Οι ταραχές, που συγκλόνισαν τη Γαλλία ως αντίδραση των «παραμελημένων» της γαλλικής κοινωνίας σε μια σειρά πολύ ξεκάθαρες και αντιλαϊκές επιλογές, οδήγησαν μοιραία τον Εμάνουελ Μακρόν σε υποχώρηση και αναστολή του βασικού αιτήματος του κινήματος των «Κίτρινων Γιλεκων» σχετικά με την αύξηση της τιμής των καυσίμων. Όμως τα ζητήματα που διακυβεύονται στη Γαλλία είναι πολύ ευρύτερα από όσα μπορούν αρκετοί να φανταστούν.

Ο Μακρόν μπήκε στην πολιτική σκηνή, εκμεταλλευόμενος την παρακμή των δύο παραδοσιακών πόλων,  με ένα πολιτικό πλαίσιο θολό και κυρίως επικοινωνιακό αλλά μια πολύ ξεκάθαρη ατζέντα, όπως αποδείχτηκε. Το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» και η οργή στη Γαλλία δείχνουν ότι μετά το Νότο οι πολιτικές της σκληρής λιτότητας, της κατεδάφισης των εργασιακών σχέσεων και του κοινωνικού κράτους πλήττουν πλέον και ένα τμήμα της ανεπτυγμένης Ευρώπης που είχε ορισμένα ζητήματα ως δεδομένα. Μπορεί η ατζέντα του Μακρόν στην ΕΕ να προτάσσει την επιστροφή της Ευρώπης στις ιδρυτικές της αξίες, στο εσωτερικό όμως εφαρμόζει τη σκληρή νεοφιλελεύθερη συνταγή  των αγορών, που οδήγησε σε αφανισμό τους προκατόχους του όπως κινδυνεύει ανοιχτά και ο ίδιος. Και ίσως για αυτό οπισθοχωρει. 

Όμως τα ζητήματα είναι πολύ ευρύτερα γιατί το Παρίσι έχει πάντα τον τρόπο να μεταφέρει στην Ευρώπη τις εξελίξεις. Οι γαλλικές διαδηλώσεις είχαν τη μορφή διαμαρτυρίας αγανακτισμένων και άρα δεν μπορεί να εκτιμηθεί αν σε αυτές είχε διεισδύσει η ακροδεξιά ή όχι. Όμως ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι ελλείψει άλλου πολιτικού αφηγήματος των παραδοσιακών δυνάμεων της Γαλλίας ή πειστικής πολιτικής πλατφόρμας στο δημοκρατικό χώρο, η γαλλική ακροδεξιά θα βρει ζωτικό χώρο, αργά ή γρήγορα.  Υπό την έννοια αυτή, οι ευθύνες του Μακρόν είναι πολύ μεγαλύτερες από όσες ίσως και ο ίδιος φαντάζεται και η Γαλλία δεν προσφέρεται για πειράματα, όπως συνέβη με την Ελλάδα και άλλες χώρες του Νότου, γιατί θα προκαλέσει όλεθρο αν ανοίξει την πόρτα στη Λεπέν.