Τον γνωρίζουμε σαν εμβληματικό αγωνιστή συνεργαζόμενο με την ΕΔΑ, αλτρουιστή γιατρό των φτωχών που η ταμπέλα του ιατρείου του γράφει ότι «…δέχεται τους απόρους εκάστην Τετάρτην 5-7 μ.μ.», μοναχικό Μαραθωνοδρόμο της Ειρήνης, και ως «Μέγα Δρυ», κατά τον Γιάννη Ρίτσο, που δολοφονείται από παρακρατικούς στις 22 Μαΐου 1963. Όμως, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, εκτός όλων αυτών, είναι και κορυφαίος πολύ- αθλητής του Μεσοπολέμου.

Λέμε πολύ-αθλητής γιατί από το 1931 που στέφεται πανελληνιονίκης στο τριπλούν κάνει πρωταθλητισμό σε άλλα τρία αγωνίσματα στίβου: 100 και 200 μέτρα καθώς και στο μήκος. Μόνιμο μέλος της εθνικής ομάδας Στίβου και στα τέσσερα αγωνίσματα, πολυνίκης στους Βαλκανικούς αγώνες με δεκαέξι μετάλλια, πανελληνιονίκης σε τριπλούν και μήκος, ενώ το πανελλήνιο ρεκόρ (7.37μέτρα) που κατέχει στο τελευταίο αγώνισμα περνούν 21 χρόνια για να καταρριφτεί.

Όταν αυτό συμβαίνει στους Βαλκανικούς Αγώνες Στίβου στο Βουκουρέστι το 1959 από τον Δημήτρη Μαγκλάρα με άλμα στα 7.51 μέτρα, πρώτος σπεύδει να τον συγχαρεί ο Δημήτρης Λαμπράκης δίνοντάς του τον ορισμό του αθλητή :«Περίμενα εικοσιένα ολόκληρα χρόνια να’ ρθει τούτη η στιγμή. Κι ήλθε σχεδόν όταν είχα αρχίσει να απογοητεύομαι μη βλέποντας το νέο αθλητή που θα ερχόταν ν’ ανέβει εκεί από όπου εγώ είχα κατεβεί εδώ και τόσον καιρό. Σ’ ευχαριστώ και σε συγχαίρω. Ένα θέλω να σου συστήσω με την πείρα που απέκτησα από τους στίβους. Ο αθλητισμός είναι δύσκολος και θέλει πλήρη αφοσίωση. Η δυσκολότερη ώρα είναι η ώρα της επιτυχίας. Η επιτυχία που σε ανεβάζει απότομα ψηλά μπορεί να σε καταστρέψει το ίδιο απότομα, σαν αθλητή και σαν άνθρωπο αν δεν έχεις προετοιμαστεί γι’ αυτήν. Χρειάζεται μεγάλο ψυχικό απόθεμα για να κρατηθείς στο ύψος της και για να μπορέσεις ν’ ανεβείς ψηλότερα όπως έχεις υποχρέωση σαν σωστός αθλητής».

Κορυφαία στιγμή στην αθλητική του καριέρα είναι η συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες που διοργανώνει το 1936 στο Βερολίνο η ναζιστική Γερμανία. Για τον 24χρονο αθλητή η συμμετοχή του σε Ολυμπιάδα αποτελεί όνειρο ζωής και δεν κρύβει τον ενθουσιασμό του. Στο ημερολόγιο του, που δημοσιεύεται τμηματικά μετά τη δολοφονία του στο εμβληματικό περιοδικό της εποχής

«Δρόμοι της Ειρήνης»,  ο Λαμπράκης περιγράφει τη λαχτάρα συμμετοχής του στην κορυφαία αθλητική διοργάνωση:

«Οι κόποι μου αμείβονται. Έτσι μπορώ ν’ αρχίσω την πραγματείαν μου ή μάλλον την αφήγησίν μου. Επί τρία έτη ετοιμαζόμην αθλητικός προπονούμενος για τους Ολυμπιακούς Αγώνας του Βερολίνου. Επραγματοποιείτο ίσως το μεγαλειωδέστερον όνειρον της ζωής μου. Δεν περίμενα ποτέ πως εγώ, από ένα άσημο χωριό, υα αντιπροσώπευα τα Ελληνικά χρώματα εις παγκοσμίους αγώνας. Δεν το περίμενα μα εν τω άμα επροπονούμην συστηματικά και χάρις στα καλά σωματικά προσόντα μου τα Ελληνικά χρώματα μου εμπιστεύθησαν την τύχην των.

Ημέρα αναχωρήσεώς μας ήτο η 14η Ιουλίου 1936 ημέρα Τετάρτη και ώρα 8 μ.μ με το Εξπρές. Αναχωρήσαμε για την Ουγγαρία πρώτα δια αγώνας στη Βουδαπέστη οι εξής :Λαμπράκης, Σίμιτσεκ, Σύλλας, Μάντικας, Γεωργακόπουλος, αδελφαί Λανίτου και Λανίτης. Επί αρκετές ημέρες προετοιμαζόμην για το μεγαλύτερο ίσως ταξίδι της ζωής μου, φύσεως αθλητικής». Η εξιστόρησή συνεχίζεται με τη συμμετοχή της Ελληνικής ολυμπιακής ομάδας σε αγώνες στην Ουγγαρία, αλλά δυστυχώς σταματά με την είσοδό τους στη Γερμανία.  Για τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 γνωρίζουμε λίγα πράγματα. Παίρνει μέρος στο αγώνισμα του μήκους όπου κατακτά την 11η θέση, ενώ στο Ολυμπιακό χωριό γίνεται φίλος γνωρίζεται με τον κορυφαίο αθλητή της διοργάνωσης Τζέσε Όουενς που με τα τέσσερα χρυσά του μετάλλια γελοιοποιεί το ναζιστικό ιδεολόγημα περί «ανωτερότητας της Άριας φυλής».

Ο Λαμπράκης σταματά τον αθλητισμό σε ηλικία μόλις 28 ετών αφού τον απορροφά η ιατρική επιστήμη. Όμως δεν τον ξεχνά ποτέ. Συμμετέχει το 1942 στην ίδρυση της «Ενώσεως Ελλήνων Αθλητών» για να στηριχθούν οικονομικά και ηθικά ασθενείς και  άνεργοι αθλητές, ενώ διοργανώνει λαϊκά συσσίτια στις συνοικίες. Μεταπολεμικά πρωτοστατεί στην ανασυγκρότηση του ΣΕΓΑΣ, ενώ δημιουργεί το Ταμείο Υγείας και Περίθαλψης Αθλητών. Τελευταίος του μεγάλος «αγώνας» είναι σ’ ένα αγώνισμα που δεν έχει αγωνιστεί ποτέ. Στις 21 Απριλίου 1963, αγνοώντας τις κυβερνητικές απαγορεύσεις ξεκινά μόνος του, κρατώντας ένα πανό που γράφει ΕΛΛΑΣ και το σήμα της Ειρήνης, την 1η Μαραθώνια πορεία Ειρήνης, μέχρι που συλλαμβάνεται. Είναι νικητής σ’ ένα αγώνα που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ… 

^{Ως αθλητής του Πειραϊκού Συνδέσμου το 1932 (ο πρώτος αριστερά).}

^{Στους Βαλκανικούς Αγώνες του 1936 στη Κωνσταντινούπολη όταν με άλμα 14.19 κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στο τριπλούν.}

^{Ανάμεσα στους αθλητές Πατεράκη και Τραυλό σε αγώνες στο Καλλιμάρμαρο. Ο δεύτερος έφυγε στην Κατοχή από φυματίωση.}  

^{Κατά την παραμονή του στο Ολυμπιακό χωριό γίνεται φίλος με τον υπεραθλητή Τζέσε Όουενς.} 

^{Ο τελευταίος αγώνας της ζωής του είναι αυτός για την Ειρήνη και τη Δημοκρατία.}