Πιστώνεται ασφαλώς στα θετικά της κυβέρνησης η ταχεία ολοκλήρωση των εθνικών οδών που έπρεπε να είχαν τελειώσει πριν χρόνια, αν όχι δεκαετίες. Είναι νωπές οι μνήμες από τα εγκαίνια για το θεαθήναι της Κορίνθου – Πάτρας από τους κυρίους Σαμαρά και Βενιζέλο, όταν είχαν στρατολογηθεί και αθίγγανοι της περιοχής, που υποκρίνονταν ότι εργάζονταν στα έργα με τα Datsun τους.

Θετικό είναι επίσης και το γεγονός ότι το αρμόδιο υπουργείο του κ. Σπίρτζη επαναδιαπραγματεύθηκε κάποιες από τις συμβάσεις, εξοικονομώντας, σύμφωνα με την κυβέρνηση, δεκάδες εκατομμύρια.

Παραμένει όμως το πρόβλημα με τις τιμές των διοδίων, οι οποίες ανταποκρίνονται σε επίπεδα ζωής πριν από την οικονομική κρίση. Η διαδρομή Αθήνας – Θεσσαλονίκης κοστίζει 30,75 ευρώ ενώ για το ταξίδι από τα Ιωάννινα στην Αθήνα, μέσω της γέφυρας του Ρίο, θα χρειάζονται 37,25 ευρώ, για ένα Ι.Χ. Και αυτές οι τιμές, μοναδικές στην Ευρώπη, δεν αντισταθμίζονται από την μικρή οικονομία στη βενζίνη ή την δραστική μείωση του απαιτούμενου χρόνου, που βοηθάει μόνο εμμέσως την οικονομία. Μόνο για οικογένειες ή ομάδες ατόμων το ταξίδι με αυτοκίνητο συμφέρει, όταν υπάρχουν αεροπορικές εταιρείες που προσφέρουν εισιτήρια σε φθηνότερες τιμές.

Ανάλογες παρατηρήσεις ισχύουν και για την Αττική Οδό, η οποία άλλαξε μεν τα κυκλοφοριακά δεδομένα στην Αττική αλλά το κόμιστρο παραμένει σχεδόν το ίδιο-αυξήθηκε μάλιστα ελαφρώς- από το 2003 όταν δόθηκε στη κυκλοφορία.

Τόσο για την διευκόλυνση των πολιτών όσο και για συμβολικούς λόγους, η κυβέρνηση θα πρέπει να επιδιώξει τη μείωση των ύψους των διοδίων, εκεί όπου είναι δυνατό. Και συγχρόνως να επιδιώξει την αναπροσαρμογή τους ανάλογα με την απόσταση. Αντί για μια ενιαία τιμή, ρύθμιση που δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά στο κόσμο και προφανώς αποτελούσε δωράκι στους διαπλεκόμενους εργολάβους.