Το 2002, ένας (πλούσιος) αγοραστής κατέβαλε 180.000 γιουάν – σχεδόν 28.000 δολάρια – για μόλις 20 γραμμάρια του κινέζικου θρυλικού τσαγιού Da Hong Pao.

Ακόμη και σε μια κουλτούρα, όπως η κινεζική, που θεωρεί εδώ και 1500 χρόνια το τσάι ως μια μορφή τέχνης και επιπλέον διαθέτει σύστημα ταξινόμησης (το σύστημα ταξινόμησης του τσαγιού κάνει το αντίστοιχο σύστημα για το γαλλικό κρασί να ωχριά), η τιμή παραμένει εξαιρετικά υψηλή.

Το αυθεντικό Da Hong Pao κοστίζει το βάρος του σε χρυσό. Για την ακρίβεια, περισσότερο από 30 φορές το βάρος του σε χρυσό: Ένα μόνο γραμμάριο κοστίζει σχεδόν 1.400 δολάρια.

«Φαίνεται κατάλληλο για ζητιάνο, αλλά έχει τιμή για αυτοκράτορα και την καρδιά του Βούδα» λέει στο BBC ένας καλλιεργητής της εν λόγω ποικιλίας στην νότια Κίνα.

Η οικογένεια του ασχολείται με την καλλιέργεια του τσαγιού πολλές γενιές και ακόμη, μέχρι τώρα, κάθε άνοιξη εξακολουθεί να πηγαίνει στα βουνά για να προσευχηθεί στον θεό του τσαγιού, Lu Yu, ζητώντας του να φέρει νέους βλαστούς.

Το αυθεντικό Da Hong Pao προέρχεται μόνο από την αρχική καλλιέργεια, από τη -«μητέρα», την πρώτη συστάδα δέντρων της ποικιλίας- εξού και η τιμή είναι τόσο υψηλή.

Και βέβαια,  δεν είναι μόνο οι Κινέζοι που εκτιμούν το Da Hong Pao. Το 1849, ο Βρετανός βοτανολόγος Robert Fortune πήγε στα ομιχλώδη βουνά Wuyishan, σε μυστική αποστολή (της αγρο-βιομηχανικής κατασκοπείας στην οποία η αποικιακή Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών διακρίθηκε).

Οι Βρετανοί, οι οποίοι μοιράζονται την ίδια… εμμονή για το τσάι με την Κίνα, αγόραζαν τότε από τους Κινέζους μετάξι και πορσελάνη. Αλλά ένα έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο, έφερε μία ιδιότυπη λύση, όπως έκανε η Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών με άλλα πολύτιμα φυτά: Να κλαπούν οι σπόροι (ή, καλύτερα, τα μοσχεύματα) και να τα καλλιεργηθούν αλλού.

Εάν η Βρετανία μπορούσε να καλλιεργήσει τις δικές της ποικιλίες τσαγιού στην Ινδία, το έθνος θα ήταν πολύ λιγότερο εξαρτημένο από την Κίνα.

Κάπως έτσι άρχισε η ιστορία…