Το ΑΚΕΛ κατέγραψε ιστορικό χαμηλό στις κυπριακές βουλευτικές εκλογές της προηγούμενης Κυριακής.

Οι ερμηνείες που μπορούν να γίνουν για την κακή επίδοση είναι σύνθετες:

-Οπωσδήποτε η πανδημία, όπως συμβαίνει παντού στον κόσμο, έφερε συσπείρωση γύρω από το κυβερνών κόμμα.

-Η δίνη της αβεβαιότητας στην οποία μπήκε η Κύπρος, πριν ακόμη συνέλθει πλήρως από την τραπεζική κρίση, δημιούργησε έντονη ανάγκη σταθερότητας και κανονικότητας η οποία εκφράστηκε με στήριξη στο ΔΗΣΥ παρά τον τραυματισμό του από το σκάνδαλο των χρυσών διαβατηρίων (που άγγιξε, ασφαλώς λιγότερο, και το ΑΚΕΛ).

-Η Αριστερά είναι σε υποχώρηση σε ολόκληρη την Ευρώπη και αυτό εκ των πραγμάτων επηρεάζει τη δυναμική της Αριστεράς στην Κύπρο.

-Ο αντισυστημισμός και η αποστροφή για τα σκάνδαλα και τα κόμματα εξουσίας εκφράστηκαν με ψήφο στο ακροδεξιό ΕΛΑΜ που αποτέλεσε την αρνητική έκπληξη των εκλογών.

-Η παραμονή στην ηγεσία για 12 χρόνια του Α. Κυπριανού είναι ένα από τα στοιχεία που ταυτίζουν το ΑΚΕΛ με το παλιό πολιτικό σύστημα, ενώ μεγάλη είναι η απόσταση από τις νεαρές ηλικίες.

-Η κοινή γνώμη ενδιαφέρεται όλο και λιγότερο για την επίλυση του κυπριακού και για το λόγο αυτό το ΑΚΕΛ, που ιστορικά έχει συνδεθεί με την ειλικρινή προσπάθεια για την επανένωση του νησιού, έχει χάσει τη γοητεία του ακόμη και σε προοδευτικούς πολίτες.

-Έχει χαθεί η διαχωριστική γραμμή Αριστεράς-Δεξιάς στην Κύπρο αφού η διχοτόμηση του νησιού αντιμετωπίζεται όλο και περισσότερο με ίδιο τρόπο από τους πολίτες ανεξαρτήτως πολιτικής καταγωγής, ενώ το οικονομικό μοντέλο είναι αδιαπραγμάτευτο για την ελίτ.

-Δεν υπήρχε καθαρό δίλημμα στις εκλογές ώστε να βρει ένα ισχυρό αφήγημα το ΑΚΕΛ που δεν μπόρεσε να υποστηρίξει πειστικά ούτε την ατζέντα της κάθαρσης ούτε τη διπλωματική ατζέντα.

Η ήττα του ΑΚΕΛ ενδιαφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο γιατί πρόκειται για το αδελφό κόμμα και για ένα ακόμη ευρωπαϊκό κόμμα της Αριστεράς που αποτυγχάνει αλλά επίσης γιατί:

-Το ΑΚΕΛ, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, κυβέρνησε και κρίνεται ακόμη για την ποιότητα της διακυβέρνησης, με αυστηρότερο τρόπο από αυτόν με τον οποίο κρίνονται τα κόμματα της δεξιάς όταν κυβερνούν.

-Το ΑΚΕΛ, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει δυσκαμψία στην κομματική του λειτουργία και αυτό εμποδίζει την ανανέωση, κάτι που στις εκλογές αποδείχθηκε καθοριστικό.

-Το ΑΚΕΛ, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, δυσκολεύεται να απευθυνθεί πειστικά στην κοινωνία όταν το συλλογικό αίτημα που κυριαρχεί είναι για σταθερότητα και ομαλότητα, δηλαδή για συντήρηση του status quo.

-Το ΑΚΕΛ, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν κεφαλαιοποιεί πολιτικά την οργή (για τη διαφθορά του συστήματος εξουσίας) όταν αυτή δεν συνδυάζεται με κοινωνική ευαισθησία και ενδιαφέρον για την αναδιανομή του πλούτου.

Υπάρχουν και σημαντικές διαφορές που αφορούν τη χαρισματικότητα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την ηγεσία του ΑΚΕΛ, αλλά και την παρουσία πολλών μικρών κομμάτων στην Κύπρο που απορροφούν σε μεγάλο βαθμό την αντικυβερνητική διάθεση, ενώ στη χώρα μας δεν φαίνεται ανάλογη τάση.

Το μεγάλο δίδαγμα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι μπορεί η πανδημία να έχει ξαναφέρει στο προσκήνιο ιδέες της Αριστεράς (όπως η ανάδειξη της σημασίας των δημόσιων αγαθών και του κοινωνικού κράτους), αλλά αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται πρόγραμμα, ανανέωση της εικόνας του κόμματος και του πολιτικού του προσωπικού, επιστημονική μελέτη της κοινωνίας και του συσχετισμού των δυνάμεων. Με δύο λόγια ένα νέο ξεκίνημα, που να παίρνει υπόψη του ότι οι εποχές αλλάζουν και οι παλιές επιτυχίες και συνταγές δεν αρκούν.