Η Ανώτατη Εκπαίδευση της χώρας πάσχει. Για αυτό και κανονικά, ένα νομοσχέδιο για την ανώτατη εκπαίδευση, όπως αυτό που ψηφίζεται σήμερα, θα έπρεπε να έχει την στήριξη των κομμάτων που ενδιαφέρονται για ένα τόσο στρατηγικό για το μέλλον του τόπου ζήτημα.

Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, πολιτικές σκοπιμότητες, συμφέροντα και ιδεολογικές εμμονές μετατρέπουν τη αναγκαία συζήτηση σε σύγκρουση.  Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με σχεδόν ταυτόσημες απόψεις, υποστηρίζουν ότι το νομοσχέδιο γυρνάει τη κατάσταση στο 1982, όταν η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχώρησε στη πρώτη ουσιαστική μεταρρύθμιση  και κατηγορούν την κυβέρνηση για εμμονή στο θέμα του ασύλου.

Ζητούν απλώς επαναφορά στο νόμο Διαμαντοπούλου, ο οποίος εισήγαγε νεοφιλελεύθερες λογικές υποσκάπτοντας το δημόσιο χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης και δημιούργησε νέα κατεστημένα καθώς και εστίες κερδοσκοπίας. Σε ποιο σημείο άραγε έγιναν καλύτερα τα Πανεπιστήμια με τον νόμο Διαμαντοπούλου, κανείς από τους υπερασπιστές του δεν μπαίνει στο κόπο να εξηγήσει.

Με το νόμο Γαβρόγλου επιχειρείται εξορθολογισμός της «βιομηχανίας» των μεταπτυχιακών, επαναφέρεται η συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση όπως συμβαίνει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ το άσυλο αποκαθίσταται χωρίς ιδεοληψίες «νόμου και τάξης».

Όμως παρότι θεραπεύει αστοχίες, το νέο νομοσχέδιο παραμένει άτολμο, αφήνει ανολοκλήρωτα ζητήματα κινητικότητας φοιτητών αλλά και ακαδημαϊκής κοινότητας και δεν υιοθετεί καινοτόμες προτάσεις για πρότυπα μεταπτυχιακά. Ούτε αντιμετωπίζει το βασικό πρόβλημα των πανεπιστημίων, αυτό της υποχρηματοδότησής τους.

Αντί να μαλώνουμε για την ομελέτα ενώ δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα αυγά, θα ήταν ευχής έργο η αντιπολίτευση να είχε συνεισφέρει με γόνιμες καινοτόμες προτάσεις για την βελτίωση του νομοσχεδίου.