Ελλείψει πολιτικού στίγματος εδώ και αρκετά χρόνια, το μόνο που έχει απομείνει από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, με τις διάφορες μετονομασίες του, είναι η διαχείριση των συμβόλων και των επετείων, συνθέτοντας μια καρικατούρα του «παλιού ΠΑΣΟΚ, του ορθόδοξου» με την πολιτική να απουσιάζει μονίμως.

Τελευταία απόπειρα υπήρξε το «μανιφέστο», όπως το παρουσίασαν, στελεχών, ανάμεσά τους και ο πρώην γραμματέας επικοινωνίας Σ. Μαλέλης, που επέλεξαν τη 18η Οκτωβρίου για να επιτεθούν στην ηγεσία με ένα αντι-δεξιό περίγραμμα θέσεων, επικρίνοντας τη διαρκή ταύτιση του ΚΙΝΑΛ με τη ΝΔ. Υπενθυμίζουν την επέτειο της «Αλλαγής» του 1981, μιλούν για την πολιτική παρακαταθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου και επικρίνουν την απόπειρα της ΝΔ να ξαναστήσει το «Κράτος της Δεξιάς» και να υπονομεύσει της λαϊκές κατακτήσεις. 

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, πρόκειται απλώς για άλλη μια απόπειρα να χρησιμοποιηθεί το Ανδρεϊκό αφήγημα περί Δεξιάς σε μια αναζήτηση ταυτότητας, που αγνοεί, ωστόσο, τη σημερινή πραγματικότητα και το κυρίαρχο ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ στον προοδευτικό χώρο, απαξιώνοντάς τον με ανυπόστατα και θολά επιχειρήματα. Το πρόβλημα του ΚΙΝΑΛ δεν είναι ρητορικό, ούτε επικοινωνιακό, όπως υπαινίσσεται μεταχειριζόμενος τα σύμβολα μιας άλλης εποχής. Είναι βαθιάς πολιτικής ουσίας. Μόνο την τελευταία τετραετία, το ΚΙΝΑΛ καταψήφισε όλα τα προοδευτικά νομοθετήματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ταυτίστηκε με την πιο χυδαία εθνικιστική δημαγωγία της ΝΔ. Ενώ μετά τις εκλογές συνεχίζει να αντιπολιτεύεται το ΣΥΡΙΖΑ και όχι την κυβέρνηση, στην οποία παρέχει κάθε δυνατή πολιτική και κοινοβουλευτική στήριξη. Για όσα συνέβησαν τα προηγούμενα χρόνια, με κυβερνήσεις του «εκσυγχρονισμού» και «γαλαζοπράσινες» συγκυβερνήσεις, που έβαλαν τη χώρα σε μια καταστροφική πορεία, οδηγώντας την τελικά στη χρεοκοπία. 

O όρος Pasokification (πασοκοποίηση) χρησιμοποιείται ευρέως στην Ευρώπη για να αποδώσει τη συρρίκνωση και την απόλυτη αποτυχία ενός άλλοτε ισχυρού κόμματος, που έχει πλέον απολέσει κάθε ιδεολογικό δεσμό με την ιστορία του και την κοινωνική πλειοψηφία μετεξελισσόμενο σε ένα παρακολούθημα της Δεξιάς. Ειδικά με την παρούσα σύνθεση και ηγεσία, η οποία στιγματίστηκε από συγκεκριμένες αρνητικές πολιτικές θέσεις, έχει βρεθεί στο περιθώριο ακόμη και της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ενώ στον αντίποδα ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα από τα μεγαλύτερη και ισχυρότερα προοδευτικά κόμματα της Ευρώπης. Μάλιστα αν και δεν ανήκει στην ίδια ευρωπαϊκή οικογένεια, οι θέσεις και οι πολιτικές του έχουν μεγάλο βάρος για τους Ευρωπαίους Σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι προσκαλούν τον Αλέξη Τσίπρα σε κάθε τους Σύνοδο. 

Στο ΚΙΝΑΛ, αντί να αλλάζουν την επίπλωση και να συζητούν για το brand μιας ανάμνησης, πρώτα θα έπρεπε να συζητάνε για την πολιτική και την ανάγκη προοδευτικών συγκλίσεων απέναντι στη πιο σκληρή Δεξιά της μεταπολίτευσης.