Όλα ξεκίνησαν γύρω στα Χριστούγεννα. Ο συγκάτοικος μου ο Ντάνιελ εμφανίστηκε ένα απογευμα με την ιδεα. Μου λεει «τι έχεις κανονίσει για καλοκαίρι;», «…τιποτα», «δες αυτό» και μου δείχνει το video του Mongol Rally. Αμέσως ψηθήκαμε να το κάνουμε. Ήταν τόσο τρελό που μας ξεπερνούσε. 

Το πρώτο πρόβλημα ήταν να πείσουμε τις κοπέλες μας ότι θα το κάνουμε. Στην αρχή τους φάνηκε αστείο, αλλά όταν κατάλαβαν ότι στ αλήθεια σκόπευουμε να το κάνουμε δεν χάρηκαν και τόσο.

Αυτομάτως σήμαινε ότι δεν έχει καλοκαιρινές διακοπές και όλες οι μέρες άδειας θα πήγαιναν στο ταξίδι. Εγώ ξεκίνησα να μαζεύω υπερωρίες…

Μας έλειπε βέβαια και το τρίτο άτομο. Γιατί 12.000 χιλιόμετρα μαζί με ένα άτομο σε ένα αμάξι δεν ξέρεις πως θα καταλήξει. Τέσσερις είναι πολλοί για ένα τόσο μικρό αμάξι, οπότε καταλήξαμε ιδανικός αριθμός συμμετεχόντων οι τρεις.

Το συζητήσαμε με πολύ κόσμο που ταν θετικοί και τους αρεσε η ιδέα, αλλά από κει μέχρι να φτάσεις να το κάνεις απέχει πολύ. Υπήρχε μόνο ένας που μας ρωτούσε συνέχεια πως πάει και αν βρήκαμε τον τρίτο και παρότι εκείνος δεν ήταν σίγουρος ότι μπορούσε, ώντας φοιτητής και μη έχοντας τελειώσει με τις υποχρεώσεις του μάστερ, φαινόταν να το θέλει πολύ. Μέχρι που μια μέρα ήρθε μόνος ο Γιώργος και μας είπε: «Να πάνε στο διάολο όλα. Μια φορά σου δίνεται η ευκαιρία να το κάνεις. Θα ρθω μαζί»

Αυτή ήταν και η δική μας νοοτροπία, οπότε ταιριάξαμε.

Ήμασταν 27, είχαμε αρχίσει να βγάζουμε τα πρώτα μας λεφτά, ούτε παιδιά, ούτε σκυλιά και νιώθαμε στο μεταίχμιο πριν τα πράγματα ¨σοβαρέψουν¨ στη ζωή μας. Όποτε λέμρ είναι η ώρα. Ή τώρα ή ποτέ.

Για μήνες δεν κάναμε σοβαρή προετοιμασία. Περισσότερο χαζεύαμε στο ιντερνετ γύρω από το ράλλυ, παρά ο,τιδήποτε άλλο. Μέχρι που ρθε το Πάσχα και μαζί του η συνειδητοποίηση. Ή θα κινηθούμε τώρα ή αποκλείεται να προλάβουμε. Δεν είχαμε αμάξι, δεν είχαμε καταλήξει από ποιες χώρες θα περάσουμε, δεν το χάμε πει καν στις δουλειές μας. Ξαφνικά έγινε χαμός.
Βρισκόμασταν κάθε βράδυ.

Φτιάξαμε παρουσίαση με το ποιοι έιμαστε και τι κάνουμε και το στείλαμε σε αυτοκινητοβιομηχανίες ζητόντας να μας χορηγήσουν τ΄αμάξι. Ο Γίωργος πήγε σε μια έκθεση αυτοκινήτου και πήρε όσες επαφές μπορούσε. Μιλούσαμε με τα κεντρικά κολλοσών σε Ιαπωνία και Γερμανία.

Διαλέξαμε τη διαδρομή, συμπληρώσαμε δεκάδες φόρμες και δώσαμε όλα τα διαβατήρια σε ένα γραφέιο να τρέξει να μας βγάλει τις βίζες. 7 στην περίπτωση μας. Επικοινωνήσαμε με ομάδες που το κάναν στο παρελθόν και πήραμε πληροφορίες. Μιλούσαμε με ομάδες που το κανονίζαν για φέτος και πάντα ήμασταν πιο πίσω. Η προθεσμία για την υποβολή αιτήσεων πλησίαζε και μεις ακόμα δεν είχαμε αμάξι, προυπόθεση για την εγγραφή. Μέχρι τότε ήμασταν σε επαφή για το αμάξι με δύο εταιρίες που ήταν θετικές, αλλά για να κινηθούν τα πράγματα στις πολυεθνικές θέλει πολύ χρόνο. Έτσι τους βάλαμε το μαχαίρι στο λαιμό. Λέμε, απαντήστε μας μέχρι την Παρασκευή ή αλλιώς θα πρέπει να βρούμε το αμάξι από αλλού. Φυσικά δεν πέτυχε.

Πέτυχε όμως να μας κινητοποιήσει για ακόμα μια φορά.

Πήραμε φόρα με τις αγγελίες και κοιτούσαμε αμάξια εδώ αλλά και στις γύρω χώρες. Ρωτούσαμε παντού. Φίλοι μας προσφέραν τα δικά τους και άλλοι μας συμβουλεύαν για το πιο να πάρουμε και πιο όχι.  Ήταν εντυπωσιακό. Είδαμε πολλά μέσα σε μια βδομάδα. Έβλεπε ο καθένας από τους τρεις μας από ένα και αν ήταν κοντά σε αυτό που θέλαμε ερχόντουσαν και οι άλλοι και το ελεγχαν. Μέσα σε δουλείες, διδακτορικά και λοιπές υποχρεώσεις όλα αυτά – ένας χαμός. Φτάσαμε να κλείσουμε ένα  αμάξι και την ώρα που πήγαινα να δώσω την προκαταβολή χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ο Ντάνιελ και μου λέει «ότι και να κάνεις μη δώσεις τα λεφτά, μίλησα με τον μηχανικό και αυτό το μοντέλο βγάζει πρόβλημα με τα ηλεκτρικά του». Το τελευταίο που θέλεις σε  ένα τέτοιο ταξίδι είναι πρόβλημα με τα ηλεκτρολογικά. Γιατί τα μηχανικά μέρη του αμαξιού κάποιος θα βρεθεί να στα φτίαξει και στη μέση της ερήμου, τα ηλεκτρολογικά αποκλείεται.

Εμένα μου κόπηκαν τα πόδια. Λέω αποκλείεται να προλάβουμε. Αυτό ήταν είναι το τέλος.

Αλλά ο Ντάνιελ  μου λέει έχω βρει αυτό που θέλουμε στην δίπλα πόλη. Πάρε το τρένο και έλα να με βρεις εκεί. Εγώ φεύγω με μισή καρδιά… αλλα τελικά αυτό είναι τ αμάξι μας! Το κλείνουμε επί τόπου.

Τρέξιμο με ασφάλειες, πληρωμές, ιστορίες. Δηλωνόμαστε με μια μέρα καθύστερηση στο ράλλυ! Κατά πάσα πιθανότητα η τελευταία συμμετοχή. Και περνάμε εκείνο το Σαββατοκύριακο με την αγωνία να δούμε το όνομα της ομάδας μας στη λίστα με τις συμμετοχές…

Το όνομα…μια άλλη πονεμένη ιστορία. Χίλιες ιδέες, χίλιες φορές μπρος και πίσω.

Αλλά τώρα που δηλωθήκαμε δεν υπάρχει επιστροφή.

Ξεκινάμε να ψάχνουμε χορηγούς, στήνουμε ιστοσελίδα, εγώ πετάω στο Αμστερνταμ, συναντάω τους διοργανωτές και άλλες ομάδες εκεί και ανταλλάσουμε ιδέες και παίρνουμε αυτοκόλλητα για τ αμάξι.

Οι πρώτες φωτογραφήσεις, οι πρώτες λίστες για το τι θα χρειαστούμε, οι πρώτες απορρίψεις.

Όλοι είναι σε αναβρασμό.

«Πήραμε τη βίζα για Καζακστάν»
«Γράφουν άρθρο για μας»
«Έστειλες τα χαρτία;»

Είναι μια περίοδος τριβών αλλά και ουστιαστικής σημασίας για την ομάδα. Ο ένας πέφτει και οι άλλοι των σηκώνουν.

Είμαστε 25 μέρες πριν το ράλλυ, έχουμε χορηγούς την κατασκευάστρια εταιρία του αμαξιού, εταιρίες που μας προσφέρουν υλίκο όπως κάμερες,3000 ευρω μέχρι στιγμής αλλά και ουσιστικούς χορηγούς επικοινωνίας. Αυτές τις μέρες ετοιμάζουμε τη σελίδα μας για crowdfunding για να επιτρέψουμε και στους  φιλους μας να μας βοηθήσουν, το αμάξι ετοιμάζεται για κάποιες αλλαγές και οι επικοινωνίες με άλλους συμμετέχοντες έχουν πάρει φωτιά.

«Είδες τι συμβαίνει στο Ιράκ;» «Άλλαξαν οι διαδικασίες για έκδοση βίζας στη Μογκολία» «Πόσα έξτρα λάστιχα θα πάρετε μαζί» κλπ

Πλέον δεν υπάρχει χρόνος ούτε να σκεφτούμε. Μόνο ονειρευόμαστε έρημους δρόμους και ανοιχτά τοπία. Οι φόβοι μας πάνε χέρι χέρι με τα όνειρα μας. Περιμένουμε στο τέλος να δούμε ποιος θα νικήσει…

Δείτε το blog της ομάδας και την σελίδα τους στο Facebook