Η διαμάχη του Ντόναλντ Τραμπ με τον Κιμ Γιονγκ Ουν για το μέγεθος των… κουμπιών τους, με τα οποία μπορεί ο καθένας να εκτοξεύσει πυρηνικούς πυραύλους και η φαιδρότητα που τη συνοδεύει, αντιστοιχούν στο πολιτικό μέγεθος των δύο ανδρών και προβληματίζουν την ανθρωπότητα. 

Το επίπεδο αντιπαράθεσης είναι βγαλμένο από διάλογο αγοριών δημοτικού σχολείου σοκάρει. Αναρωτιέται κανείς τι θα είχε συμβεί αν οι δύο άνδρες κυβερνούσαν την στιγμή που η ανθρωπότητα  πλησίαζε τον πυρηνικό όλεθρο, στη κρίση των πυραύλων της Κούβας, την δεκαετία του 60.

Δεν έχουμε φτάσει εκεί, αλλά τα πυρηνικά δεν προσφέρονται για εσωτερική κατανάλωση. Για τον Τραμπ οι καφενειακού επιπέδου δηλώσεις και οι επιτηδευμένα αφελείς αναλύσεις της πραγματικότητας είναι μέρος της  δημαγωγικής ατζέντας του, που έχει μετατρέψει την χώρα του από παγκόσμια υπερδύναμη σε υπερατλαντικό νταή. Για το δε Βορειοκορεάτη ηγέτη, η εξαιρετικά εχθρική στάση απέναντι στις ΗΠΑ, κόντρα στη λογική και το μέγεθος της απομονωμένης δικής του χώρας, είναι ένα εργαλείο επιβίωσης εδώ και αρκετό καιρό.

Τα πυρηνικά δεν προσφέρονται όμως ούτε για παλικαρισμούς. Από τις ιστορικές διηγήσεις ξέρουμε πλέον ότι πυρηνικές συγκρούσεις αποφεύχθηκαν επειδή κάποιοι άνθρωποι έδειξαν υπευθυνότητα ή θάρρος. Και όμως, να οι δύο ηγέτες με τα κουμπιά που παίζουν την ανθρωπότητα στα ζάρια.