Μετά τα νέα γεγονότα στο ντέρμπυ τίτλου της Τούμπας, η καθιερωμένη παρελκυστική πρακτική στο Ελληνικό Ποδόσφαιρο θα ήταν να συζητά κανείς για μια φάση, μια απόφαση, για “καλούς και κακούς”. Όμως στην πραγματικότητα το σύνολο είναι για τα σκουπίδια.

Ασυδοσία παραγόντων, που εισβάλουν ακόμη και με όπλο στον αγωνιστικό χώρο, τυφλός οπαδισμός, δημοσιογράφοι όργανα προπαγάνδας των ΠΑΕ και στο σύνολο ένας ποδοσφαιρικός υπόκοσμος που είναι ανίκανος να ξεκινήσει και να τελειώσει ένα αγώνα και ένα πρωτάθλημα. Ένας πόλεμος συμφερόντων που εργαλειοποιεί τη βία ενώ οι κανόνες είναι απολύτως ρευστοί και οι αθλητές κομπάρσοι.

Μόνο νοσηρά απωθημένα απαίδευτων με “φουσκωτούς” και ιδιωτικούς στρατούς, αθλιότητες, προκλητικές δικαστικές αποφάσεις, διαιτητικές αποφάσεις για γέλια και για κλάματα, μηδαμινές επενδύσεις και οπαδικά ΜΜΕ που δηλητηριάζουν το κοινό. Ακόμη και η εμπορική διαχείριση του “αθλητικού θεάματος” έχει χρεοκοπήσει ενώ οι θεατές γυρνούν την πλάτη.

Αλλά και όταν η πολιτεία ρίσκαρε να δημιουργήσει μίνιμουμ συνθήκες εξορθολισμού, οι παράγονες θυσίασαν κάθε προοπτική στη ματαιοδοξία της προσωπικής επιβεβαίωσης και των πολιτικών, οικονομικών και μιντιακών συμφερόντων τους. Όποιος τους ακουμπά, λερώνεται…

Ένα πρωτάθλημα-παρωδία όπου ελάχιστοι ασχολούνται με το ποδοσφαιρικό θέαμα, προκαλεί αποστροφή. Χωρίς επίπονες αποφάσεις δεν υπάρχει κανένας λόγος ύπαρξης.