Το πρώτο debate των υποψήφιων αρχηγών  της κεντροαριστεράς δεν προσέθεσε κάτι στο πολιτικό πλαίσιο αλλά επιβεβαίωσε τις κατευθύνσεις των διεκδικητών που βλέπουν το νέο φορέα ως άθροισμα πολιτικών επιδιώξεων. 

Kυρίως, δεν σηματοδότησε κάποια επανασύνδεση με τον κοινωνικό χώρο που υπηρετεί η σοσιαλδημοκρατία αλλά απάντησε στις προθέσεις πολιτικών μηχανισμών και συστημάτων εξουσίας, απόρροια και του παράδοξου τρόπου που επανασυντίθεται ο χώρος. Άλλωστε είναι οξύμωρο ότι στην τηλεμαχία για το νέο αρχηγό, ένα από τα ερωτήματα ήταν η μορφή και η φυσιογνωμία του φορέα, στον οποίο θα ηγηθεί.

Τα εναπομείναντα στελέχη του χώρου εμφορούνται από ένα αντι-ΣΥΡΙΖΑ μένος που θεωρεί την παρούσα κυβέρνηση «μη κανονική» πολιτική περίοδο και η συντριπτική πλειοψηφία των υποψήφιων επιχειρεί να ικανοποιήσει αυτό τον αμοραλισμό της βάσης και να υποσχεθεί επάνοδο σε θέσεις εξουσίας, κλείνοντας το μάτι στη ΝΔ. Με εξαίρεση το Ραγκούση που έθεσε μετ’ επιτάσεως αυτό που μοιάζει αυτονόητο σε όλη την Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ως όρος επιβίωσης, οι υπόλοιποι μίλησαν θεωρητικά για μια αντίληψη ίσων αποστάσεων που όμως αναιρείται στην πράξη.

Η συντηρητική κατεύθυνση μαρτυρείται και από την  αντίθεση όλων, σχεδόν, των υποψήφιων για την απλή αναλογική. Ο εκλογικός νόμος είναι βασικό γνώρισμα ενός πολιτικού συστήματος και είναι αταίριαστο για ένα φορέα της κεντροαριστεράς με μικρό μέγεθος να ζητά ενισχυμένη αναλογική, εκτός αν αυτό υπηρετεί τη σύγκλιση με τη ΝΔ.

Η διατήρηση των δύο κοινοβουλευτικών ομάδων ΔΗΣΥ και Ποταμιού ήταν η είδηση που προέκυψε στο debate και δείχνει ότι η ενότητα του νέου φορέα δεν είναι εξασφαλισμένη αλλά συναρτάται με την αγωνία της προσωπικής πολιτικής επιβίωσης.

Ο τρόπος που κυλά η υπόθεση της κεντροαριστεράς, δεν φαίνεται να ανησυχεί την Αριστερά…