Δεν είναι η πρώτη φορά που το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κάνει την αυτοκριτική του για τη διαχείριση της ελληνικής κρίσης  όσο και για τις εσφαλμένες εκτιμήσεις του. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια και η καταστροφή μιας χώρας για να προχωρήσει σε μια κυνική ομολογία για το εγκληματικό πρόγραμμα που το παρουσίαζαν ως “ευαγγέλλιο”, αδειάζοντας την πολιτική τάξη που χειρίστηκε τη χρεοκοπία και επέμενε πως η συνταγή του σοκ ήταν η ενδεδειγμένη λύση.  

Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΝΤ , αξιολογώντας το πρόγραμμα της Ελλάδας, παραδέχεται ότι  είχε σημαντικές αστοχίες και παραλείψεις, υπερβολική δημοσιονομική προσαρμογή και υπεραισιόδοξες εκτιμήσεις για την επιτυχία των μέτρων λιτότητας. Το Ταμείο παραδέχεται, κοινώς, ότι φτωχοποίησε μια ολόκληρη χώρα για να διασώσει τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες που ήταν εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος ενώ προκάλεσε δραματική απώλεια 25% του εθνικού πλούτου που θα αποτελεί για πολλά ακόμη χρόνια τροχοπέδη κάθε αναπτυξιακής προσπάθειας.

Όσοι επεσήμαναν από την αρχή της κρίσης τα αυτονόητα που σήμερα παραδέχεται το ΔΝΤ, κατηγορήθηκαν ως “λαϊκιστές”, απαξιώθηκαν και στοχοποιήθηκαν, πάντα με τις πρόθυμες υπηρεσίες του μιντιακού συστήματος. Το Ταμείο παραδέχεται επίσης πως το PSI ήταν ένας αποτυχημένος μηχανισμός κουρέματος χρέους, μόνο που από το 2011 και μέχρι σήμερα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με προεξάρχοντα το Ευ. Βενιζέλο, επιμένουν να παρουσιάζουν ως «επίτευγμα» το μέτρο που διέλυσε τα ασφαλιστικά ταμεία και την κοινωνική ασφάλιση στην Ελλάδα.

Όμως ακόμη και σήμερα, με όσα έχουν συμβεί, υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα που επιμένουν να θεωρούν σωστά τα μνημόνια και λάθος τις πολιτικές ελάφρυνσης που εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση.  Αυτοί που υπερθεμάτισαν στις πολιτικές της σκληρής λιτότητας, τις οποίες σήμερα το ίδιο το ΔΝΤ αναθεωρεί ως τραγικά λανθασμένες, συνεχίζουν να ενδύονται το ρόλο του τιμητή, ενώ η ΝΔ, αμετανόητη, επαγγέλλεται ένα πρόγραμμα που παραπέμπει στα μέτρα του ΔΝΤ και στηρίζει τον Μάνφρεντ Βέμπερ, θερμό υποστηρικτή αυτών των πολιτικών, για την ηγεσία της ΕΕ. 

Η διαχείριση της κρίσης ήταν καταστροφική γιατί το πολιτικό προσωπικό που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία, επέμενε να τη βγάλει από αυτή χωρίς να έχει αλλάξει στο παραμικρό νοοτροπία και “φόρτωνε” στον ελληνικό λαό τη μεγαλύτερη ευθύνη. Άλλωστε, όταν ξέσπασαν τα μνημόνια, ήταν αυτό το πολιτικό προσωπικό – συνεπικουρούμενο από κάθε λογής υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού –  που υποστήριξε ανοιχτά ή συγκαλυμμένα ότι η χώρα «χρειαζόταν έναν Τόμσεν για να στρώσει». Τελικά αποδείχτηκε ότι χρειαζόταν απλώς μια σοβαρή διακυβέρνηση για να βγει από τα μνημόνια.