Σε ένα σύνηθες σκηνικό, η αντιπολίτευση ανοίγει την πολιτική συζήτηση, ελέγχοντας την εξουσία, η κυβέρνηση απαντά και ο τύπος καταγράφει. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση είναι αυτή που καθορίζει την ατζέντα, τα ΜΜΕ αντιπολιτεύτονται ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης «σκοντάφτουν στον ίσιο δρόμο», όπως με το θέμα των εκλογών, για τις οποίες δεν αποφασίζουν κιόλας.

Πρόσφατα η εσωστρέφεια πλήττει κυρίως το Κίνημα Αλλαγής, όπου οι πολλές και αντικρουόμενες προσωπικές στρατηγικές ενοχλούν την ηγεσία. Η Φώφη Γεννηματά ηγείται με τη σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ και τους μηχανισμούς στα χέρια της. Όμως βρίσκεται σε αδιέξοδο ακριβώς γιατί το ΚΙΝΑΛ συγκροτήθηκε εξαρχής ανορθόδοξα ως άθροισμα πολιτικών επιδιώξεων.

Δεν έχει απαντήσει στην ανάγκη έκφρασης του χώρου γιατί ακολουθεί αντίστροφη πορεία: Πρώτα η αρχηγός, μετά το οργανωτικό σχήμα αλλά στο τέλος δεν προέκυψε πολιτική πλατφόρμα. Το ασαφές πλαίσιο επιχειρούν να καθορίσουν πολυάριθμα όργανα διορισμένων στελεχών ενώ το κοινοβουλευτικό στίγμα συνεχίζει αδιευκρίνιστο, παρά τις προκλήσεις.

Πολλοί μεταχειρίζονται το σχήμα ευκαιριακά για να διατηρηθούν στην επιφάνεια, άλλοι λοξοκοιτώντας προς τα δεξιά και άλλοι προς τα αριστερά ενώ η ηγεσία διακηρύσσει τις ίσες αποστάσεις από τους άλλους, όμως χωρίς να αυτοπροσδιορίζεται η ίδια. Όσο δεν καθορίζεται αυτόνομο πολιτικό στίγμα, οι φυγόκεντρες τάσεις θα συνεχίσουν να ναρκοθετούν το εγχείρημα, πριν καταφέρει να φτάσει σε εκλογές.