Ήταν 2004 όταν ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής κήρυξε τον πόλεμο κατά των «νταβατζήδων», μιλώντας σε βουλευτές της ΝΔ στον «Μπαϊρακτάρη». Τελικά έχασε, όπως έδειξε το ναυάγιο του σχεδίου «βασικός μέτοχος», με το οποίο προσπάθησε να περιορίσει τη διαπλοκή πολιτικής και μιντιακής εξουσίας.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχασε κι αυτός όταν επιχείρησε να υποχρεώσει τους καναλάρχες να πληρώσουν για τη χρήση του δημόσιου αγαθού της τηλεοπτικής συχνότητας. Η πίεση ήταν τόσο μεγάλη που στην πορεία του χρόνου τους δόθηκαν διάφορες οικονομικές διευκολύνσεις, ενώ εκκρεμεί ένα ειδικό δικαστήριο για τον αρμόδιο τότε υπουργό Ν. Παππά και υπάρχει συμπαγές τηλεοπτικό αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο.

Παρόλα αυτά, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, υιοθετώντας τον καραμανλικό όρο που στη ΝΔ τον έχουν ξεχάσει, δεσμεύτηκε ότι αν κερδίσει τις εκλογές θα προσπαθήσει να δώσει τέλος στην αυθαιρεσία των «νταβατζήδων», δηλαδή στα προνόμια και την ασυλία λίγων επιχειρηματιών και οικογενειών που αντιμετωπίζουν τη χώρα σαν να είναι φέουδό τους και τα κυβερνητικά στελέχη σαν να είναι υπάλληλοί τους.

Σε όλη την Ευρώπη υπάρχουν τέτοια φαινόμενα αλλά όχι σε τόσο ακραίο βαθμό όσο εδώ. Μέχρι και η τρόικα, για να εξυπηρετήσει κυρίως γερμανικά συμφέροντα, είχε προσπαθήσει να σπάσει τα μονοπώλια σε νευραλγικούς τομείς όπως η ενέργεια και η εκτέλεση έργων υποδομών αλλά δεν τα κατάφερε.

Και αν δεν τα κατάφερε η τρόικα, πόσα να περιμένει κανείς από έναν πρωθυπουργό, όσο ισχυρή βούληση και να έχει;

Επειδή όμως πρόκειται για τον πυρήνα της ελληνικής παθολογίας, είναι ένας αγώνας που πρέπει να δοθεί. Και, για να κερδηθεί, πρέπει να προετοιμαστεί από τώρα. Γιατί για να ηττηθούν οι αόρατοι ιδιοκτήτες της χώρας θα πρέπει να υπάρχει, εκτός από αποφασιστικότητα, συγκροτημένο σχέδιο και ικανά στελέχη για να το εφαρμόσουν.

Τα λάθη που έγιναν την «πρώτη φορά Αριστερά» προσφέρουν πολύτιμη εμπειρία για την αποφυγή της επανάληψης τους.