Στην επίσκεψή του ο  Ερντογάν στην Ελλάδα ξεκίνησε με άλλη ρητορική και σε άλλη κατέληξε ενώ η κυβέρνηση σηματοδότησε μια αλλαγή στη στάση της χώρας χαρακτηρίζοντας εσωτερικά και όχι διμερή τα ζητήματα που αφορούν πολίτες της. Το επίκεντρο ήταν συνεχώς η μειονότητα της Θράκης και η Συνθήκη που τη διέπει. Η μειονότητα όμως είναι η τελευταία που ζητείται η άποψή της, ένα υποκείμενο μιας συζήτησης που μάλλον τη μεταχειρίζεται για εσωτερική πολιτική κατανάλωση στις δύο χώρες. 

Ο Τούρκος Πρόεδρος την Παρασκευή αρκέστηκε σε politically correct ορολογία, εκφράζοντας τη στήριξη στους «ομογενείς» του (και όχι «ομοεθνείς» όπως λανθασμένα διακινήθηκε) αλλά υπενθύμισε ότι είναι πολίτες ενός άλλου κράτους για το οποίο πρέπει να εργάζονται αφού «η σημαία τους είναι η ελληνική», Σαν να ακούμε Έλληνα πολιτικό να μιλά σε ομογενείς μετανάστες του εξωτερικού.

Έτσι ακριβώς αισθάνονται και οι περισσότεροι μειονοτικοί της Θράκης: Έχουν δύο πατρίδες και νιώθουν ξένοι και στις δύο. Αυτό ενίσχυε και η διαχρονική στάση της ελληνικής πολιτείας που υπενθύμιζε ότι είναι πολίτες της αλλά δίσταζε να κάνει τα αναγκαία βήματα για να εξαλείψει τις αδικίες που απέμειναν.

Όσο και αν φαίνεται περίεργο, ο Τούρκος Πρόεδρος και ο Έλληνας Πρωθυπουργός εξέφρασαν στο τέλος ταυτόσημες απόψεις για το χαρακτήρα της μειονότητας, εκ διαμέτρου αντίθετες με όσα ανέφεραν οι ηγεσίες των δύο χωρών πριν από 65 χρόνια, όταν τη χαρακτήρισαν «τουρκική»

Όμως, το μεγαλύτερο πρόβλημα στα θέματα της Θράκης και τα ελληνοτουρκικά είναι ότι οι δύο χώρες έχουν κατασκευάσει δύο ισχυρές στερεοτυπικές εικόνες, που συνήθως τις εμποδίζουν να αποδεχτούν την πραγματικότητα.

Πόσο μάλλον να την αναλύσουν…