Δεν υπάρχει κανένα ορθολογικό επιχείρημα για να δικαιολογηθεί η διαρροή και δημοσιοποίηση αποσπασμάτων του ημερολογίου της 20χρονης Καρολάιν που δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της δίπλα στο μωρό της.

Είναι ανήθικο, είναι αποκρουστικό, είναι απαράδεκτο. Αυτοί που έκαναν τη διαρροή είχαν ως προφανές κίνητρο το διασυρμό του θύματος και όσοι δημοσιοποίησαν τα κείμενα στην καλύτερη περίπτωση στόχευαν σε αύξηση των “κλικ” αγνοώντας σκόπιμα τη βαρβαρότητα που εκλύεται από το δήθεν “ρεπορτάζ”.

Δεν είναι η πρώτη φορά που δίνονται επιλεκτικά σε ΜΜΕ κομμάτια της δικογραφίας. Είναι ο κανόνας. Και θεωρείται μάλιστα δημοσιογραφική επιτυχία η πρόσβαση στις αρχές και η συναλλαγή μαζί τους προκειμένου να εξασφαλιστεί το “φιλέτο”.

Εχουμε εθιστεί στην παραβίαση της μυστικότητας της προδικασίας και στην κατανάλωση σκηνών που προσφέρει ο αόρατος σκηνοθέτης ενός πραγματικού εγκλήματος.

Ομως δεν πρόκειται μόνο για αδιακρισία, προσβολή προσωπικότητας ή παράνομη διακίνηση προσωπικών δεδομένων. Στην περίπτωση της Καρολάιν πρόκειται και για κατασκευή ελαφρυντικών του δράστη. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι η νεαρή μητέρα είχε αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, γινόταν επιθετική, ήταν ακατάλληλη να μεγαλώσει το παιδί τους. Και η δολοφονία της έγινε, τουλάχιστον, εν βρασμώ ψυχής, οπωσδήποτε χωρίς προμελέτη.

Ενα ερώτημα είναι αν όσοι “παίζουν” με τα αποσπάσματα ημερολογίου της Καρολάιν έχουν επίγνωση της βοήθειας που προσφέρουν στον δολοφόνο να ενισχύσει την υπερασπιστική του γραμμή. Το πιο δύσκολο ερώτημα είναι  τι νομίζουν πως υπηρετούν με αυτές τις “αποκαλύψεις”: Τη δημοσιογραφία και την αλήθεια ή τα κατώτερα ένστικτα και τον πιο σκοτεινό κόσμο της ανθρώπινης ύπαρξης;

Η πιο ανυπόφορη πτυχή της υπόθεσης είναι η απάθεια των θεσμών: Η Δικαιοσύνη, το ΕΣΡ, η ΕΣΗΕΑ δεν ξέρουν τίποτα για τον μετά θάνατο φόνο της Καρολάιν…