Ο παροξυσμός που έχει καταλάβει την αντιπολίτευση, επιχειρώντας να αντικρούσει την τεράστια ηθική απαξία  και να αμφισβητήσει τις διαδικασίες της υπόθεσης Novartis είναι χαρακτηριστικό μιας πολιτικής τάξης που είχε την αίσθηση του ακαταδίωκτου και αρνείται να συμβιβαστεί.

Παρά την υστερία και τις κατηγορίες που ακούγονται, ο χειρισμός της μέχρι σήμερα από άποψη νομική και πολιτική είναι ο προβλεπόμενος. Η Novartis, όπως όλα τα σκάνδαλα διαφθοράς, αποκαλύφθηκε από έρευνα που έγινε σε ξένη χώρα και συγκεκριμένα στις ΗΠΑ. Όλοι ομολογούν ότι πρόκειται για μείζον οικονομικό σκάνδαλο που στοίχισε στη χώρα δισεκατομμύρια ευρώ σε εποχές σκληρού μνημονίου για τους πολίτες. Η Ελληνική Δικαιοσύνη ξεκίνησε να ερευνά την υπόθεση το 2015 και αν κάτι πρέπει να σχολιαστεί αρνητικά είναι ότι τα στοιχεία ήταν διαθέσιμα ήδη νωρίτερα, από το 2013, αλλά αγνοήθηκαν και τελικά εξαφανίστηκαν στα γραφεία των τότε κυβερνώντων.

Σε αντίθεση λοιπόν με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, η ενδελεχής έρευνα αξιοποίησε τα αποκαλυπτικά στοιχεία των αμερικανικών αρχών που ξεκινούν από τη διαπίστωση του χρηματισμού πολιτικών προσώπων. Το αποδεικτικό υλικό ήταν πληρέστατο και όλη η διαδικασία κινήθηκε σε απόλυτη νομιμότητα και τυπικότητα, προστατεύοντας και την ομαλή της εξέλιξή. Τα ονόματα των εμπλεκόμενων πολιτικών, ακόμη κι αν για κάποιους δεν υπήρχαν επαρκείς ενδείξεις για το σκάνδαλο, ήρθαν στη δημοσιότητα εξαιτίας του επαίσχυντου Νόμου περί (μη) ευθύνης υπουργών που υποχρεώνει τους εισαγγελείς, μόλις γίνει η παραμικρή αναφορά σε πολιτικό πρόσωπο, να διακόψουν την έρευνα και να διαβιβάσουν «αμελλητί» τη δικογραφία στη Βουλή.

Εμπνευστής αυτού του νόμου είναι ο ίδιος ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο θεμελιωτής της συνταγματικής ατιμωρησίας των πολιτικών προσώπων, ο οποίος επιπλέον μας ενημέρωσε πως αν υπάρξει κυβέρνηση ΝΔ – ΚΙΝΑΛ η έρευνα θα κριθεί άκυρη και παράνομη και τα όποια αδικήματα θα παραγραφούν. Οι εμπλεκόμενοι δεν υπερασπίζονται την αθωότητά τους ή το τεκμήριο αθωότητας ενός υπόπτου αλλά επικαλούνται απροκάλυπτα την παραγραφή λόγω της ιδιότητας του πρώην Υπουργού. Επί της ουσίας, αν  αγνοήσει κάποιος τις κραυγές, φαίνεται πως τα δύο κόμματα, που για δεκαετίες δρούσαν ανεξέλεγκτα και οδήγησαν την χώρα στην κατάρρευση, διαμαρτύρονται επειδή δεν υπήρξε συσκότιση της έρευνας, με βάση την κυρίαρχη λογική του παρελθόντος.

Το τεκμήριο της αθωότητας είναι σεβαστό, όμως οι ακραίες και υστερικές αντιδράσεις της αντιπολίτευσης δεν υπακούν σε καμία λογική ή πολιτική βάση αλλά μαρτυρούν μια ιδιοκτησιακή αντίληψη για τα κοινά. Οι εμπλεκόμενοι και οι υποστηρικτές τους κατηγορούν για «σκευωρία» τη Δικαιοσύνη, επειδή προχώρησε την έρευνα, και απειλούν ότι αν ξαναπάρουν την εξουσία θα τιμωρήσουν τους υπαίτιους και θα λογοδοτήσουν σε μια «άλλη» Δικαιοσύνη.

Με όσα ακούγονται, θα καταλήξουμε στα χάπια… Της Novartis κατά προτίμηση.