιοτηλεοπτικών φορέων για τον Στάλιν γίνεται όλο και πιο υπερβολικός: «Γνωρίζαμε ότι ήταν ο καλύτερος στον πλανήτη. Είναι αδύνατο να πάρετε τα μάτια σας από αυτό το απείρως αγαπητό πρόσωπο. Τα μάτια είναι γεμάτα δάκρυα, κρατάς την αναπνοή σου, κατακλύζεσαι από τη θλίψη που μοιράζονται εκατομμύρια, εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι». Ήταν όμως αυτή η πραγματικότητα;