Ένας ενδιαφέρων κύκλος της ιστορίας αναδεικνύει την ανάγκη οι πολιτικές δυνάμεις να αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα των εθνικών θεμάτων και να τα χειρίζονται με συναίνεση και ψυχραιμία.

Το ξέσπασμα της κρίσης των Ιμίων το 1996 αποκάλυψε την εκκρεμότητα με το ονοματολογικό της πΓΔΜ, που λίγους μήνες νωρίτερα ήταν ένα βήμα πριν την επίλυσή του μεταξύ Κ. Γκλιγκόρωφ-Α. Παπανδρέου. Το πόσο ασήμαντο ήταν μπροστά στα ελληνοτουρκικά είχαν παραδεχτεί τόσο ο Ανδρέας Παπανδρέου  όσο και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που υποστήριζε ανοιχτά τη λύση της σύνθετης ονομασίας και παρείχε κάθε στήριξη στην τότε κυβέρνηση για λύση το γρηγορότερο δυνατό. 

Είκοσι και πλέον χρόνια αργότερα, η χώρα όχι μόνο ταλαιπωρείται από τα ίδια προβλήματα αλλά φαίνεται πως δεν έχει διδαχτεί από το ρεαλισμό και τη διορατικότητα των ηγετών του παρελθόντος, όπως και την πρόθεσή τους να παραμερίσουν χαώδεις πολιτικές διαφορές ​ώστε να συναινέσουν σε ένα εθνικό θέμα και να καταστήσουν την Ελλάδα παράγοντα σταθερότητας σε μια ασταθή περιοχή. 

Οι τουρκικές προκλήσεις στα Ίμια σημειώνονται ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη μια ακόμη ευκαιρία για λύση στο ονοματολογικό της πΓΔΜ, ίσως της τελευταίας που θα έχει η Ελλάδα. Οι πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να δείξουν τη σοβαρότητα που απαιτεί μια υπόθεση που εγκλωβίζει τη χώρα. Όμως ορισμένοι υποκύπτουν στη δημαγωγία και τη μικροκομματική ατζέντα σε βάρος των συμφερόντων της χώρας, σε μια επικίνδυνη περίοδο.

Δύο δεκαετίες μετά, το πολιτικό σύστημα φαίνεται πως διαθέτει πολύ λιγότερη πολιτική σοφία σε σχέση με το 1996. Πολύ λιγότερη από αυτή που απαιτούν οι κρίσιμες συνθήκες.