Δύο περιστατικά  από τις προχθεσινές μαθητικές παρελάσεις  έστειλαν αντικρουόμενα μηνύματα ελπίδας αλλά και απογοήτευσης. Αποτέλεσαν συγχρόνως μια  ακόμη επιβεβαίωση ότι οι παρελάσεις και ο μιλιταρισμός τους συνιστούν παρωχημένα κατάλοιπα που ταλαιπωρούν μια χώρα με πολύ πιο σοβαρά προβλήματα.

Στη Σαντορίνη οι χρυσαυγίτες νεοναζι, ανήμερα της επετείου της μάχης απέναντι στο ναζισμό τραμπούκισαν μια σημαιοφόρο επειδή ήταν αλβανικής καταγωγής αποδεικνύοντας ότι δεν έχει σημασία η επίδοση αλλά το δηλητήριο της ξενοφοβίας. Το θετικό είναι ότι γονείς και εκπαιδευτικοί προστάτεψαν τη μαθήτρια και τους περιθωριοποίησαν.

Στη Δάφνη όμως, η απόφαση του σχολείου να αφαιρέσει τη σημαία από τον 11χρονο Αφγανό πρόσφυγα Aμίρ είναι κάτι που σοκάρει. Ότι υπάρχουν ξενόφοβοι και ρατσιστές στην  κοινωνία είναι γνωστό και έχουμε δει γονείς  να επιτίθενται σε προσφυγόπουλα του για να τα εμποδίσουν να πάνε σχολείο.

Όμως είχαμε την ελπίδα ότι οι δάσκαλοι είναι πάνω από το μέσο όρο του σκατόψυχου όχλου, έχουν τη στοιχειώδη παιδαγωγική επάρκεια να προστατέψουν τους μαθητές τους από το μίσος.  Αυτή ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση από τον αντιπαιδαγωγικό παραγκωνισμό του Αμίρ.

Αντί να ασχολούνται με παρελάσεις ας ανοίξουν ένα βιβλίο για να μάθουν τι πραγματικά συνέβη το ’40. Γιατί η άγνοια της ιστορίας είναι αυτή που αναθρέφει εθνικιστές και μισαλλόδοξους…