«Και μόνον το γεγονός ότι, από την μεγάλην μάζαν των 85.000 σπουδαστών Ανωτάτων Σχολών, μόνον 5.000 ανταπεκρίθησαν, παραπλανηθέντες και αυτοί από τους ερυθρούς ανατροπείς και τους ασυνειδήτους “αντιστασιακούς”, επισημαίνει την δολιότητα μετά της οποίας επεχειρήθη να εμφανισθή ως εξέγερσις, τάχα, της νεολαίας η εξυφανθείσα συνωμοσία».

Αν η γλώσσα δεν πρόδιδε την εποχή, θα μπορούσε να είναι ένα δημοσίευμα ή μια κυβερνητική ανακοίνωση  σήμερα για τους φοιτητές της ΑΣΟΕΕ και γενικότερα όσων επί μία εβδομάδα έχουν βρεθεί στο στόχαστρο μιας σκληρής καταστολής, χωρίς όρια. 

Κι όμως, είναι η πρώτη αντίδραση της χούντας στον καθεστωτικό της τύπο, μετά την εξέγερση και την καταστολή του Πολυτεχνείου, με επιχειρήματα, πανομοιότυπα με αυτά που μεταχειρίζονται σήμερα πολλά ΜΜΕ και κυβερνητικά στελέχη, για να εκφράσουν το λόγο του «νοικοκυραίου». Γιατί οι «μαλλιάδες» και «μουσάτοι» «παραπλανημένοι, δόλιοι και συνωμότες» του ’73 ήταν οι «μπαχαλάκηδες» της εποχής τους. Αυτοί που τόλμησαν να τα βάλουν με ένα βαριά τυραννικό καθεστώς και να το αποσταθεροποιήσουν όταν οι  πολλοί «κυρ-Παντελήδες» μιλούσαν για «τάξη και ασφάλεια».

Κάθε χρόνο η επέτειος της 17ης Νοέμβρη, εκτός από ευκαιρία να τιμηθεί ο αντιδικτατορικός αγώνας, είναι και αφετηρία διαμάχης για την έννοια κάθε νεανικής αμφισβήτησης στην εποχή της. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και το Δεκέμβρη του ’08 όταν στην ηγεσία της ΕΛΑΣ, υπηρετούσαν αξιωματικοί προσληφθέντες επί επταετίας, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα που η Αστυνομία και το όργανά της ομολογούν το ίδιο μίσος για τη νεολαία και τη δημοκρατία και δεν διστάζουν να το εκφράζουν δημόσια, έχοντας το μονοπώλιο της κρατικής βίας.

Πανομοιότυπη είναι και η παρελκυστική συζήτηση που ξεσπά για το άσυλο, μια διαμάχη που έχει τη ρίζα της, ακριβώς στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Το πανεπιστημιακό άσυλο διατηρήθηκε για ενάμιση αιώνα χωρίς νομική κατοχύρωση και ακόμη και η χούντα των συνταγματαρχών που το κατέλυσε, χρειάστηκε έγκριση πρυτανικών αρχών. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, και μετά το΄83 όταν και κατοχυρώθηκε νομοθετικά, έγινε αντικείμενο μιας «πονηρής» συζήτησης που δεν είναι κάτι άλλο παρά η απόπειρα ιδεολογικής ρεβάνς, που κορυφώθηκε όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το αναστήλωσε. Έτσι η  ΝΔ φρόντισε από την πρώτη στιγμή να το καταργήσει, αφού πρώτα αποδομήθηκε συστηματικά το ιδεολογικό πλαίσιο.

Γιατί το Πανεπιστήμιο ήταν και θα παραμείνει χώρος απόλυτης κυριαρχίας των δημοκρατικών αντιλήψεων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μόνος που επιχείρησε να δημιουργήσει ακροδεξιές «φράξιες» μέσα στο δημόσιο Πανεπιστήμιο ήταν ο Γραμματέας της Νεολαίας του Δικτάτορα Παπαδόπουλου, τη δεκαετία του ’80,  Μάκης Βορίδης, ο οποίος κατέγραψε ηχηρές ήττες απέναντι σε γνωστά – σήμερα- στελέχη του αριστερού και προοδευτικού χώρου…

Αυτοί είναι αρκετοί από τους λόγους που ο συντηρητικός και ο ακροδεξιός χώρος, όπως πολλά στελέχη της σημερινής ΝΔ, καλλιεργούν για δεκαετίες ενόχληση και οργή για την επέτειο του Πολυτεχνείου και κάνουν λόγο για «μύθους», καθώς θεωρούν την εξέγερση απαρχή της «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς», όπως χαρακτηρίζουν την περίοδο που η χώρα έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα τους λογαριασμούς της με τη μοναρχία και το νοσηρό μεταπολεμικό – μετεμφυλιακό κράτος, δικτατορικό ή κατ’ επίφαση δημοκρατικό.

Το πρόβλημα είναι ότι όσο απομακρύνεται χρονικά η επέτειος και διασπάται η ενότητα του δημοκρατικού κόσμου, εξαιτίας πολιτικών συμφερόντων τόσο η δεξιά και τα «ορφανά» του Παπαδόπουλου που σήμερα κυβερνούν, αναμασούν τις ίδιες ιδέες και ξαναστήνουν το μετεμφυλιακό κράτος.