Ο «μάγος» της ναζιστικής προπαγάνδας Γιόζεφ Γκαίμπελς, φτάνει στο αεροδρόμιο Τατοΐου στις 20 Σεπτεμβρίου 1936 και παρότι η επίσκεψη είναι ανεπίσημη, το «αδελφό» καθεστώς της 4ης Αυγούστου τον υποδέχεται θερμά, ενώ στη σύζυγο του  Μάγδα προσφέρονται λουλούδια. Την επόμενη ημέρα το δεξί χέρι του Χίτλερ συναντά τον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά όπου επιβεβαιώνουν την καλή σχέση μεταξύ των δύο καθεστώτων, ανταλλάσουν φιλοφρονήσεις και ακολουθούν κοινή γραμμή υπέρ του Φράνκο στον Ισπανικό εμφύλιο που μαίνεται εκείνη την εποχή.

Στις 22 Σεπτεμβρίου ο υμνητής της πιο νοσηρής μηχανής θανάτου της ανθρώπινης ιστορίας, επισκέπτεται την Εθνική Βιβλιοθήκη, το Πανεπιστήμιο Αθηνών (όπου εντυπωσιάζεται με τις τοιχογραφίες του), την Ακαδημία, τον Κεραμικό, ενώ επισκέπτεται δύο φορές την ίδια ημέρα την Ακρόπολη στην οποία κάθεται πολλές ώρες μέχρι τη δύση του ηλίου εντυπωσιασμένος, όπως γράφει στο ημερολόγιό του :«Ένα από τα ωραιότερα πρωινά της ζωής μου. Πάνω στην Ακρόπολη. Τα Προπύλαια, ο Παρθενών και το Ερέχθειο. Είμαι συνεπαρμένος. Και ψηλά αυτός ο βαθύς γαλάζιος αττικός ουρανός. Μια συμφωνία ομορφιάς, χρωμάτων και παραστάσεων. Στο θέατρο του Διονύσου γεννήθηκε η αττική τραγωδία. Είμαι ευτυχισμένος και χαρούμενος που μπορώ και τα βλέπω».

Η ιδιωτική επίσκεψη του Γκαίμπελς συνεχίζεται τις επόμενες ημέρες με επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους ανά την Ελλάδα όπως Δελφοί, Αρχαία Ολυμπία, Μυκήνες με να δείχνει  τόσο μαγεμένος, ώστε δηλώνει ότι θέλει να χτίσει «ένα σπιτάκι για να περνούσα εκεί όλη μου την ζωήν»…      

Το ίδιο συνεπαρμένος με την παρουσία του κορυφαίου δημαγωγού είναι ο λογοκριμένος ελληνικός Τύπος που τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα :«…τον ενόμιζα φοβερόν και τρομερόν στην εμφάνιση, αληθινόν νεφεληγερέτη Δία βροντώντα και αστράπτοντα και συνεγείροντα το παν με μιαν χειρονομίαν, μια κίνηση έναν λόγον» γράφει ο δημοσιογράφος Γεράνης της εφημερίδας «Ακρόπολις». Όμως, αντίθετα με τους φόβους του βλέπει έναν νέο «…μετριωτάτου αναστήματος, με νεανικότατον πρόσωπον που δεν τον έδειχνε μεγαλύτερος των 27 ετών». Άλλος δημοσιογράφος μάλιστα εστιάζει στο …καλόκαρδό του χαμόγελο :«Πρόσωπο μικρόν, μεγάλο μέτωπον με τα μαλλιά χτενισμένα πίσω, έχει μια δροσιά περισσότερο από νεανικήν. Το γέλιο ακόμη είναι γέλιο πλατύ και καλόκαρδο». Αντίστοιχα κομπλιμέντα γράφονται και για τη σύζυγο του :«Η κυρία Μάρθα Γκέμπελς μπορεί να συναγωνισθεί επιτυχώς την πιο ραφιναρισμένην Παριζιάναν».

Είναι τέτοια η πρεμούρα των εφημερίδων να μην  χαρακτηριστούμε άσχημα από τους «υψηλούς καλεσμένους», που όταν οι τελευταίοι παρακολουθούν τους Βαλκανικούς Αγώνες που γίνονται εκείνες τις ημέρες στο Καλλιμάρμαρο, που γίνονται σχόλια πως «…θα πρέπει να φιλοτιμηθώμεν δια να διαψεύσωμεν της κακήν παράδοσην προχειρολογίας και τσαπατσουλιάς μας».

Τελικά, δείξαμε καλή εικόνα προς τον άνθρωπο που το 1928 γράφει :«Ερχόμαστε ως εχθροί! Όπως ο λύκος που πέφτει σε κοπάδι προβάτων, έτσι ερχόμαστε», μέχρι που ο τελευταίος φεύγει τη Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου από την Αθήνα γράφοντας ύμνους για τον ελληνικό λαό :«Είμαι ενθουσιασμένος. Εγνώριζα βεβαίως εκ των μελετών μου ότι θα έβλεπα εις την χώραν σας. Αλλά ποτέ δεν ημπορούσα να φαντασθώ ότι τα πράγματα αυτά θα μου έκαμναν τόσον τεραστίαν εντύπωσιν, η οποία μερικάς φοράς με συνεκλόνισε μέχρι βάθους. Όσο διά τον ελληνικόν λαόν, είναι τόσο απλός, τόσον ανοικτόκαρδος, τόσον φιλόξενος, ώστε δεν ημπορεί κανείς παρά να τον αγαπήση». Ελάχιστα χρόνια μετά, ο ελληνικός λαός θα γνωρίσει καλά πόση ελάχιστη βαρύτητα έχουν αυτά τα λόγια από το «μάγο της προπαγάνδας»…
 

Το ζεύγος Γκαίμπελς, φανερά χαρούμενο, δίπλα στον ικανοποιημένο για την επίσκεψη Ιωάννη Μεταξά.
 

Ο Γκαίμπελς, κατά το ρεπορτάζ της εποχής, κουρασμένος «… από τους υπερβολικούς κόπους του Συνεδρίου της Νυρεμβέργης» επισκέπτεται την Ελλάδα, και θέλει να χτίσει σπίτι στη Σκίαθο…

Οι «υψηλοί καλεσμένοι» στην τελετή έναρξης των Βαλκανικών Αγώνων στο Παναθηναϊκό Στάδιο. 

Ακόμα και από το αεροπλάνο της επιστροφής ο Γκαίμπελς στέλνει ευχαριστήριο τηλεγράφημα ευχόμενος για την ευημερία του ελληνικού λαού και της κυβέρνησής του. Λίγα χρόνια στέλνει πολεμικό τελεσίγραφο…