Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να πάνε καλύτερα για τον νέο πρόεδρο του Κινήματος Αλλαγής που όλο και περισσότερο λέγεται ξανά ΠΑΣΟΚ: Το ποσοστό με το οποίο κέρδισε τον Γ. Παπανδρέου στον δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών είναι συντριπτικό και του επιτρέπει, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, να κινηθεί με λυμένα τα χέρια στο εσωτερικό του κόμματός του. Η συμμετοχή στην ψηφοφορία ήταν μεγάλη και αυτό δείχνει ότι υπάρχει κοινωνική προσδοκία που έχει επενδυθεί στο πρόσωπό του και του δίνει δύναμη και νομιμοποίηση, ενώ επιβεβαιώνει ότι ο χώρος της κεντροαριστεράς δεν έχει “κλείσει” παρά την προσπάθεια της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ να τον κατακτήσουν.

Σε οργανωτικό επίπεδο έχει μπροστά του αρκετά ανοιχτά θέματα: Την εκπροσώπησή του στη Βουλή αφού ο ίδιος είναι ευρωβουλευτής, την προετοιμασία του συνεδρίου, την ανανέωση του στελεχιακού δυναμικού, τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων όταν πλησιάσει η ώρα των εκλογών.

Σε πολιτικό επίπεδο, οι δυσκολίες είναι μεγαλύτερες γιατί είναι μεγαλύτερο και το διακύβευμα: Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης θα του ζητήσει να στηρίξει κυβερνητικές πολιτικές που θεωρεί μεταρρυθμιστικές και επί της ουσίας να διαδραματίσει ρόλο συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Αλ. Τσίπρας θα του ζητήσει να συμπαραταχθεί σε ένα προοδευτικό μέτωπο απέναντι στην κυβέρνηση.

Ο νέος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ δεν πρόκειται να πάρει ξεκάθαρα θέση στο κεντρικό δίλημμα, αλλά από τον πολιτικό του λόγο και τις αποχρώσεις της πολιτικής του συμπεριφοράς θα φανεί προς ποια κατεύθυνση κοιτάζει. Δηλαδή, αν αντιμετωπίζει το κόμμα του σαν σοσιαλδημοκρατική πολιτική δύναμη που μπορεί να συνομιλήσει πιο εύκολα με την Αριστερά παρά με τη Δεξιά ή το αντίστροφο.

Το πιθανότερο είναι ότι θα επιμείνει στην προεκλογική τακτική του, των ίσων αποστάσεων και της ασάφειας. Αλλά αυτός ο δρόμος έχει ορατό τέλος. Είναι οι επόμενες εκλογές. Τότε, η διακήρυξη της αυτονομίας δεν θα αρκεί για να περάσει στην επόμενη ερώτηση.