Η καταγγελία της Γεωργίας Μπίκα για βιασμό της από γόνους πλουσίων οικογενειών, καθώς και η υπόθεση που αφορά τον κατ’ εξακολούθηση βιασμό ανήλικης από ιερέα, είναι οι δύο τελευταίες υποθέσεις μιας διαχρονικής φρικτής πραγματικότητας.

Ads

Και είναι τα τελευταία χρόνια που θύματα και κοινωνία δείχνουν έτοιμα να αναδείξουν και να αποδεχτούν το μέγεθος του προβλήματος. Μέχρι και σήμερα, η σεξουαλική βία κατά γυναικών παρουσιάζεται μέσω της πατριαρχικής ερμηνείας, ακόμη και ως «πρόκληση» από το ίδιο το θύμα ή ως «άκρατο ερωτικό πάθος».

Ο δε κοινωνικός στιγματισμός του θύματος, αλλά και ο φόβος, σε πολλές περιπτώσεις, είναι ισχυρότερος από αυτόν του βιαστή, με αποτέλεσμα να μην καταγγέλλονται και ο δράστης να συνεχίζει την αποτρόπαιη πράξη. Στη δεύτερη φάση του βιασμού, το θύμα έχει να διαχειριστεί είτε την απόκρυψη, που περιλαμβάνει ατομική και κοινωνική απομόνωση, ή την καταγγελία στην οποία έχει το βάρος της απόδειξης της εγκληματικής ενέργειας, αλλά και την ενδεχόμενη καχυποψία από κοινωνία, αστυνομικές και δικαστικές αρχές.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στον πρώτο Ποινικό Κώδικα της προσωρινής κυβέρνησης το 1824, ο βιασμός έχει το χαρακτήρα της προσβολής άνδρα προς άνδρα, παρακάμπτοντας παντελώς τη γυναίκα ως θύμα, αφού θεωρείται έγκλημα όχι κατά προσώπου αλλά κατά της ιδιοκτησίας (πατέρα ή συζύγου) την οποία προσβάλει ο θύτης…

Ads

Ενδεικτική είναι και η υπόθεση που εξελίσσεται στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1910. Τότε, μια υπηρέτρια κατηγορεί έναν  εύπορο άνδρα για βιασμό, αυτός αρχικά διαφεύγει για να αποφύγει το αυτόφωρο, αλλά εν συνεχεία συλλαμβάνεται και προφυλακίζεται για ένα τρίμηνο. Στη δίκη που ακολουθεί τον Δεκέμβριο, η μηνύτρια δεν εμφανίζεται και ο δικηγόρος του κατηγορουμένου Κωνσταντίνος Λυκουρέζος (παππούς του Αλέξανδρου Λυκουρέζου), στη δίωρη αγόρευσή του μιλά για εκβιασμό από την πλευρά της γυναίκας με στόχο την απόσπαση 2.000 δρχ. με αποτέλεσμα το δικαστήριο ενόρκων να αθωώσει τον κατηγορούμενο.

Προφανώς και δεν μπορεί να κριθεί μια δικαστική απόφαση που ελήφθη πριν, σχεδόν, 112 χρόνια, αλλά μπορούμε να αξιολογήσουμε την αντίδραση μερίδας του Τύπου για την υπόθεση.

Την επόμενη της αθωωτικής απόφασης, η εφημερίδα «Εμπρός» αφιερώνει τη μισή πρώτη της σελίδα για ένα τρίστηλο άρθρο, στο οποίο, αφού χαρακτηρίζει την μηνύτρια ως «υπηρέτρια ελευθέρων ηθών», εν συνεχεία βάλει κατά του ανακριτή που έκδωσε ένταλμα προφυλάκισης για τον κατηγορούμενο, ο οποίος  αφού «…εσταυροκοπήθη, εγέλασε κατ’ αρχάς, διαμαρτυρήθη δια την επιπολαιότητα της ανακρίσεως», και στο τέλος εξανίσταται κατά εισαγγελέα και δικαστικών συμβουλίων για τους οποίους : «…είμεθα βέβαιοι ότι καταγίνονται ακόμη χριστιανικώτατα να λύσουν το πρόβλημα πως είναι δυνατόν μια γυναίκα να σοφιστεί να πλάσει μιαν ιστορία!!!».  Ας προσθέσουμε και εμείς ένα θαυμαστικό σε αυτά του αρθρογράφου !

Σχεδόν σαράντα χρόνια αργότερα, αξίζει να σημειωθεί ότι στον Ποινικό Κώδικα του 1951, ο βιασμός συμπεριλαμβάνεται στα εγκλήματα κατά των ηθών, και αφορά την καταναγκαστική συνουσία εκτός γάμου, αφήνοντας παντελώς ακάλυπτες τις πάμπολλες περιπτώσεις ενδο-οικογενειακού βιασμού. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν ασκείται  αυτεπάγγελτη δίωξη, αλλά μόνο μετά από έγκληση του θύματος.

Την ίδια εποχή, στα μέσα της δεκαετίας του 50, γνωστός οδοντίατρος της πρωτεύουσας προσλαμβάνει ως βοηθούς κοπέλες, τις οποίες ενώ βιάζει στη συνέχεια τις απολύει ή τις «προσφέρει» εργασία ως υπηρέτριες σε σπίτια γνωστών, οπού εκεί συνεχίζεται το μαρτύριό τους.

Παρότι τα θύματά του είναι δεκάδες, μόνο δύο εξ αυτών καταθέτουν μήνυση εναντίον του. Ένα από τα θύματά του αυτοκτονεί με πιστόλι, άλλο παίρνει δηλητήριο μέσα στο ιατρείο,  ενώ τα υπόλοιπα, φοβούμενα την κοινωνική διαπόμπευση, λένε ότι «δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα, ενώ αντιθέτως πρόκειται να ζημιωθούμε, αφού θα μάθει όλος το κόσμος το πάθημά μας». Η άποψη του οδοντιάτρου γι αυτά; Αρνείται τα πάντα, άλλοτε υποστηρίζοντας ότι έπεσε θύμα ανταγωνιστών του, άλλοτε ότι δεν τις βίασε «διότι δεν ήσαν αγναί», ενώ οι δικηγόροι του ζητούν να εξεταστεί από ψυχίατρο γιατί «δεν έχει σώας τας φρένας»…

Χρειάζεται να φτάσουμε στο 1984 ώστε να θεσπιστεί η αυτεπάγγελτη δίωξη κατά του εγκλήματος του βιασμού, το 2002   η εγκληματοποίηση του συζυγικού βιασμού, και το 2019 για να θεωρηθεί βιασμός ακόμα και η επιχείρηση γενετήσιας πράξης χωρίς τη συναίνεση του θύματος…

image

Οι περιπτώσεις βιασμού μετά  τον  εξαναγκασμό  ανηλίκων  σε πορνεία, όπως η παραπάνω περίπτωση του 1928, αποτελούν από μόνες τους μια ξεχωριστή κατηγορία.

image

Όπως διαβάζουμε παραπάνω, ο βιασμός δεν αποτελεί έγκλημα που, για το θύμα, υπερβαίνει κατά πολύ το χρονικό διάστημα της πράξης, προκαλώντας του ανεπανόρθωτες συνέπειες. Εδώ, οι τρεις δράστες επιχειρούν να εξαγοράσουν με 300.000 δρχ. τη σιωπή του θύματος με το τελευταίο να “απαντά” ουρλιάζοντας : “Ποτέ !Ποτέ!”.

image

Γνωστός οδοντίατρος τη δεκαετία του 50 κατηγορείται για πολλούς βιασμούς, αλλά όταν συλλαμβάνεται οι δικηγόροι του λένε ότι “δεν έχει σώας τας φρένας”…