Σήμερα διεξάγονται οι φοιτητικές εκλογές στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ της χώρας. Οι κάλπες θα στηθούν στα αμφιθέατρα και τις αίθουσες, τα «τραπεζάκια» των παρατάξεων στους διαδρόμους, θάλασσα από φυλλάδια και αφίσες. Μόνο οι φοιτητές δεν θα στηθούν στις ουρές της αναμονής για να ψηφίσουν.

Ads

Είναι σημείο των πρόσφατων καιρών, οι φοιτητικές εκλογές να μην απασχολούν την πολιτική, και εκπαιδευτική επικαιρότητα. Πέρα από ορισμένα, επετειακά αφιερώματα, στα οποία περισσεύει η νοσταλγία για το ηρωικό, μεταπολιτευτικό παρελθόν ενός ρωμαλέου, φοιτητικού κινήματος, προκειμένου να χωνευτεί η δύσκολη πραγματικότητα της αποχής και της αποστράτευσης.

Κι όμως, έχουν περάσει μόλις δέκα χρόνια, από την τελευταία φορά, που οι μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στην επιχειρούμενη αναθεώρηση του άρθρου 16 επανέφεραν στο προσκήνιο τη νεολαία των πανεπιστημίων, ως ασπίδα της δημόσιας και δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης.

Σχεδόν δέκα χρόνια, έχουν περάσει και από τον «οργισμένο Δεκέμβρη» του 2008, όταν δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και μαθητές και φοιτητές κατέκλυζαν τους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι για την άιματηρή κλοπή ενός μέλλοντος, που δεν είχε καλά – καλά ξεκινήσει για τη γενιά τους. Και τέλος, έχουν περάσει επτά χρόνια, από τις μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στην υπαγωγή της χώρας σε μνημονιακή επιτροπεία, όταν πολυπληθή μπλοκ διαδηλωτών φοιτητών από όλες τις σχολές της χώρας, πορεύονταν δίπλα – δίπλα με εκείνα των απεργών εργαζομένων.

Ads

Στο μεσοδιάστημα, χάθηκε η ελπίδα και συχνά κυριάρχησε ο κυνισμός. Επικράτησε η τάση και η ανάγκη για σύντομη, χρονικά, φοιτητική ζωή και γρήγορη απόκτηση τουλάχιστον του πτυχίου, με σκοπό την αναζήτηση μιας καλύτερης, επαγγελματικής ή σπουδαστικής τύχης, μακριά από την Ελλάδα.

Η γλώσσα των αριθμών είναι αμείλικτη – κοντά μισό εκατομμύριο είναι οι νέοι επιστήμονες, που έχουν μεταναστεύσει στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, προκειμένου να σπουδάσουν  ή να εργαστούν, καθώς η δραματική συρρίκνωση της αγοράς εργασίας έχουν υπονομεύσει τις επαγγελματικές προοπτικές των αποφοίτων.

Οπότε, σήμερα, η φοιτητική κάλπη μοιάζει ένας περισπασμός από τον βασικό στόχο: Τη λήψη του πτυχίου και τη φυγή από τη χώρα, που δεν έχει κρατήσει στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, τα εργαστήρια και τις βιβλιοθήκες της, «το νόημα που είχε κάτι από τις φωτιές».