Ο παλαιός σιδηροδρομικός σταθμός στο λιμάνι του Πειραιά χαρακτηρίστηκε μνημείο από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων. 

Το ΚΣΝΜ γνωμοδότησε κατά πλειοψηφία υπέρ του χαρακτηρισμού του σταθμού και του υποστέγου του ως μνημείο, καθώς αποτελεί αξιόλογο έργο αρχιτεκτονικής με ιστορική και κοινωνική σημασία, τοπόσημο της πόλης του Πειραιά.

O σταθμός εγκαινιάστηκε στις 8 Μαρτίου 1904 ως τερματικός σταθμός της σιδηροδρομικής γραμμής Πειραιά Λιμένα – Παπαπουλίου, και σήμερα δε λειτουργεί. Διαθέτει πλευρική αποβάθρα και γραμμές εναπόθεσης αμαξοστοιχιών.

Ο σταθμός Πειραιά Λιμένα ήταν μεταξύ 1904 και 2005 γνωστός ως σταθμός Λαρίσης, ονομαζόμενος έτσι (ανεπίσημα) επειδή αυτός εξυπηρετούσε τη σιδηροδρομική συγκοινωνία μεταξύ Πειραιά και Λάρισας, που αποτελούσε τη σημαντικότερη πόλη κοντά στο βόρειο άκρο της γραμμής, τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της (το βόρειο άκρο της γραμμής ήταν στην πραγματικότητα το Παπαπούλι). Κατ’ αντιστοιχία με την περίπτωση των σιδηροδρομικών σταθμών της Αθήνας, ο σιδηροδρομικός σταθμός Πειραιά των Σιδηροδρόμων Πειραιώς – Αθηνών – Πελοποννήσου έφερε την (ανεπίσημη) ονομασία «σταθμός Πελοποννήσου».

Ο σταθμός Πειραιά Λιμένα είναι επίσης γνωστός στους περιοίκους ως σταθμός Αγίου Διονυσίου, λόγω της γειτνίασής του με τον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου αλλά και ως ο «Σταθμός της ξενιτιάς», καθώς από εκεί ξεκινούσαν μεταπολεμικά πολλές αμαξοστοιχίες γεμάτες μετανάστες με προορισμό χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης.

Το 2012, η ΓΑΙΟΣΕ παραχώρησε το κτήριο του σταθμού και τις σιδηροδρομικές γραμμές στο Δήμο Πειραιά, ο οποίος σύμφωνα με τα σχέδια σκοπεύει να εκμεταλλευτεί το ακίνητο με τη δημιουργία Μουσείου Ρεμπέτικου Τραγουδιού, Πολιτιστικού Κέντρου, Χώρων Πρασίνου και Αναψυχής καθώς και Ποδηλατόδρομων κατά μήκος των εγκαταλειμμένων γραμμών.